BSL - KABANATA 49

 

KABANATA 49 Pangarap

Bagsak ang aking mga balikat ng makauwi na kami sa aming tahanan ni papa. Parang pinagsakluban ako ng langit at lupa dahil sa natuklasan ko. Alam ko na ang tunay kong kalagayan.

May tumor ako sa aking utak at malaki na ito.

Nahiga na lang ako sa aking kama at piniling mapag-isa. Nagkulong ako sa aking silid at dito ko na inilabas ang lahat ng hinagpis sa aking dibdib, kung bakit ako dinapuan ng ganitong karamdaman.

Bakit ako pa, bakit ako pa?

Saan kami kukuha ng pera para matustusan ang pagpapagamot sa akin? Paano ko malalampasan ang pagsubok na ito?

Humagulgol na lang ako at tahimik na sumisigaw sa aking isipan dahil sa naghalo-halong nararamdaman. Pagkalito, kaba, panghihinayang at higit sa lahat takot. Takot na mawalay ako sa aking mga kaibigan. Takot na mawawalay ako sa pinakamamahal kong ama.

"'Nak, pwede ba akong pumasok?" katok ni papa sa aking pintuan.

Nagpahid muna ako ng luha at inayos ang aking sarili at saka nagsalita.

"Opo, pasok po kayo."

Nang makapasok na siya sa loob ay tumabi siya sa aking naupo sa kama at hinawakan ang aking kamay. Kinabig niya ako at niyakap. Masuyo niya akong ikinulong sa kanyang mga bisig. Hindi ko napigilan ang pamumuo ng luha sa sulok ng aking mga mata kaya sa ilang saglit lang ay naluha na naman ako.

Niyakap ko rin si papa ng sobrang higpit. Niyakap ko siya na para bang hindi na ako bibitaw pa sa takot, na ito na ang huli kong pagkakataon na makakasama siya.

"Tahan na... tahan na 'nak. Hindi makakabuti para sa 'yo ang umiyak nang umiyak. Magiging okay din ang lahat." pagpapakalma niya sa akin at hinagod ang aking likod.

"Pero Pa... saan po tayo kukuha ng pera? Saan po tayo maghahanap ng pera? Talagang napakapabigat ko po talaga. Pabigat ako sa inyo. Sorry po Pa... sorry po." at napahagulgol na lamang ako.

Itinaas ni papa ang aking mukha at tiningnan ako ng maluhaluha na ang mga mata.

"Wala kang kasalanan anak... wala. Lalo na na hindi ka pabigat 'nak... huwag mong iisipin na pabigat ka sa akin dahil hindi yan totoo. Hindi ka pabigat sa akin at hindi ka magiging pabigat sa akin." at hinagkan niya ang aking noo.

"Pera lang yan, mahahanap natin yan. Huwag mong aalahanin ang pera baby boy. Makakahanap ako ng pera para maipaopera natin ang tumor na yan. Ang mahalaga ay magpalakas ka dahil yun ang kabilin-bilinan ng doktor. Dapat hindi ka ma-stress at hindi magpagod."

"Opo." humihikbi kong sagot sa kanya.

Hinila niya ako at kinandong sa kanya at mariing niyakap.

"'Nak, lakasan mo lang ang loob mo. Malalampasan din natin ito." saad niya na nag-crack na ang boses.

Tumango-tango na lang ako at sumandal sa kanya.

Hindi na ako pumasok pa ng eskwelahan at nagpahinga na lamang ako gaya ng gusto ni papa. Kahit siya ay hindi na rin pumasok sa kanyang trabaho sa araw na ito. Buong araw kaming magkasama at pansin ko na halos hindi umaalis si papa sa aking tabi. Palagi niya akong yakap at parating hawak ang aking kamay.

Hanggang sa gumabi na.

Nang matapos kaming kumain ay kaagad kaming umakyat sa itaas, matapos mailigpit ang mga pinagkainan. Kahit wala akong gana sa hapunan ay pinilit kong kumain para hindi mag-alala si papa sa akin.

Pansin ko rin na parati siyang tulala, balisa at tahimik. Panay ang kanyang buntong-hininga. Nararamdaman ko sa kanya ang labis na pagkabahala dahil sa sitwasyon namin ngayon.

"'Nak, kaya natin ito. Huwag na huwag kang susuko. Promise mo sa akin na hindi ka susuko huh?"

"Opo, lalabanan ko po ang sakit na ito. Lalaban po ako para sa inyo."

Kapwa na kaming nakahiga sa kama. Kapwa kaming pagod kahit wala naman kaming ginawa buong araw. Sadyang nawala lang talaga ang lakas ng aming katawan ng malaman namin na may sakit ako at lubhang kritikal ito.

Medyo mahirap ang gagawin na operasyon sa pagtatanggal ng tumor sa aking utak. Sa sulok kasi ito nakalagay at medyo mas mabusisi ang gagawin nilang pagtatanggal dito.

Pero ang maganda dito ay hindi ito cancerous dahil benign ang tumor na tumubo na nasa aking utak at hindi malignant. Ibig sabihin ay wala akong cancer.

Pero ang nakakatakot ay ang pwedeng mangyari at kalabasan ng operasyon. Masyado itong delikado at talagang napakahirap nito dahil sa lokasyon ng mismong tumor.

Kaunting pagkakamali lang ay pwedeng maapektuhan ang aking pagsasalita, pag-iisip, paningin at ang nakakatakot ay pwede akong ma-stroke o ma-coma, at pwede ko itong ikamatay.

Yumakap ako ng mahigpit sa aking ama at ipinaling ang aking ulo sa kanyang balikat. Lulubos-lubusin ko na ang makasama siya. Baka ito na ang huli... ang huling mga sandaling makakapiling ko siya.

NAALIMPUNGATAN ako at nagising sa hating-gabi at talagang naiihi ako. Pansin ko na wala na si papa sa aking tabi. Wala rin siya sa loob ng silid.

Mabilis akong bumaba at nagtungo sa banyo para umihi. Matapos nito ay tahimik akong muling umakyat sa itaas ng matapos ko siyang hanapin sa baba. Sumilip ako sa kanyang silid at wala rin siya rito.

Nang maisipan ko na baka nasa balkonahe siya sa likod ng bahay. Pagkakita ko pa lang sa pinto ay medyo nakaawang na ito. Tingin ko ay nasa balkonahe namin siya.

Lalapit na sana ako at bubuksan ang pintuan ng marinig ko ang mahinang hagulgol at pag-iyak na nasa likod nito. Sumilip ako at nakita ko ang aking amang nakatalikod at nakahawak sa harang ng balkonahe. Mahinang lumuluha habang tinatakpan pa ang kanyang mga mata.

Bumigat ang aking dibdib dahil sa aking nakita. Napakasakit para sa akin na nakikitang umiiyak si papa. Ayaw kong nakikita na nagkakaganito siya. Tahimik akong napasandal sa dingding at napaluha na rin.

Dinig na dinig ko ang hagulgol ni papa. Sobrang napakasakit pakinggan ang kanyang pagluha. Sobrang napakasakit para sa akin ang masaksihan ang lumuluha kong ama.

Hindi ako sanay na nakikita siyang ganito. Hindi siya basta-bastang lumuluha. Sa buong buhay ko ay minsan ko lang siyang nakitang umiyak. Ang natatandan ko lang ay noong maospital ako dahil sa pagtatangka ko sa sarili kong buhay.

Napakaastig niya at talaga namang siga si papa. Tigasin, barakong-barako at kinatatakutan ng mga adik sa dati naming lugar.

Subalit heto siya. Lumuluha at nagpapakita ng kahinaan dahil sa pagsubok na kinakaharap namin ngayon.

Nanginginig ang aking mga labi sa pagpipigil na makagawa ng ingay sa aking pagluha. Ayokong malaman niya na nandito lang ako ngayon na lumuluha na rin. Minabuti ko na lang na bumalik sa aming silid at dito na lang inilabas ang mga prustrasyon ko. Umiyak na naman ako nang umiyak. Sinisisi ko ang aking sarili sa problemang ito.

Nang dahil sa akin ay umiiyak ngayon si papa. Nahahabag ako sa ikinasasadlakan namin ngayon.

Bigla ko na lang narinig ang pagsara ng pintuan mula sa balkonahe. Pabalik na si papa sa loob. Kaya naman ay mabilis kong pinunasan ang aking mga luha at nagpanggap na ako ay tulog na tulog.

Maingat na bumukas ang pintuan ng aking silid at pumasok na nga sa loob si papa. Tumabi siya sa akin at niyakap ako sa aking likuran.

"Baby boy 'wag na 'wag mong iiwan si Papa huh? 'Wag mo akong iiwan. Hindi ko alam ang gagawin ko sa buhay ko kung mawawala ka 'nak. Mahal na mahal kita. Mahal na mahal." ani niyang lumuluha at humalik sa aking pisngi.

Pa, lalabanan ko ang sakit na ito para sa inyo. Titibayan ko ang aking sarili. Huwag ko lang kayong nakikitang umiiyak at nasasaktan. Mahal na mahal din kita Pa... mahal na mahal din kita higit pa sa aking sarili...

Dahan-dahang dumaloy ang mga luha sa aking mga mata. Masakit para sa akin ang pinagdadaanan namin ngayong mag-ama. Ang dagok na dapat naming harapin.

Kinaumagahan ay maaga akong nagising. Subalit nagulat ako na mas maaga pa palang nagising si papa sa akin. Pagbaba ko ay nagulat na lang ako at nakahanda na pala ang almusal

"Good morning baby boy. Hali ka na... kain na tayo!"

"Sige po." sagot ko namang nakangiti sa aking ama.

Hinila ni papa ang aking bangko at ako ay pinaupo. Bago pa man ako makaupo ay dinampian niya na ako ng halik sa aking pisngi na hindi ko inaasahan Naninibago ako ngayon sa kanya.

Siya mismo ang nagluluto ng agahan at pinagsisilbihan pa niya ako. Si papa rin mismo ang naglagay ng pagkain sa aking plato at talaga namang pagkadami-dami nito.

"Salamat po Pa, pero Pa, hindi ko po ito mauubos eh. Ang dami naman po nito."

"Dapat ubusin mo yan 'nak para mas maging malusog ka. Bilin ng doktor na dapat magpalakas ka ng katawan 'di ba? O ito pa." at mas dinagdagan niya pa ito.

Napakamot na lang ako sa aking ulo dahil sa sobrang dami ng aking pagkain.

Nang matapos kami sa pag-aalmusal ay nagpahinga na muna ako sandali dahil sobrang busog na busog ako. Nung hindi na mabigat ang aking tiyan ay saka ako naligo at pagkatapos ay nagbihis ng uniporme para pumasok na ng eskwelahan.

"'Nak, papasok ka sa school?" tanong niya sa akin habang bumaba sa hagdan.

"Opo, may pasok na po kasi. Tapos na po kasi yung university days."

"Pero 'nak, magpahinga ka na lang muna." nag-aalala niyang sagot.

"Pero Pa... may pasok pa po kami. 'Wag po kayong mag-aalala, mag-iingat naman po ako sa school at hindi po ako kakain ng mga bawal na sinabi ng doktor. Hindi rin po ako magpapagod."

"'Nak, pwede bang umabsent ka na lang muna? Magpahinga ka na lang muna dito sa bahay."

"Papa naman, mas lalo po akong magkakasakit kung dito lang po ako sa bahay at walang ginagawa. Ayaw niyo naman po kasi akong maglinis ng bahay. Eh kahit nga paghuhugas ng plato ay ayaw niyo." sagot ko.

Napabuntong-hininga siya.

"Sige-sige... pero sandali lang muna. Hintayin mo muna ako. Saglit lang 'to."

Tumango-tango naman ako sa kanya at naupo na lang muna sa sala.

Mahigit kumulang isang buwan na lang at gra-graduate na rin ako. Isang buwan na lang. Kaya dapat na magpakatatag ako. Kaunting panahon na lang talaga at magtatapos na talaga ako sa pag-aaral.

Wala na naman akong problema sa school kundi ang kakaunting requirements na lang dahil natapos na ako sa aking thesis at oral defense. Tapos na rin ang mga exams naming mga graduating dahil nauna kaming pinag-exam para matapos namin ang lahat na kailangan naming gawin ng maaga.

Ilang araw na lang din ang kinakailangan ko para i-comply ang lahat ng kinakailangan kong tapusin. Pagkatapos nito ay ensayo na para sa graduation rites namin.

"Tara na!"

Nagising ako sa malalim na pag-iisip at napansin ko na nakabihis na si papa at nakaligo na.

"Po?"

"Ano pa? Eh di aalis na tayo... ihahatid kita sa school mo." nakangiti niyang ani.

"Talaga po?"

"Oo naman. Tara na 'nak at baka ma-late ka pa."

"Sige po Pa!"

Masaya ako habang isinusuot ni papa ang helmet sa akin. Nakakatuwa lang dahil ihahatid niya ako ng school. Hindi naman kasi kami sabay kung umaalis lalo pa at minsan ay palaging nauuna si papa sa aking pumasok dahil maaga ang kanyang trabaho. Habang medyo tanghali na ang aking pasok dahil sa schedule ng aking klase.

Umangkas ako sa motor ni papa at mabilis akong yumakap sa kanya.

Nang makarating na kami ng eskwelahan ay kaagad akong bumaba at ibinigay ang helmet sa kanya.

"'Nak 'wag masyadong magpapagod huh? Kung nababagot ka sa klase ay pwedeng 'wag ka na lang pumasok. Matulog ka na lang sa library at magpahinga. 'Wag magpapalipas sa oras ng pagkain at iwasan muna ang mga matatamis. Bumili ka ng maraming prutas at kainin mo huh?"

Napatango-tango na lang ako at halos matawa na. Siya pa talaga mismo ang nag-udyok sa akin na umabsent at matulog na lang sa library.

"Kapag sumakit ang ulo mo inumin mo ang gamot na binilin ng doktor. Tandaan mo, hindi ka pwedeng uminom basta-basta ng ibang gamot. Kung masakit ang ulo magpatulong ka sa mga classmate mo para dalhin ka sa clinic. Tawagan mo 'ko kaagad at darating kaagad ako. 'Wag kang magbababad sa araw at 'wag magpapainit para hindi sumakit ang ulo mo. "Wag magtitipid sa pagbili ng pagkaing prutas at gulay kainin mo—"

Hindi na niya natapos pa ang sasabihin ng pinutol ko siya.

"Opo, opo Pa... naiintindihan ko po at gets na gets ko po. 'Wag po kayong mag-alala sa'kin. Kaya ko na po ang sarili ko. Atsaka Pa, mali-late na po kayo... kaya umalis na po kayo para hindi na kayo ma-late. Kaya ko na po ang sarili ko Pa." natatawa kong sagot sa kanya.

Napabuntong-hininga na lang siya.

"O sige, aalis na si Papa." at tinapik-tapik pa niya ang kanyang pisngi gamit ang kanyang daliri na hindi ko naintindihan.

"Ang tagal naman... yung kiss ko." angal niya.

"Waah! Papa naman... nakakahiya! Nandito tayo sa harap ng gate oh!"

"Huwag ka ngang mag-inarte d'yan. Kahit na ang laki-laki mo na. Baby pa rin naman kita. Bilis na."

"Hmmp... Papa naman eh." busangot ko.

"Anong gusto mo... ako ang ki-kiss sa'yo... o ikaw ang ki-kiss sa akin? Bilisan mo na, hindi ako aalis dito."

Nagpalinga-linga ako at medyo kaunti lang ang mga estudyante kaya naman wala na rin akong mapagpipilian.

"Oo na... iki-kiss na kita." naiinis kong sagot.

Humalik ako sa kanyang pisngi ng mabilisan para hindi mapansin ng mga tao. Nahihiya akong nagpalinga-linga ulit at baka nakita ako ng mga ibang estudyante na humalik sa kanya.

"Ki-kiss naman pala eh. Pinatagal pa... sige, alis na ako baby boy!" nakangiti niyang sagot.

Mabilis siyang humarurot at umalis na.

Hindi ko naiwasang mamula ng marinig ng mga kapwa ko estudyante ang pagtawag niya sa akin ng baby boy. Halos matunaw ako sa hiya ng pinagtitinginan ako ng iba. Kaagad akong umalis at pumasok sa loob ng unibersidad para makalayo sa mga taong nakarinig.

Mabuti na lang at hindi ako nakita ng mga basagulerong estudyante na nakatambay lang sa malapit. Kundi ay hindi nila ako titigilan sa panunukso. Yung grupo pa namang ito ang dahilan dati kung bakit napaaway si Nathan dahil sa pagtatanggol niya sa akin.

Nang makapasok na ako sa loob ng mismong classroom namin ay medyo late na ako. Buti na lang at hindi ako pinagalitan ng propesor namin.

Nang matapos na ang una kong klase ay kaagad akong lumabas. Nagulat na lang ako ng makita ko si Nathan na nasa labas lang pala ng daan na nag-aabang.

"O, bakit nakagala ka yata? Wala ka bang pasok ungas ka? Baka umabsent ka na naman noh? tanong ko.

"Anong umabsent? Wala akong klase, hindi na pumapasok mga prof namin. Yang sa inyo ang tigas pa rin. Nagka-klase pa rin."

"For finalization lang naman 'to."

"Ganun ba? Sige, lunch na tayo tol. Baka kasi maunahan pa tayo sa cafeteria sa pwesto natin. Atsaka, bakit hindi ka pumasok kahapon? Tinatawagan kita pero hindi ka naman sumasagot."

"Ah... ano kasi tol. Uhm... sumakit kasi tiyan ko kahapon kaya hindi na ako pumasok. Hindi ko rin napansin na tumawag ka, kasi naiwan ko kasi sa kwarto ang cp ko."

"Kaya pala... mabuti naman at okay ka na tol."

"Oo mabuti na ang pakiramdam ko. Oh kamusta na yang paa mo? Okay na ba yan, hindi na ba masakit?" pang-iiba ko ng usapan.

"Oo naman, ako pa? Okay pa sa alright!" kwela niyang sagot.

Natawa na lang ako at pilit na itinago ang tunay na nararamdaman.

Mami-miss ko itong kalokohan mo tol kung mawawala man ako.

Bumaba kami mula sa 4th floor at kaagad na pumunta ng cafeteria para kumain. Pansin ko na sobrang ngiting-ngiti ang asungot habang kumakain at parang lumulutang sa ere. Lalo ng matapos kaming kumain. Para siyang sira-ulo na nakatingin sa kawalan at lumulutang sa kaligayahan.

"Hoy!!!" sigaw ko sa kanya.

Kaagad siyang nagising at bumalik sa kanyang diwa.

"Kanina pa ako nagsasalita dito. Para ka namang sira-ulo d'yan na parang ewan eh."

"Huh? May sinasabi ka tol?"

"Wala! Sabi ko mukha kang tanga! Anyare sa'yo? Bakit tulala ka d'yan? Kanina ka pa huh... sarap mo kutusan!" inis kong sabi sa kanya.

"Tol, tingin ko... I'm in love." at bumuntong-hininga siya.

Mabilis akong napabuhakhak sa tawa. Halos maluha ako sa sobrang pagtawa dahil sa kanyang sinabi.

"In love? Eh parati ka namang in love! Neknek mo!" kantyaw ko.

"Tol, totoo na 'to... kahit kailan ay hindi pa ako nakaramdam ng ganito. Tol, tinamaan ako... sobra!"

Kinuha niya ang isang panyo at inamoy-amoy ito at hinalik-halikan na para bang isa itong kayamanan. Ipinikit niya pa ang kanyang mga mata at sinamyo ang panyo na ngumingiti pa.

"Hindi ko man lang nalaman ang pangalan niya." saad niya at muling pumikit.

"Para ka talagang sira-ulo. Kanino naman?"

"Hindi ko nga alam ang pangalan niya eh. Hindi ka ba nakikinig?"

"Wow! Eh ikaw nga yang hindi nakinig sa sinasabi ko kanina eh. Sira-ulo 'to."

Hindi na siya nakinig pa at patuloy niyang inamoy-amoy ang panyo. Hanggang sa natitigan ko na lang ito ng mabuti at napansin ko na akin pala ang panyo na nilalapastangan ng hunghang.

"Hoy! Bakit nasa sa'yo yang panyo ko?! Pinagsasamantalahan mo yang panyo ko. Akin na nga yan! Balik mo sa akin yan!" naiinis kong sabi sabay hablot dito.

Mabilis niya itong inilayo sa akin bago ko pa man ito maabot.

"Hala! Hindi 'to sa'yo! Mang-agaw ba naman. Naiwan ito ng babaeng nagpatibok ng puso ko. Ulol! Namamalik-mata ka lang. Hindi 'to sa'yo." katwiran niya at idinampi pa sa kanyang pisngi ang panyo at parang hinele ang kanyang sarili dito.

"Hoy, akin kaya yan!" sagot ko naman.

"'Wag ka nga tol! Ikaw nang-aagaw ka ng hindi sa'yo. Hindi mo ito panyo!"

"Sigurado ako na akin yang panyo na yan! Ang tagal na kaya niyan sa'kin. Panyo pa yan ng lola ni Papa noh! Matagal na kaya sa akin yan."

"Tol, 'wag kang assuming para hindi ka masaktan. Masasaktan ka lang sa huli sa pag-a-assume mo." natatawa niyang saad.

Napapikit na lang ako at nagpigil na matawa. Bumanat pa talaga ang loko.

"Tol, nagkakamali ka lang. Hindi mo ito panyo dahil pagmamay-ari ito ng babaeng magiging ina ng aking mga anak. Ang babaeng dahilan kaya umiibig ang puso kong sawi. O aking iniirog. Asan ka na ba?" ani niya na parang makata at kinausap ang panyo.

Hindi ko na napigilan ang aking sarili at natawa na lang ako.

"Sige, ipaliwanag mo nga sa akin kung bakit nasa sa'yo yang panyo na yan? Sige, ipaliwanag mo." utos ko sa kanya.

"Ganito kasi yan 'tol. Noong nakaraang araw, hinanap kita kaya naman pumunta ako sa room niyo. Nung papunta na ako..." saglit siyang tumigil.

"Oh ano? Nung papunta ka?"

"Nung papunta na ako ay may nakabanggaan akong babae na hindi sinasadya. Tol, shet! Parang tumigil yung mundo ko ng magkatitigan kami. Tol... ang ganda niya! Tang ina napakaganda niya! Tinamaan kaagad ako tol!"

Napalunok ako ng laway sa aking narinig. Kinakabahan ako.

"Tapos, tapos bigla na lang siyang tumakbo! Hahabulin ko nga sana siya kaso masakit pa yung paa ko, hindi ko tuloy nahabol. Akalain mo... kababaeng tao pero ang bilis-bilis tumakbo, at boom! Dito ko na napansin na nahulog pala ang panyo niya."

Dito na ako pinawisan ng malamig.

Patay, parang ako yata ang sinasabi niyang babae. Oh hindi!

"Tol, okay ka lang?" tanong niya.

"Ako?! Oo n-naman... okay ako! S-sinong hindi okay? Ako, okay na okay ako! Baka ikaw hindi." natataranta kong sagot.

"Pero alam ko tol na magkikta ulit kami! Kahit alam ko na hindi siya sa school natin nag-aaral ay hahanapin ko siya. Hahanapin ko talaga ang babaeng nagpatibok nitong puso ko brotha." at hinampas pa niya ang kanyang dibdib na parang nanunumpa.

"T-tol paano kung maldita pala yun? Tapos maarte? Tapos walang alam, tapos tatanga-tanga pa? Atsaka the worst... baka may boypren na yun na mahal na mahal niya? Kaya 'wag na yung babae na yun ang gustuhin mo. Maghanap ka na lang ng iba." pangdidismaya ko sa kanya.

"Ikaw tol, nakakatampo ka. Ngayon ko nga lang naramdaman na matamaan eh. Tol, iba siya... ibang-iba siya." at napapikit pa.

Talagang iba! Eh parehas kayong may talong noh!

"Tol, hindi naman sa hindi kita sinusuportahan. Ang akin lang naman, hindi mo pa siya kilala. Baka kasi masama siyang babae o baka pangit pala ugali niya. Hindi mo nga alam kahit pangalan nun eh. Sabi mo nga kanina 'di ba... 'wag assuming para hindi masaktan." paalala ko.

"Eh kakasabi mo nga lang na hindi pa kilala. Paano mo naman nasabi na masama siyang babae at pangit ang ugali niya? Tol, seryoso na 'to. Alam ko na seryoso na 'tong nararamdaman ko."

Napabuntong-hininga ako.

"Tol, walang papupuntahan yang feelings mo na yan! Maniwala ka sa'kin."

"Anong walang mapupuntahan? Nagkakamali ka tol. Alam ko na may kahihinatnan ang pag-ibig kong 'to. Sure ako dito! Basta, hahanapin ko siya!"

Walang kahihinatnan unggoy! Hindi babae kundi barbie yun... ako yun tanga! Masasampal talaga kita tol promise!

"Tol, looks can be deceiving. 'Wag mo na yang ipagpatuloy yang nararamdaman mo. Madidismaya ka lang."

"Suportahan mo naman ako tol! Tayo itong tropa tapos wala man lang akong natatanggap na suporta mula sa'yo."

"Suportado kita tanga! Dito lang hindi, kasi ayaw ko na ma-discourage ka sa huli at masaktan."

"Tang ina! Basta, kapag nakita ko ulit yun kukunin ko number nun tapos iinggitin kita. Sure ako na magiging type mo rin yun."

"Edi wow!" sagot ko na lang na natatawa.

Pero ang totoo ay kinakabahan ako.

Nag-usap pa kami at sinasabayan ko na lang siya sa kanyang mga kalokohan. Habang nakatingin ako sa kanya ay lalong bumibigat ang aking puso. Sana naman pagbigyan pa ako ng pagkakataon para mabuhay.

Ang sakit lang kasi na mawawala ako tapos hindi ko makikita na maaabot ng aking kaibigan ang kanyang mga pangarap. Gusto kong makita na maging matagumpay siya sa kanyang mga ninanais sa buhay.

Gusto kong masaksihan kung paano siya magkakapamilya. Maging padre de pamilya na mahal na mahal ang kanyang mga magiging anak at kasama ang butihin niyang asawa.

Gusto ko ring maging katuwang nila at magiging ninong ako sa mga anak niya. Masaksihan ang kanyang pagsikat bilang isang basketbolista na hinahangaan at kinagigiliwan ng lahat. Sana naman ay masasaksihan ko pa ito. Sana naman ay maabutan ko pa ito.

"Tol, o-okay ka lang? Bakit ka lumuluha tol?"

Sandali akong nagising at nagpahid sa luha na dumaloy mula sa aking mga mata.

"Ano tol... ano... napuwing lang ako. Hooh! Napuwing ako, ano ba yan."

"Tingnan ko nga. Hipan ko."

"'Wag na! Natanggal na tol. Natanggal na tol. Okay na."

"Mabuti naman, kala ko napano ka eh."

"Okay na... okay na tol. Okay na." at ngumiti ako ng pilit upang hindi niya mapansin ang aking tunay na nararamdaman.

Nang matapos ako sa buong araw ng aking klase ay kaagad akong umuwi ng bahay. Gaya nga ng bilin ni papa ay hindi ako nagpagod sa pag-aaral at wala akong masyadong inisip para hindi ako ma-stress.

Nang dumating ako sa bahay ay sobrang aga pa. Hindi ako inabot ng dilim ng makauwi ako sa amin.

Papasok na ako sa gate ng napansin ko na nasa garahe na ang motor ni papa. Nagmamadali akong pumasok sa loob ng bahay at nadatnan ko ang aking ama na naghahanda ng aming hapunan.

"Pa! Ang aga niyo po yata?"

"Oy baby boy, nakauwi ka na pala."

"Pa, ako na lang po ang gagawa niyan. Magpahinga na lang po kayo."

"Ako na 'nak. Kaya ko na 'to. 'wag kang mag-alala. Adobo lang 'tong lulutuin ko. Kaya siguradong masarap." kompyansa niyang sagot.

Natawa na lang ako sa kanyang sinabi.

Maaga kaming nakapaghapunan at ng matapos ay si papa na mismo ang naghugas ng plato. Talagang ayaw niyang may ginagawa ako. Kahit anong pilit ko ay hindi talaga siya pumapayag kaya naman wala na rin akong nagawa. Umupo na lang ako sa sala dahil wala naman akong gagawin.

Nang matapos siya sa paghuhugas ay kaagad siyang sumunod sa akin sa sala at tabing naupo.

"Hindi ka ba napagod sa school kanina?"

"Hindi naman po."

"Ang ulo mo, sumakit ba kanina?

"Hindi rin po. Okay naman po at hindi naman siya sumakit."

"Salamat naman kung ganun."

Nanood na lamang kami ng palabas habang nag-uusap. Hanggang sa magtanong ako sa aking ama.

"Pa, talaga bang magpapaopera ako? Paano kung 'wag na lang kaya? Gagastos pa tayo. Titiisin ko na lang po. May mga pain reliever naman po eh. Hindi naman po ako natatakot na mabulag."

"Anak, ano ba yang pinagsasabi mo? Sabi ng doktor na delikado ang lagay mo dahil malaki na ang tumor sa ulo mo. Namimiligro ka 'nak. Kung nag-aalala ka sa gastos ay huwag mo ng alalahanin. Sabi ko naman na 'wag kang mag-aalala sa gastos 'di ba? Sa totoo lang nakahanap na ako ng paraan. May panggastos na tayo 'nak. Meron na."

"Talaga po?"

"Alam mo namang maabilidad itong Papa mo. Pinayagan ako ng kompanya na mag-loan. Kaya wala na tayong problema." at hinaplos-haplos niya ang aking pisngi.

Napayakap na lang ako sa kanya.

"Hinding-hindi ako papayayag na hindi ka gagaling. Gagaling ka 'nak. Gagaling ka."

Halos naluluha akong napangiti.

"Pa, kunin niyo na rin po yung pera ko. May naipon po ako. Kasali na po yung napanalunan ko sa basketball at pageant. All in all, mahigit 30 thousand po lahat yun."

"Sabi ko naman sa'yo na pera mo yun 'di ba? Ipunin mo yun para mabili mo ang mga gusto mo."

"Pero Pa... marami po tayong gastusin."

"Ako ng bahala sa lahat ng gagastusin natin anak. Hayaan mong si Papa na lang ang bahala."

"Salamat po Pa at hindi—" sandali akong natahimik.

Napansin ko na nagkasugat-sugat ang kanyang isang kamao kaya natigilan ako. Ngayon ko lang ito namalayan dahill hindi ko ito nakita kanina.

"Pa, ano pong nangyari sa kamay niyo? Bakit nagkaganyan yan?" pag-aalala ko.

"Ano... wala ito 'nak. Huwag mo na lang pansinin 'to."

"Pa, sagutin niyo po ako. Ano pong nangyari d'yan?" seryoso kong tanong na.

Napayuko siya at napabuntong-hininga. Saka ay malungkot na tumingin sa akin. Nagdaramdam ang kanyang mga mata at may sakit sa likod ng mga matang ito.

"Hindi ko kasi napigilan ang galit ko kanina 'nak kaya napagbuntunan ko ang pader. Kaya yun, napasuntok ako."

"Bakit kailangan niyo pa pong gawin yun? Nasaktan pa tuloy kayo. Papa naman... hindi kayo nag-iingat eh." ani ko na sobrang alalang-alala.

Alam ko na dahil na naman ito sa problema namin ngayon. Dahil na naman ito sa akin.

"Sorry 'nak kung padalus-dalos ako sa mga ginagawa ko. Kasalanan ko 'tong lahat eh. Ako ang dahilan kaya ka nagka-tumor ng ganyan. Dahil siguro yan sa mga pambubugbog ko sa'yo noon kaya nagka-tumor ka. Kasalanan ko 'to. Kasalanan ko." at tuluyan na siyang naluha.

Nanginginig niyang tinakpan ang kanyang mga mata dahil ayaw niyang ipakita ang kanyang kahinaan. Pero para sa akin ito ang tunay niyang lakas. Hindi ibig sabihin na napaluha siya ay hindi na siya malakas. Bagkus, nagpapakita ito ng tunay na tapang dahil naipapakita niya ang tunay niyang nararamdaman. Hinaharap niya ang tunay na sinasabi ng kanyang damdamin.

Kahit na nasanay ako sa katigasan at maotoridad niyang pagpapalaki sa akin. Hindi nangangahulugang mahina siya dahil sa bahid ng luha na kanyang ipinapakita. Sa totoo lang ay mas bumilib pa ako kay papa.

Kahit na nahihiya niyang ipakita ang kanyang kahinaan at palagi niyang itinatago ito ay ipinakita niya ito sa pagkakataong ito. Pinaramdam niya sa akin kung gaano ako kahalaga sa kanya.

Kung pwede ko lang sanang pahabain ang panahon at pigilan ang pagtakbo nito ay gagawin ko, makapiling ko lang siya ng mas matagal.

Tuluyan na rin akong naluha at naantig ang aking puso. Talagang si papa ang pinagmumulan ng aking lakas kaya lumalaban pa rin ako ngayon at ang aking kahinaan. Natatakot akong mawalay at malayo sa kanya. Hindi ko ito kakayanin. Mahal na mahal ko siya. Mahal na mahal na higit pa bilang sa isang ama.

Alam kong mali, alam ko na mali. Kaya mananahimik na lang ako. Ang mahalaga ay kasama ko siya. Yun lang ay sapat na para bigyan ako ng dahilan para lumaban.

"Pa, wala po kayong kasalanan. Hindi dahil sa inyo 'to. 'Wag niyong sisisihin ang sarili niyo Pa. Sabi pa nga po ng doktor 'di ba na hormonal imbalance 'to? Kaya hindi po ito dahil sa nangyari noon. Sadyang ang malas ko lang po talaga dahil nagkasakit po ako ng ganito. Kaya 'wag na 'wag niyo pong sisisihin ang sarili niyo dahil nasasaktan po ako Pa. Napakabigat po sa akin na nakikita po kayong nahihirapan." at muli ay yumakap ako sa kanya.

Matagal kaming nagyakapan at hindi na namin alintana ang takbo ng mga minuto. Niyakap namin ang isa't isa na parang ito na ang huling pagsasama namin. Nang bumitaw na kami sa pagyayakapan ay nagtama ang aming mga paningin.

Nangungusap ang kanyang mga mata na nakatingin sa akin. May bahid ng lungkot at saya. Pinahid ko ang luha na dumaloy mula sa kanya at siya rin sa akin.

Napangiti kami.

Hanggang sa hindi namin napapansin ang mga pangyayari at unti-unti na lamang lumapit at ang kanyang mukha sa akin. Palapit nang palapit. Ipinikit ko na lang ang aking mga mata hanggang sa maramdaman ko na ang pagdampi ng kanyang mga labi sa akin.

Pinadama niya sa akin ang pagmamahal na hindi ko mahinuha. Busilak at walang halong kayamuan at pawang buong pusong pagbibigay lamang na hindi labag sa kanyang kalooban.

Hinagkan niya ang sarili niyang anak na galing sa sarili niyang dugo at laman. Na para bang ito lang ang makakapagbigay ng ibayong kaligayahan sa kanya. Taos puso kong tinanggap ito ng bukal sa aking puso. Sa ilusyon na mahal niya rin ako na higit pa bilang sa isang anak na hindi naman nararapat.

Banayad at punong-puno ng pagtatangi niyang ipinadama na mahal na mahal niya ako sa pamamagitan ng malamyos niyang pag-angkin sa aking mga labi. Naramdaman ko na ang ganitong kaligayahan noon. Subalit alam ko na humihigit pa ito sa aking naranasan at iba ang ngayon.

Naghalikan kami at binigyang laya ang pangangailangan namin sa isa't isa. Siya ay akin at ako ay sa kanya. Kaming dalawa lamang at inangkin namin ang gabing tahimik.

Namalayan ko na lang na binubuhat na niya ako paakyat sa itaas habang patuloy kaming naghahalikan ng mapusok. Walang tigil subalit hindi nakakasawa.

Maingat niya akong inilapag sa kama at pinaupo sa paanan nito habang nakatitig sa akin na tila ba ako ay inaalipin. Hinubad niya sa aking harapan ang kanyang damit pang-itaas at lumantad sa akin ang perpekto niyang pisikal na anyo.

Ang kanyang matipunong katawan, ang kanyang matitigas na masel, ang kanyang nagsisiputukang mga abs at ang prominenteng hugis ng kanyang laman. Iniaalay niya ito para sa akin.

Kinuha niya ang aking mga kamay at siya mismo ang naglagay nito sa kanyang dibdib. Inalipin niya ako at nagpaalipin siya sa akin. Hindi ko inaasahang bigla na lang niyang dinilaan ang aking mga daliri at sinipsip ang mga ito habang nakipagtitigan sa akin. Hindi pa siya nakontento at dinilaan niya ang aking palad na para bang isa akong napakasarap na ulam.

Muli niyang iginalaw ang aking kamay at muli niya itong ipinalamas sa kanyang dibdib. Hanggang sa ibinaba pa niya ito at naglakbay ang aking mga kamay sa kanyang mga nag-uumbukang mga abs. Lumalalim ang aking paghinga sa kanyang ipinapakitang pagnanais sa akin. Ibang-iba siya ngayon.

Hinayaan niyang madama ko ang akin nitong katigasan. Ang bawat lubak ay paulit-ulit na nadampian ng aking mapapalad na palad. Walang salita na namutawi mula sa aming mga labi at hinayaan namin na ang aming katawan ang magpasya.

Nagbabaga niya akong tinititigan. Nawawala ako sa sariling disposisyon ko.

Dahan-dahang napayuko ako at napatitig sa sentro ng kanyang pinagmamalaking orgulyo. Umalsa ng labis ang kanyang shorts dahil napakatigas na ng kanyang sandata na nakatutok pa sa akin. Nagbabanta at nananakot na ako ay pasukuin.

Binawi ko ang isa kong kamay at dahan-dahan nitong inabot ang sandatang nakatutok sa akin na nasa ilalim pa ng kanyang shorts. Subalit bago ko pa ito makalabit ay muli niya na lang akong binuhat at uli ay kanyang ginawaran ng halik sa aking mga labi.

Ang pusok at lagablab ng aming halikan ang siyang tumusta sa amin sa nagbabagang apoy ng aming pagnanasa.

Habang kumikiskis ang kanyang batuta sa aking pwetan ay mapang-akit niya itong sinusundot dito at walang habas ang aming halikan. Sabik na sabik niyang ginawaran ako ng pagmamahal subalit punong-puno ng pag-iingat. Malumanay subalit mariin. Erotiko at hindi marahas. Nilunod niya ako sa pagmamahal na siya kong hanap sa kanya.

Nang kumalas ako sa aming halikan ay kapwa kami humingal. Nakangiti at masaya.

Maingat niya akong nilapag sa kama at pinahiga. Dumapa siya aking ibabaw subalit hindi niya ako dinaganan. Muli niya akong hinalikan at ako ay nagpaubaya sa kanya. Hanggang sa hinubad niya ang aking damit. Masuyo niya akong hinagkan sa aking leeg dahilan upang manghina ako.

Punong-puno ng pasyon ang bawat dampi ng kanyang labi sa aking balat. Habang malugod niyang hinahaplos ang bawat madadapuan ng kanyang mga kamay sa aking katawan. Hanggang sa mas bumaba pa at naglakbay ang kanyang mga labi sa aking dibdib at ito ay kanyang nilantakan ng maingat at marahan.

Napasinghap ako.

Dahan-dahan ang kanyang pagdila rito. Maging ang pagkagat niya sa aking mga utong, ang pagsuso at pagsipsip niya rito ay napakaimangat. Banayad at tamang-tama lang upang hilahin ako sa makasalanang mundo na lunod na sarap at walang halong anumang sakit.

Pinaligaya niya ako at itinuring niya ako na parang babae.

Napasabunot ako sa kanya dahil sa kiliti at sarap subalit hindi niya ito alintana. Mas pinagbuti niya ang pagpapaligaya sa akin kaya naman tuluyan na akong nanghina. Ramdam ko rin ang kanyang napakatigas na ari na kumikiskis sa aking hita. Tuluyan na akong sumuko.

Nang mapaalsa at magtagumpay siya sa pagpapahina asa akin ay bumaba pa at bumaba pa ang kanyang pagdila hanggang sa mismong pusod ko na ang kanyang dinila-dilaan.

Napakapit ako sa kanyang balikat ng napakahigpit. Nakikiliti ako at nasasarapan. Nakakapanghina at nakakabaliw ang pang-aalipin niya sa akin. Sa bawat paggalugad niya ay nanginginig ang bawat himaymay ng aking laman. Parang tinakasan ako ng bait.

Nang masiyahan na siya sa pagkulikot niya rito gamit ang kanyang dila ay saglit siyang tumigil at ngumiti sa akin. Matapos nito ay bumaba pa siya at pinunterya ang aking mga hita. Kanyang hinila pababa ang aking shorts hanggang sa aking binti at sa tuluyan na itong natanggal at basta na lang niyang itinapon kung saan.

Lumuhod siya sa kama at pinagmasdan ang aking buong katawan.

Namula ako sa hiya. Sobrang tigas na rin ng sarili kong ari at bumakat na ito sa aking brief kaya naman ay tinakpan ko ito gamit ang aking mga kamay. Napangiti siya na parang tinutukso ako.

"'Wag kang mahiya baby boy... tingnan mo kung anong epekto mo sa akin. Sabik na sabik din ako sa'yo..." usal niya.

Kitang-kita ako ang napakalaking umbok ng kanyang shorts sa gitna. Kinalas niya ang sinturon dito nang dahan-dahan. Sapat lang upang akitin ako at patakamin. Sinunod niya ang pagkalas sa butones nito at hinay-hinay na ibinaba ang kanyang zipper habang titig na titig ako rito.

Tumambad ang nagwawala niyang sandata at para bang gusto nitong punitin ang boxer shorts niyang kumukubli rito. Pinipigilan ang nais nitong paglaya.

Natuyo ang aking lalamunan sa aking nasilayan.

Bigla niyang itinaas ang aking mga paa sa ere at sa walang pasabi. Mabilis siyang yumuko at sinipsip ang isa kong hita at dinila-dilaan ito. Hindi niya ito tinigilan. Sipsip kung sipsip at dila kung dila. Daig niya pa ang isang linta. Hanggang sa nagmarka na ito at pumula na.

Muli siyang napangiti ng makita ang pulang marka na kanyang ginawa sa aking balat. Muli niyang dinilaan ito at naglakbay ang kanyang dila ng walang tanggalan sa aking balat hanggang narating niya ang aking tuhod at dinampian ito ng isang halik at pagkatapos nito ay aking binti.

Nang ibinaba niya na ang aking paa at maingat na nailagay sa kama ay ang isa naman ang kanyang itinaas sa ere. Katulad ng ginawa niya kanina ay yun din ang ginawa niya rito. Minarkahan niya ang magkabilaan kong hita.

Akala ko ay ibibaba niya rin ito ng matapos niyang halikan ang aking tuhod at binti. Subalit nagkakamali ako. Mapang-akit niyang dinilaan ang aking talampakan na siya ko talagang ikinagulat.

"Pa huwag! M-madumi po." nahihiya kong usal.

Kaya napatigil siya sandali. Subalit ngumiti lang siya sa akin at ipinagpatuloy ang pagdila niya rito na para bang wala siyang narinig. Kinagat-kagat niya pa ang aking paa habang nagtama ang aming mga mata. Nanunudyo niyang kinagat-kagat ang aking talampakan at sinalisi ako.

Hindi ko namalayan na sa ilang sandali lang ay sisipsipin niya ang aking mga daliri sa paa na walang pasabi. Napakagat-labi na lamang ako. Napaka-erotiko ng ginagawa niya sa akin.

Hindi ko aakalain na magagawa niya ang ganitong mga bagay. Dominante siya at sanay siyang mapagsilbihan. Subalit heto, ako ngayon ang pinagsisilbihan ng katangi-tanging lalaki sa aking buhay.

Sinamyo, dinilaan at kinagat niya ang aking paa na walang kaarte-arte. Parang lutang na siya at nahihibang ang kaisipan dahil sa ginagawa.

"Ang bangooo... amoy bulaklak." paungol niyang saad.

Libog na libog na ako. Para akong sasabog sa hindi maipaliwanag na tinatamasa.

Gamit ang isang kamay ay kinuha niya ang isa kong paa. Hindi ko alam kong ano ang gagawin niya kaya hindi ko inaasahan na kukunin niya pala ito upang ipatapak sa nanggagalaiti niyang titi.

Habang binabasa at pinapaliguan niya ang isa kong paa. Minamasahe naman niya ang isa gamit ang kanyang sandatang tirik na tirik na. Kinanyod-kanyod niya ang aking talampakan at mariin niyang ikinikiskis ang batuta niya rito.

Parang naguguluhan ako, totoo ba talaga itong nakikita ko o ilusyon lamang ng aking mga pantasya?

Pero dama ko ang labis na katigasan ng ari niya sa aking talampakan. Lalo na at siya pa mismo ang sapilitan itong ipinapatadyak sa kanyang umbok. Impit siyang napapaungol dahil pinaparusahan niya ang kanyang sarili sa sarap at sakit sa kalaswaang ginagawa.

Hindi pa siya nakontento sa isang paa kaya ng tumagal ay pati ang isa ay ibinaba niya na matapos itong tikman. Ngayon, ang dalawang paa ko na ang kanyang ipinatapak sa kanyang umbok upang masahiin gamit ang kanyang batuta. Salitan niyang ikinikiskis ang kanyang napakatigas na sandata sa aking mga talampakan. Hanggang sa mas naging mapusok pa siya.

Hinubad niya na ang suot niyang shorts at boxers na para bang hinahabol sa pagmamadalli. Ngayon kitang-kita ko na ang buong glorya at ganda ng kanyang kahubadan. Wala siyang itinirang saplot at mapagmalaki niyang iprinesenta sa akin ang kanyang kabuuan.

Habang nakaluhod pa rin siya sa kama ay pinagdikit niya ang aking mga talampakan at kinulong sa gitna ang tirik na tirik niyang alaga. Kumantot siya nang kumantot. Kinasta niya nang kinasta. Hindi siya nagpapigil at nagpakababa siya ng tuluyan.

Gigil na gigil siya, naririnig ko pa ang tunog ng banggaan ng kanyang mga ngipin. Ginamit niya ang aking mga paa para salsalin ang kanyang nag-uumigting na pagkalalaki. Gusto niyang pahirapan ang sarili kaya walang pagpipigil niyang ginamit ang aking mga talampakan upang ipitin ang kanyang kahabaan.

Bumakas ang sakit at labis na sarap sa kanyang mukha. Baliw na baliw naman ako dahil dito.

"Gusto mo ba ng ganito baby kooo... gusto mo ba na pinagsisilbihan kitaaa... huh? Gusto mo bang inaalipin si Papa?" malibog niyang tanong habang umuulos.

"P-pa... hindi mo kailangang g-gawin 'to..."

Sandali siyang natigilan.

"Sabihin mo lang... sabihin mo 'nak kung ano ang gusto mo. Pahirapan mo ako... gawin mo ang lahat ng gusto mo. Hahayaan kita mahal ko... magpapaalipin ako para sa'yo."

"Paaa... sandali lang... sandali lang..." bumitaw siya.

Bumangon ako at lumapit sa kanya. Hinawakan ko ang kanyang mga pisngi at hinalikan ko na lamang siya ng biglaan. Inangkin ko ang kanyang mga labi at muli ay naghalikan kami dahil ito ang isinisigaw ng aming damdamin.

Hanggang sa muling nagsalo at nag-isa ang aming mga kaluluwa at kinalimutan ang ang lahat. Ang lahat na pwedeng maglayo sa amin sa isa't isa.

LUMIPAS ang dalawang linggo at naging normal ang takbo ng aming pang-araw-araw. Sa mga lumipas na araw ay patuloy pa rin akong pumapasok ng paaralan subalit hatid sundo na ako ni papa na labis kong ikinasaya.

Tulad ng bilin ng doktor ay naging maingat ako sa aking mga kinakain. Hindi na rin ako masyadong nagpapagod at pilit na pinalakas ang aking resistensiya.

Nilihim ko ang lahat sa aking mga kaibigan. Sa tunay kong kalagayan, lalong-lalo na kay Nathan. Gusto ko mang sabihin sa kanya ay wala akong lakas ng loob. Pinapangunahan ako ng takot at kaba na sabihin sa kanya ang aking karamdaman.

Mabuti na lamang at wala ng pasok. Tinatapos na lang namin ang natitirang kulang para sa aming pagtatapos. Palagi kaming magkasama ni Nathan at sinusulit ko na ang mga panahon na kasama ko siya at ang mga kaibigan ko. Ang aking mga kamag-aral na kasama ko sa paaralan pati ang mga iba kong kakilala.

Kaya nga nagpupumilit akong pumasok dahil gusto ko silang makita. Lalong-lalo na ang matalik kong kaibigan. Hindi ko alam kung ano ang magaganap. Kaya minabuti ko na makasama sila kung sakali man na ako ay papanaw. Kahit sa huli man lang ay masaya akong aalis.

Kapag sumasakit na at nararamdaman ko na na nagsisimula ng sumakit ang aking ulo ay mabilis akong nagtatago sa palikuran at dito ay tahimik na umiiyak. Sa sobrang sakit ay parang nabibiyak ang aking ulo.

Nawawalan ako ng lakas at para akong nalalantang gulay. Mabuti na lang at may reseta ang doktor sa akin kaya kapag nagsisimula ng sumakit ang aking ulo ay umiinom na ako ng gamot para mabawasan ang labis na sakit.

Nilihim ko rin kay papa at sadya akong nagtatago kapag sumasakit ang aking ulo kapag nasa bahay ako, upang hindi na siya mag-alala pa. Tiniis ko ang lahat at itinago ang hirap na aking dinadanas.

Hindi ko lang makita ang malungkot na mukha nila.

Subalit kahit na may sakit at nahihirapan ay patuloy pa rin ang takbo ng aking buhay at hindi alintana ang tumor na unti-unting nagpapahina sa akin.

Sa wakas at sumapit na ang itinakdang araw na ooperahan na ako. Nakahiga na ako sa rolling bed at kasalukuyang dinadala sa operating room. Kinakabahan at walang alam sa kung anuman ang mangyayari. Hawak-hawak ni papa ang aking kamay at mahigpit niya itong pinipisil.

"'Wag kang mag-aalala 'nak. Kayang-kaya mo yan. Alam kong kayang-kayang mo yan." pagpapalakas niya sa aking loob.

Ngumiti lang ako sa kanya hanggang sa maipasok na ako sa operating room at naiwan siya sa labas ng pintuan.

"'Nak maghihintay ako... dito lang ako. Dito lang si Papa 'nak!" pahabol niyang sabi.

Nasa loob na ako ng operating room at nasisilaw ako sa sinag at lakas ng ilaw. Kinakabahan akong nakahiga at napapalibutan ako ng mga taong mag-oopera sa akin. Pinilit kong maging mahinahon at ipinikit ko na lang ang aking mga mata.

Narinig ko pa ang tunog ng cutter at dahan-dahan akong kinalbo at tinanggal lahat ng aking buhok hanggang sa matapos. Ito na talaga, magsisimula na ang gagawin nilang operasyon sa akin.

Nang maramdaman ko ang pagturok sa akin ng syringe ay naimulat ko ang aking mga mata. Sa ilang minuto lang ay parang nagsasayaw ang bawat madadapuan ng aking paningin.

Hanggang sa tuluyan ng nawalan ako ng malay.

NAGISING ako at naalimpungatan. Nagpalinga-linga ang aking mga mata at hindi ko alam kung saan ako ngayon. Hindi partikular sa akin kung nasaan man ako ngayon. Wala akong kaalam-alam.

"'Nak! Salamat naman at gising ka na... anak ko..." paglingon ko ay nakita ko na ang aking ama.

Nakaupo sa gilid ng aking kama at hawak-hawak ang aking kamay. Maluhaluha ang mata at napakasaya.

"Pa, asan po t-tayo?" mahina kong sambit.

"Nasa ospital tayo 'nak... successful ang operasyon mo. Salamat sa diyos at tinulungan niya tayo."

Muli kong naalala ang lahat kung bakit narito ako ngayon. Napabuntong-hininga ako.

Buhay ako... buhay na buhay at nasalisi ko si kamatayan.

Muli kong ipinikit ang aking mga mata at matiwasay na nakatulog ulit. Nagpapasalamat ako sa maykapal at hindi niya ako pinabayaan.

Nang magising ako ay nasa tabi ko pa rin si papa. Nakabantay lang siya sa akin at halatang pagod na pagod. Tahimik ko lang siyang pinagmasdan habang nakaupo at parang may ka-text sa kanyang cell phone. Nang mapansin niyang gising na ako ay kaagad niya itong inilagay sa kanyang bulsa at matamis na ngumiti sa akin.

"Gising na pala ang baby ko." masaya niyang sabi.

Napangiti ako.

"Pa, anong oras na po ba?"

"Alas singko na ng hapon 'nak."

"Ganun po ba?"

Tumango-tango siya.

Siguro mahaba-haba din ang aking tulog. Sa pagkakatanda ko ay sa umaga ako sinimulang operahan.

Nag-unat si papa sa kanyang leeg at naririnig ko pa ang tunog ng kanyang mga buto. Talagang pagod na pagod siya sa pagbabantay sa akin. Napansin ko rin na nakasuot pala ako ng oxygen mask at ako lang mag-isa ang pasyente sa loob ng kwarto. Malamang ay nasa private room ako.

"Pa, magpahinga na muna kayo."

"Okay lang 'nak... dito lang ako sa tabi mo."

"Magpahinga na po muna kayo dun sa sofa oh. Sige na po Pa." pakiusap ko.

"Hay... sige na nga... oo na. Magpapahinga na si Papa." napipilitan niyang sagot na siya kong ikinangiti.

Humiga siya sa sofa na nasa sulok ng silid at nakangiting nakatingin sa akin.

"Oh, nahiga na ako rito. Masaya ka na ba?"

"Opo."

"Hay, ang kulit-kulit talaga nitong baby kong 'to." at natawa na lang siya.

Ilang araw ang dumaan na nasa ospital ako ay tinanggal na ang oxygen sa aking mukha. Hindi naman daw ako nahihirapan sa paghinga kaya minabuti ng doktor na ipatigil na ito. Kahit na tapos na ang operasyon ay patuloy pa rin akong tsini-check ng doktor at inoobserbahan.

Isang hapon ng magising ako sa pagkakatulog ay masaya akong kinausap ng aking ama.

"'Nak?"

"Ano po yun Pa?"

"May surprise ako sa'yo... alam kong matutuwa ka."

"Talaga? Hmmnn..." sagot ko na naghihinala.

"Oo, ito sila oh. Pasok na kayo!"

Mabilis na bumukas ang pinto at nagulat ako sa aking makikita. Bumungad sa akin ang mga kaibigan ko at ang mga classmate ko sa unibersidad.

"Surprise!" sigaw nila.

Natigilan ako.

"G-guys!"

Hindi ko napigilan ang medyo maluha ng makita ko silang lahat. May dala silang mga pagkain at mga prutas. May isang palumpon pa ng mga bulaklak.

"Paano niyo nalaman?" tanong ko.

"'Nak, tinawagan ko ang school niyo para ipaalam sa mga classmate mo na successful ang operasyon mo."

"Kaya nga were here na!" sabat naman ni Facundo.

"Thank you guys... thank you at nandito kayo."

"Sus, syempre naman. What friends we are... uhm, ano pa ngayon?" saad naman ng lalaking classmate ko na si Ryle.

"You dummy, what are friends are for! Hindi what friends we are..." irap naman ni Jona na ikinatawa ng lahat.

Napakamot na lang si Ryle sa kanyang ulo.

Napangiti na lang ako. Bawal pa kasi sa akin ang tumawa.

Umalis muna si papa para asikasuhin ang mga kailangan ko sa ospital. Hinayaan niya muna kaming mag-bonding ng mga kasama ko."

Masayang kumakain at nag-usap ang lahat. Sa akin lahat ang kanilang mga tanong.

"Jessie... ang gwapo ng Papa mo! Yieeh!" si Facundo.

"Oo nga, manang-mana ka." sabat naman ni Daphne.

Napangiti ako habang nakatingin sa aking mga kaibigan. Akala ko ay hindi ko na sila makakasama pa. Talagang napakasaya ko dahil lahat ng mga classmate ko ay nandito ngayon. Pati ang mga nakasama ko sa laro ng basketball sa university days ay nandito rin.

Kahit ang kalaban ko sa match na si Roland ay bumisita na rin. Hindi ko nga alam kung bakit nandito siya. Masaya ang lahat at masaya kaming nagkwentuhan. Pero pansin ko na wala si Nathan.

"Uhm... guys, asan si Nathan?" tanong ko.

"Well... I think someone is very shy." sagot naman ni Daisy na parang nagpaparinig.

"Teka lang Jessie huh? Parang nagpapa-cute pa yung tropa mo." wika ni Roland.

"Huh?" hindi ko naintindihan ang ibig niyang sabihin.

Sandaling umalis si Roland at parang may hinihila siya sa labas ng pintuan.

"Hali ka na pre... huwag ka ngang pabebe. Nagpapa-cute pa eh."

Nang tuluyan ng mahila ni Roland ang tao sa likod ng pintuan ay nagulat ako. Si Nathan ito. Pulang-pula ang kanyang mga mata at hindi makatingin sa mga tao na nasa loob ng aking silid.

"Tol, tawag ko sa kanya." pero hindi siya makatingin sa akin.

"Kaya nga ako nandito kasi nagpapasama yan kanina sa akin. Nalaman ko na lang na inoperahan ka daw pre. Iyak nga yan nang iyak kanina eh." wika ni Roland na nanunukso.

"Gago! Hindi ako umiyak! Napuwing lang ako kanina. Ulol!" singhal niya kay Roland.

"Sinabi mo eh." sagot naman nito na nagpipigil matawa.

"Tol." tawag ko sa kanya.

Umiiwas siya ng tingin sa akin at hindi niya ako matingnan sa mata.

Sumenyas ako sa aking mga kasama na umalis na muna. Na nasa tabi ng aking higaan at bigyan siya ng daan para makapasok.

"Tol, hali ka... hali ka muna dito."

Tahimik naman siyang lumapit at umupo sa bangko na nasa tabi ko lang na hindi pa rin tumitingin sa akin. Natahimik ang lahat.

Nakatingin lang ako sa kanya subalit hindi niya ako magawang tignan. Hanggang sa magsalita na siya.

"Kamusta ka na?" paiwas niyang tanong sa akin.

"Ito, okay naman... okay na ako tol."

"Mabuti naman." mahinahon niyang sagot.

"Tol, galit ka ba sa akin?"

Sandali siyang natahimik. Hindi siya kaagad nakapagsalita sa aking itinanong sa kanya.

"Hindi ako galit." sagot niyang paiwas.

"Alam kong galit ka."

"Hindi nga."

"Galit."

"Hindi nga."

"Galit ka."

"Sabing hindi nga eh." matigas niyang sagot.

Natahimik ako.

Nagpapatay-malisya lang ang aking mga kasama at hindi na sila nag-uusap. Nakikinig sila sa amin.

"Bakit hindi mo ako matingnan. Alam kong galit ka sa akin."

"Hindi ako galit... nagtatampo lang." pag-amin niya.

"Sorry tol kung hindi ko na sinabi." mahinahon kong panghihingi ng dispensa.

"Bakit ba kasi hindi mo sinabi sa'kin na may sakit ka pala? Parang hindi naman tayo tropa eh. Kaya pala kung magsalita ka nung mga nakaraang araw parang namamaalam ka. Sana sinabi mo sa akin tol. Tropa tayo eh. Sana nakatulong ako." garalgal niyang sagot.

"Pasensya na tol. Ayaw ko lang kasing mag-alala ka pa. Wala nga akong sinabihan ni kahit isa sa inyo kasi ayaw kong magbigay ng problema pa. Lalo na sa'yo. Tropa tayo 'di ba? Kaya ayokong mag-aalala ka."

"Pero sana sinabi mo pa rin sa akin tol. Akala ko kasi tayo ang mag-best friend. Tapos hindi mo man lang ako sinabihan ng problema mo." dito na siya naluha at tinakpan niya ang kanyang mga mata gamit ang kanyang palad.

Inabot ko ang kanyang isang kamay at humingi ako ng tawad. Alam ko na nasaktan ko ang kanyang damdamin. Nang huminahon na siya ay saka niya ako nilingon.

"Wala bang masakit sa'yo?"

"Wala naman tol. Maayos naman ang pakiramdam ko."

"Salamat naman." at tipid siyang napangiti.

Napangiti na rin ako.

"Oy, bati na sila... kiss! Kiss! Kiss!" banat ni Roland.

Dito na natawa ang aming mga kasama sa kalokohan ni Roland.

"Kung ikiskis ko kaya yang mukha mo sa pader pre?" angas ni Nathan.

"Nagbibiro lang ako pre. Ito naman." at sumipol-sipol na lang ito na hindi na tumingin sa amin.

Natawa na kaming lahat. Subalit pigil pa rin ako sa aking sarili. Mahirap na. Nanumbalik ang saya sa silid at masaya kaming nag-usap lahat.

"Tol, kalbo ka na rin." kantyaw ni Nathan sa akin.

"Oo nga, parehas na tayo na shaolin master. Avatar the legend of Aang na tayo." biro ko.

"Okay lang yan tol. Bagay naman sa'yo. Atsaka mas pumogi ka pa dahil sa new hairstyle mo." at nag-thumbs up siya sa akin.

"Pero sino nga yung umiyak kanina patungo dito? Kala ko ooperahan ka pa pre. Kung makaiyak kasi yang tropa mo kanina parang ooperahan ka pa lang." sabat ni Roland na natatawa.

"Isa pa pre... masusuntok na talaga kita." pagbabanta ni Nathan.

"Oo na tatahimik na." napakamot na lang si Roland.

"Walang lalabas sa room na 'to na... na... na ano..." pautal-utal na sabi ni Nathan.

Kaya naman, ako na ang tumapos para sa kanya.

"Na umiyak ka tol?" kantyaw ko.

Nahihiya siyang napatango-tango at hindi makatingin sa amin kaya nagpatay-malisya na lang din kami.

"'Wag kang mag-aalala pre. 'Di ba sabi mo napuwing ka lang?" saad ni Roland.

"Oo, napuwing lang ako!" sagot naman niya na tumaas na ang tono.

"Yeah, we know na napuwing ka lang Nathan kasi it's so maalikabok at so ma-traffic papunta dito sa hospital." si Daisy.

Tumango-tango naman ang mga lahat ng tao sa silid.

"Oo nga... maalikabok kasi talaga." si Ryle.

"Napuwing nga ako kanina eh." sabat naman ni Jona.

"Talaga naman... talagang nakakapuwing." sagot naman ni Daphne.

"Oo nga, napuwing nga kami kanina eh." sagot naman ng isa naming kasama sa basketball team.

Hanggang sa napuwing na kaming lahat.

"Don't worry Nathan, sasabihin ko at ia-announce ko sa buong school na napuwing ka noong naoperahan si Jessie. Kahit hindi sila nagtatanong. I'll be like... Hoy mga ka-fellow students! Napuwing lang po si Nathan at hindi po siya umiyak. Napuwing lang po. Yes! you heared it right my beloved co-students. Napuwing po si Nathan na ace player ng varsity team natin. Napuwing here, napuwing there, napuwing everywhere!" kwelang sabat naman ni Facundo na ikinatawa namin.

"Kung sakalin kaya kita? Baka hindi ka na mapuwing at magsara na yang mga mata mo habang buhay. Ano?" naiinis na pagbabanta ni Nathan sa kanya.

"Yeah! Choke me daddy!"

Sobrang bumuhakhak ng tawa ang lahat dahil sa sagot ni Facundo. Pero hindi napangiti si Nathan kahit kaunti at talagang nakakatakot itong napatingin kay Facundo. Nanginig na lang si bakla.

"Eehh... joke lang po yun sir. Sorry po. Tatahimik na po." at mabilis siyang nagtago sa likod ni Jona.

Bumuhakhak na naman ng tawa ang lahat.

Nang tuluyan ng gumabi ay paunti-unti na silang nagsiuwian lahat at para na rin makapagpahinga na ako.

"'Nak, sino ba yung matangkad na medyo kalbo?" tanong ni papa sa akin.

Nakabalik na siya sa silid at sinusubuan niya ako sa aking hapunan.

"Barkada ko po yun Pa. Teka lang po, ba't ang tagal niyo naman pong nakabalik dito?"

"Ah, hindi na muna ako bumalik kaagad 'nak para naman makapag-bonding ka sa mga kaibigan mo. Baka kasi mahiya sila sa akin kaya hinintay ko na lang na makaalis sila lahat bago ako bumalik."

"Kaya naman po pala."

"Yung semi-kalbo yung buhok, barkada mo ba talaga yun? Para kasing adik yun. Parang bad influence para sa'yo."

"Papa naman, mabait po yung si Nathan. Mukha lang po yung adik pero mabait po talaga yun. Kaya nga nakayanan ko ang buhay kolehiyo eh. 'Pinapagtanggol niya po kasi ako sa mga nambu-bully sa akin. Best friend ko po siya Pa."

"Ganun ba 'nak? Dapat pala akong magpasalamat sa kanya dahil sa pagtulong niya sa'yo. Yung mga bully na sinabi mo? Anong mga pangalan nun para mabalikan natin."

"Papa, napatawad ko na po sila at wala na po sila sa school. Matagal na po silang naka-graduate lahat." pero sa totoo lang ay hindi naman lahat.

Napatango-tango na lang siya.

"Alam mo ba ang mga fb nun para mapahanap ko?"

"Papa!" saway ko.

"Oo na, hindi ko na sila ipapabugbog." dabog nito.

Napangiti na lang ako.

KINABUKASAN ay maagang bumalik si Nathan sa ospital. May dala siyang mga prutas. Wala na kasing pasok at ensayo na lang para sa graduation kaya hindi na muna siya bumalik ng eskwelahan.

Nagkausap sila ni papa at madali silang nagkapalagayan ng loob. Parehas kasi sila ng ugali at mga kalokohan. Napapairap na nga lang ako sa mga pinag-uusapan nila lalo na sa mga dati nilang naging syota. Talagang pilyo ang mga tukmol at nagpayabangan pa kung sino ang mas may maraming naging girlfriend sa kanila. Para na rin lang silang magbarkada.

Pero ng mapansin ni papa na matulis ko na siyang tinitingnan ay bumakas ang takot sa kanyang mukha. Mabilis na nabahag ang kanyang buntot at kaagad iniba niya ang kanilang pinag-usapan.

Para hindi ako maburyo dahil wala naman akong ginagawa ay naglaro kami ng baraha at kahit anu-ano na lang para naman malibang ako. Nasa kama lang kasi ako nakahiga.

Pero ng magtanghalian na ay kailangan na talagang pumasok ni papa sa trabaho kaya si Nathan na lang ang pinagbantay niya muna sa akin.

"Sige baby boy, pasok muna ako. Balik din naman ako mamaya. Nathan, una na muna ako." paalam niya.

"Sige po tito, ako na pong bahala dito sa tropa ko."

Nang makaalis na si papa ay saka naman bumuhakhak ng tawa si Nathan.

"Oh, bakit tumatawa ka d'yan?" tanong ko.

"Wahaha... baby boy daw? Wahahaha!"

Dito na ako natigilan. Hindi ko man lang na-realize ang sinabi ni papa. Napahiya pa tuloy ako kay Nathan.

"Heh! Bweset ka talaga! 'Wag mo nga akong kausapin!" singhal ko.

Mas lalo pa niya itong ikinatawa.

Sa buong maghapon ay hindi ako tinigilan ng tukmol. Baby boy na rin ang tawag niya sa akin at talagang tinutukso niya ako na siya ko talagang ikinainis at ikinainit ng aking ulo.

"Baby boy, lipat ko yung channel? Ang pangit naman kasi ng palabas." tanong niya sa akin habang nanonood ng tv na nakakabit sa dingding.

"Ulol! Sige, ayaw mo talaga akong tigilan sa kaka-baby boy huh? Pwes, ipagkakalat ko yung video sa buong school na umiyak ka kahapon. Bleeh!"

Natigilan siya.

"H-hoy... anong pinagsasabi mong video? Nanakot ka pa eh, wala naman." kinakabahan niyang sagot.

"Meron kaya! Sige, kapag hindi ka tumigil sa kakatukso sa akin ipapakita ko yun sa varsity team natin." pagbabanta ko sa kanya.

Kahit wala naman talagang video ay tinablan siya. Ito naman si tanga naniwala kaagad kaya tinigilan na rin niya ako sa kakatukso sa akin.

Nang makabalik na si papa sa ospital ay saka palang umalis si Nathan at nagpaalam siya sa amin ni papa ng maayos.

"O kamusta 'nak? Hindi ka ba nabagot dito kanina?"

"Paano ako mababagot? Eh hindi ako tinigilan ni Nathan sa kakatukso niya sa akin ng baby boy. Ikaw kasi Pa! Hindi ka nag-iisip. Tuloy hindi na ako titigilan nun."

Natawa na lang siya sa aking sinabi na talaga ko namang ikinainis pang lalo. Parehas talaga sila ng takbo ng utak ng kaibigan ko. Ang sarap nilang batukan pareho.

Lagpas isang linggo bago ako na-discharged ng ospital. Pero ng hindi pa ako nakalalabas ay salitan sila papa at Nathan sa pagbabantay sa akin. Maaga kasing bumibisita si Nathan at siya ang nagbabantay sa akin sa araw. Habang si papa naman ang nagbabantay sa akin sa gabi kapag nakakauwi na siya.

Sa totoo lang ay nahihiya na ako kay Nathan. Hindi niya naman ako responsibilidad na bantayan pero ginagawa pa rin niya ito. Talagang masasabi ko na siya ang matalik kong kaibigan. Kaibigan kahit sa panahon ng kagipitan at pangangailangan.

Nang makauwi na ako ng bahay ay nakapag-leave na rin si papa kaya hindi na muna siya pumapasok ng trabaho. Siya na ang nagbabantay sa akin at patuloy pa rin namang bumibisita si Nathan sa amin.

Sa amin na nga siya kumakain eh. Para na siyang panganay na anak ni Papa. Subalit naging madalang na ang pagbisita niya ng mas papalapit na ang graduation dahil na rin sa kinakailangan niyang tapusin sa eskwelahan na mga kinakailangan.

Nakatanggap ako ng tawag mula kay Nathan ng sobrang lapit na ng graduation at talagang naluha ako sa narinig na balita. Nakapagtapos ako bilang isang summa cum laude na siya kong pinangarap noon pa man.

Sobrang saya ni papa ng malaman niya ito. Talagang tuwang-tuwa siya sa aking natapos.

Hanggang sa dumating na nga ang nakatakdang araw ng graduation namin. Naka-graduate na kaming lahat subalit hindi ako nakapaglakad at nakapagmartsa. Nasa bahay lang ako dahil kinakailangan ko ng ibayong pahinga.

Naiyak na lang ako ng palihim dahil hindi ako nakapaglakad sa entablado. Mahigpit din kasing tumutol si papa na dumalo pa ako dahil na rin sa sinabi ng doktor. Kaya wala akong magagawa.

Tahimik akong umiyak sa banyo. Ang pangarap ko na sana makapagmartsa sa itaas ng entablado ay hindi natupad. Sana nasabitan sana ako ni papa ng medalya o kahit ano pa mang karangalan. Kabilin-bilinan kasi ng doktor na magpahinga na lang ako.

Mahirap din naman kasi kung pupunta pa ako dahil na rin napakaraming tao at sobrang tagal ng seremonya. Kaya napagpasyahan na lang niya na magpahinga na lang ako at hindi na dumalo pa.

Nagulat ako ng bigla na lang bumukas ang pinto at nakita ako ni papang umiiyak sa loob ng banyo.

"May problema ba 'nak?" malungkot niyang tanong sa akin.

Mabilis akong nagpahid ng luha at kaagad na ngumiti.

"Wala po. Napuwing lang po ako."

Gasgas na gasgas na talaga ang puwing na dahilan. Kasalanan talaga 'to ni Nathan.

Kaagad akong lumabas at naupo sa sofa ng sala at sumunod naman si papa.

"'Nak, alam ko na medyo masama ang loob mo dahil hindi ka nakadalo sa graduation mo. Pero naiintindihan mo naman ako 'di ba? Nag-iingat lang ako. Sabi kasi ng doktor na bawal ka munang mababad sa pagod at lumabas ng bahay. Para naman ito sa ikabubuti mo 'nak."

"Naiintindihan ko naman po Pa, ano lang kasi... matagal ko na po kasing pinaghandaan ang araw na ito eh. Gusto ko po lang kasing makita niyo po ako sa stage. Para maiapagmalaki niyo po ako." saad ko at unti-unting namuo ang luha sa aking mga mata.

"Sshh... 'wag kang umiyak 'nak. Masama yan para sa'yo." at inakbayan niya ako at pinahiga sa kanyang balikat.

"Proud naman ako sa'yo palagi. Tapos summa cum laude ka pa? Aba! Syempre sobrang proud ni Papa! Proud na proud ako sa'yo 'nak. Proud na proud!" at malambing niya akong hinalik-halikan sa aking mga pisngi.

Napangiti ako at gumaan ang aking kalooban.

"Kahit pa nga hindi ka naka-graduate ng summa cum laude ay magiging proud pa rin naman ako at kung hindi ka naka-graduate proud na proud pa rin si Papa! Ako nga hanggang high school lang ako... pero proud ka naman sa akin hindi ba?"

"Opo! Proud po ako sa inyo Pa."

"Ganun naman pala eh. Kahit anong mangyari, proud pa rin si Papa sa'yo. Hali ka nga dito." at sumenyas siya sa akin.

Kumandong naman ako sa kanya at mabilis niya akong niyakap habang bini-baby. Paulit-ulit niya akong kiniliti sa aking batok at pinaulanan ng halik. Natawa na lang ako.

ALAS KWATRO ng hapon at tahimik akong nagbabasa ng libro sa sala.

"Baby boy, alis na muna ako sandali."

"Saan po kayo pupunta Pa?" tanong ko sa kanya habang paalis ng bahay.

"May kukunin lang ako sandali sa opisina. Balik din ako kaagad."

"Sige po. Ingat po kayo. "

Nang makaalis na si papa ng bahay ay naiwan akong mag-isa. Halos isang linggo na ang lumipas at medyo mabuti na talaga ang pakiramdam ko. Bumabalik pa rin kami ng ospital at patuloy akong inoobserbahan ng doktor sa aking kalagayan. Pwede na akong lumabas-labas ng bahay pero dapat hindi nagpapagod at nagpapainit.

Biglang tumunog ang door bell at lumabas ako. Sinilip ko kung sino ang tao sa labas. Nakita ko na si Nathan ito.

"Tol, punta tayo ng school." si Nathan.

"Huh? Bawal pa akong lumabas ng bahay noh. Ano namang gagawin ko dun."

"Nagpaalam na ako sa Papa mo. Pumayag na siya."

"Bakit naman ako pupunta ng school, ano bang gagawin natin dun?"

"Uhm ano... ako kasi... paano ko ba 'to ipapaliwanag. Ganito kasi tol. Dapat bumalik tayo ng school kasi may kulang ka pa raw na requirement sabi ng admin. Kung hindi mo daw ma-process ngayong araw ay hindi mo daw makukuha ang diploma mo at TOR."

"Huh?! Natapos ko na kaya lahat! Anong pinagsasabi nila?"

"Kaya nga, sama ka na sa akin para maklaro mo. Eh kung natapos mo naman pala lahat, eh di walang problema. Wala ka ng kasalanan dun. Kaya tara na, puntahan natin ang dean natin. Baka umuwi na yun kapag nagtagal tayo."

"Mabuti pa nga! Anong kalokohan ang pinagsasabi nila."

Mabilis akong sumakay sa sasakyan ni Nathan at kaagad naman kaming nakarating sa eskwelahan.

"Tol, saglit na muna tayo sa gym sandali."

"Pumunta na tayo kay dean, baka umalis na yun."

Napangiti siya.

"Nandito si dean sa gymnasium." at hinila niya ako papasok.

Nagtaka ako sa kanyang sinabi.

Nang makapasok kami sa loob ay narinig ko ang tugtog ng martsa ng graduation at narinig ko na lang na tinawag ang aking pangalan ng taong naka-microphone.

"Jessie Mijares, Summa Cum Laude!" si Facundo ito at nagsipalakpakan ang mga taong nasa bleachers.

Nang lingunin ko kung sino ang mga taong ito ay nagulat ako. Ang mga kasama ko pala itong kamag-aral at mga kaibigan. Nandito rin ang baskeball team department namin. Sila lahat na bumisita sa akin noong nasa ospital ako ay nandito.

"T-tol ano -to?"

"Hindi ka nakapagmartsa tol last week. Pero hindi kami papayag na hindi ka makakapagmartsa."

"Oo nga, ikaw kaya ang summa cum laude naming kaibigan." saad naman ni Daphne na bigla na lang sumulpot sa aking tabi na kasama si Daisy at may dala-dalang toga, hood at graduation cap.

Isinuot nila ito sa akin at hindi ko napigilan ang saya kaya maluhaluha akong napangiti.

"Tol, tingin ka sa stage."

Nang lumingon ako sa entablado ay nakita ko ang mga propesor at dean namin na lumabas mula sa backstage na nakangiti. Sobrang saya ko. Kahit ang mga propesor at mismong dean namin ay napapayag nila para lang matupad ang aking kahilingan na makapagmartsa. Na kay tagal kong inasam-asam noon pa man.

Subalit ng makita ko ang huling taong lumabas sa backstage ay hindi ko na napigilan ang maluha ng tuluyan. Si papa ito at nakangiti siyang nakatingin sa akin.

"Tol, martsa ka na!" ani ni Nathan na masaya.

Nagpahid ako sa aking mga luha habang lumalakad papunta ng stage. Naririnig ko pa ang malakas na hiyawan ng aking mga kasamahan at ang suporta na ipinapakita nila sa akin. Umakyat ako sa hagdan at nakipagkamay sa mga taong nakalinya. Sila ang nagturo sa akin sa aking pag-aaral.

Natigilan ako sa aking pagkakatayo at dumaloy na naman ang aking mga luha ng si papa na ang aking kakamayan. Siya ang nasa panghuli.

Lumuha na lang ako nang lumuha at lumapit siya sa akin at niyakap ako. Mahigpit din akong yumakap sa kanya at talagang sobrang saya ko. Espesyal ang araw na ito para sa akin.

Ibinigay niya sa akin ang aking diploma at mahigpit akong niyakap muli.

"Congratulations anak... proud na proud ako sa'yo. Sa wakas natupad na rin ang pangarap mo... I love you!"

"Salamat Pa... I love you too po."

Nagpalakpakan silang lahat at natupad na rin ang aking pinakainasam-asam.

Talagang pinaghandaan nila ang lahat.

Nang makauwi na kami sa bahay ay sinurpresa pa nila ako. May nakahanda ng pagkain at sobrang dami nito. Naghanda pala sila ng selebrasyon dahil sa aking pagtatapos at dahil na rin sa aking tuluyang paggaling. Kainan at tawanan. Sa wakas... nakapagtapos na kami.

"Wait lang... asan sila Nathan?" tanong ko.

"Nandun sa balcony niyo. Nag-iinuman yata kasama ang basketball team niyo." sagot naman ni Jona kasama ang aking mga kaklase na kumakain sa kusina.

Masaya kaming kumaing lahat. Pati mga propesor at ang aming dean ay sumama rin at nakisabay sa selebrasyong para sa akin. Kapwa maingay ang lahat. Nang bigla na lang tumunog ang door bell.

Ako na lang ang lumabas at sinilip kung sino ang tao. Paglabas ko sa gate ay nakita ko na si Lester sa may nakaparadang sasakyan.

"Hi Jessie! Kamusta na? Okay ka na ba? Narinig ko kay Kuya William na naoperahan ka raw." masigla niyang bati sa akin.

"Bumubuti na ako... salamat. Hali ka, pasok ka sa loob." paanyaya ko.

"Salamat, sandali lang may dala akong cake para sa'yo." at kinuha niya ito sa loob ng kanyang sasakyan at ibinigay sa akin.

"Naku, nag-abala ka pa. Pero salamat dito." nakangiti kong sagot.

Nang makapasok na kami sa loob ay nagulat siya dahil sa dami ng tao.

"Ay, naghanda kasi sila dahil sa paggaling at sa graduation ko. Kain na muna tayo."

"Thank you, by the way asan nga pala si Kuya William? Kailangan ko kasi siyang kausapin ngayon. May pag-uusapan sana kami about sa work."

"Parang nasa kwarto yata sa taas, katukin mo na lang." sabay turo ko sa silid.

"Thank you, sige... puntahan ko muna siya."

Tumango-tango naman ako.

Nang paakyat na siya ay bigla na lang siyang natigilan sa hagdanan. Kahit ang taong pababa sa hagdan ay talagang nagulat din. Si Roland ito. Para silang nahintakutan dalawa at naestatwa sandali.

Pagkatapos ay nilampasan na lang nila ang isa't isa na para bang walang nangyari. Pansin ko sa mukha ni Roland ang kaba at pagkabalisa. Hindi ko alam kung bakit ganun na lang ang reaksyon niya.

Nang mapansin niya ako sa baba ay ngumiti siya kaagad.

"Pre, kuha muna ako ng beer sa ref niyo."

"Kuha ka lang." sagot ko.

Tumango lang siya.

Nang makakuha siya ay sumama ako sa kanya sa itaas pabalik at dumiretso kami sa balkonahe dahil nandito ang mga kasama ko sa basketball team namin. Pero sandali lang ako at bumaba din dahil kinakailangan kong asikasuhin ang ibang mga panauhin.

"Sino yung bagong dating Jessie?" tanong ni Daphne.

"Si Lester. Boss siya ng Papa ko."

"Ganun? Parang batang-bata pa yun ah, Parang nasa mid 20's lang. Tsaka cute siya." si Facundo.

Tumango-tango naman ang ibang kasamahan naming babae at nagtsismisan.

Pagbalik ko sa itaas ay pababa na si Lester sa hagdan.

"Jessie I have to go. Congratulations pala sa'yo huh. Sige, kailangan ko na talagang umalis eh."

"O sige-sige. Pero hindi ka man lang ba kakain?"

"Salamat na lang... pero kailangan ko na talagang umalis. Congratulations sa graduation mo at sa fast recovery mo. Atsaka pasyal ka naman sa amin. Hinahanap ka nila manang."

"Ganun ba? Sige-sige kapag may panahon na ako. Salamat Lester huh? Mag-iingat ka sa byahe." ngumiti lang siya at tinapik-tapik ang aking balikat.

Nang magtagal pa ay paunti-unti na ring nagsiuwian ang mga bisita namin. Hanggang sa sila Nathan na lang ang natira at si Roland. Sa sala na rin sila nag-inuman kasama si papa dahil masyadong malamok sa balkonahe.

Lumalim pa ang gabi at nalasing na si papa at Nathan at nakatulog na lamang sa sofa. Habang si Roland naman ay sinamahan ako habang naghuhugas ng mga pinagkainan. Hindi naman kasi siya nalasing dahil maaga siyang tumigil.

"Jessie, ang dami niyan. 'Di ba bawal kang magpagod?"

"Hindi ko naman 'to huhugasan talaga. Lilinisan ko lang ng mga pagkaing dumikit para hindi langgamin."

Napatango siya.

"Roland... magkakilala ba kayo ni Lester?"

Para siyang natigilan sa aking itinanong at parang umurong ang kanyang dila.

"Ah... ano... kaswal lang na m-magkakilala. Pero hindi ko siya k-kaibigan."

"Hmm... napansin ko kasi kanina na nagkagulatan kayo. Kaya tingin ko magkakilala kayong dalawa."

Napangiti lang siya pero pansin ko na hindi siya mapakali. Nag-usap kami hanggang sa matapos na ako sa paghuhugas.

"Pre, gaano mo na katagal kilala yang si Lester?"

"Ano, bago lang... boss kasi siya ni Papa eh."

"Pre, mag-iingat ka sa kanya."

Napakunot ang aking noo sa kanyang sinabi.

"Huh? Anong ibig mong sabihin Roland?"

"Ah-ano lang. Ano kasi... kwan... 'di ba bago pa lang kayong magkakilala? Kaya 'wag kang basta-basta magtitiwala... hehe." pautal-utal niyang sabi sa akin.

Tumango-tango na lang ako.

Nang maisipan ni Roland na umuwi na ay inihatid ko siya sa labas.

"Sige pre. Pakisabi na lang kay Nathan na nauna na akong umuwi. Knockdown na kasi... tulog na tulog ang tukmol."

"Haha... o sige-sige. Ingat ka!" at umalis na siya sakay ang kanyang motor.

Pagbalik ko sa loob ay kumuha ako ng kumot at kinumutan ko ang dalawang ungas na natutulog sa dalawang sofa sa sala. Lasing na lasing. Niligpit ko na rin ang kalat nilang dalawa.

Ang dami nilang nainom. Naubos ba naman nilang dalawa ang isang case ng beer at lumagpas pa.

Hinayaan ko na lang, tutal hindi naman palagian. Sadyang nagsasaya lang sila.

Bumalik ako sa balkonahe at nagpahangin. Napaisip ako ng malalim.

Bakit kaya yun nasabi ni Roland kay Lester... parang may mali. Parang may mali eh. May mali akong nararamdaman.

Itutuloy...

Hoooh! Nakakapagod ang ud na ito. 11.9k words yan!

Nakakahilo @_@

Hehehe... Paki check po sa mga typo please. Para niyo ng awa. XD

Feel free to follow my Blog and Comment!

^_^/

Hala, may pakiramdam ba kayo sa mangyayari? Hmmnnn...

Hehe.

Abangan!!! :D