BSL - KABANATA 53

 

KABANATA 53 Mga Gunita ni Liam

Pinahid niya ang aking mga luha gamit ang kanyang mga daliri at hinalikan ang aking mga mata. Humihikbi akong nakatingin sa kanya. Hindi ko maipaliwanag ang mga nararamdaman ko sa aking narinig.

"May aaminin ako sa'yo na matagal ko ng inililihim pa noon pa man. Jessie, hindi kita anak... hindi tayo magkadugo."

Natigilan ako at parang tumigil ang pag-ikot ng mundo.

Hindi ako nakagalaw sa aking nalaman.

Flashback

"Tulong po... p-palimos po... para niyo na pong awa. Kahit kaunting tulong lang po... pangkain lang po sir... ma'am. Palimos po..." pakiusap ng batang si William habang nanlilimos sa gilid ng kalsada sa mga taong dumadaan.

Dala-dala pa nito sa kamay ang yupi-yuping lata na wala pang laman ni kahit isang sentimong barya. Gusgusing palaboy na walang permanenteng tahanan. Walang kumukupkop, walang nag-aaalaga at walang masasandalan.

Mag-isa niyang binubuhay ang sarili sa panlilimos simula ng makalayas siya sa bahay ng kanyang tiyahin, na palagi na lang siyang binubugbog at pinahihirapan. Isama mo na ang pang-aabuso ng kinakasama nito na hayok na hayok sa mura niyang katawan.

Simula ng mamatay ang kanyang ina na tangi nitong kinikilalang pamilya ay kinuha na siya ng kanyang tiyahin dahil inihabilin siya ng ina nito rito. Sa tiyahing wala ng ginawa kundi ang saktan at maltratuhin siya. Ginawa siya nitong alila at utusan. Ninakaw nito ang karapatan niyang maranasan ang pakiramdam ng isang pagiging musmos at pagkabata.

Ang masaklap pa... wala siyang takas, lalo na at ang kinakasama ng kanyang tiyahin ay isa palang tagong silahis na matagal ng may pagnanasa sa kanya.

Pinagsasamantalahan siya nito at palaging niluluhuran na labis niyang ikinasusuka. Hindi niya masikmura ang mga kapusukan at kalaswaang ginagawa nito sa kanya. Garapal na inaabuso siya nito kapag wala ang kanyang tiyahin o kapag nakakahanap ito ng pagkakataon. Labag sa kalooban niyang tinanggap ang pangmomolestiya nito dahil wala siyang magagawa. Wala siyang laban sa tiyuhin niya.

Kaya ng hindi niya na nakayanan pa ang mga walang kahiyaang ginagawa ng dalawa. Naisipan niyang lumayas na sa poder ng mga ito. Subalit, bago pa man niya ito magawa ay naunahan na siyang palayasin ng kanyang tiyahin.

Nang mahuli nito sa akto ang nakaluhod na kinakasama sa pamangkin. Habang subo pa nito ang maselang parte ng kanyang katawan.

Nagwala ang kanyang tiyahin sa hindi inaakalang ginagawa ng lalaking kinakasama. Gulat na gulat ito sa nasaksihan. Hindi nito naisip kailanman na silahis pala ang kanyang ka-live in. Galit na galit ito ng makita ang kababuyang ginagawa at kawalang hiyaan sa kanya.

Kasalanan ng kanyang kinakasama dahil ito ang nanghahalay sa kanyang pamangkin. Pero imbes na paalisin nito ang kinakasama. Ang pamangkin nito ang pinagbuntunan ng lahat.

Pinalayas niya ito at pinagtulakang pinaalis. Itinaboy na parang aso na kahit isang damit ay hindi man lang siya pinabaunan.

Kaya naman, walang-wala ang batang si William noong umalis. Mabuti na lamang at may naipon siyang maliit na halaga at ginamit niya ito para makapunta sa piyer para makalayo sa kanila.

Napadpad siya ng Maynila, sakay ang barko na palihim siyang nakisakay upang makaalis sa lugar na kinagisnan at makalayo sa mga taong ginawang impyerno ang kanyang buhay.

Nakaramdam siya ng kalayaan at tuwa ng makalayas na siyang tuluyan sa dalawa. Wala ng nang-aalipin sa kanya at wala ng mang-aabuso pa.

Akala niya ay mabubuhay na siya ng malayo sa pasakit at dusa ng marating niya ang lugar na ito. Yun pala ay nagkakamali siya. Panibagong hamon ang hinarap niya ng dumaong na siya sa lugar ng mga pangarap.

Wala siyang kakilala at namuhay siyang palaboy sa lansangan. Nabuhay siya sa mga tira-tirang pagkain at mga baryang natatanggap niya sa mga limos ng mga taong dumadaan.

Naging mahirap para sa kanya ito at naging mas mahirap pa siya sa daga. Pero mas gugustuhin niya ang ganitong hirap kaysa maranasan pa ang kamay na bakal at pang-aabuso ng kanyang tiyahin at sa kinakasama nito.

Kaya heto siya ngayon, nagbabanat ng buto sa lansangan para may ipanglaman sa tiyang kumakalam.

Halos maluha na siya sa araw na ito. Pagod na pagod na siya sa buong araw na panglilimos. Subalit wala pa siyang natatanggap na barya ni kahit isa. Dapit hapon na... matutulog na naman siyang walang laman ang sikmura.

"Help! Magnanakaw... snatcher!" sigaw ng isang dalagang ninakawan at tarantang-taranta.

Mabilis na nagtakbuhan ang grupo ng mga kabataan matapos nitong hablutin ang shoulder bag ng babaeng naglalakad lamang sa gilid ng kalsada. Walang nagawa ang babae kundi ang sumigaw na lang para may tumulong sa kanya.

Pero bago pa man makalayo ang mga kabataang nagsitakbuhan ay naharang na ni William ang isa sa mga ito na siyang may dala-dalang shoulder bag na nakaw. Lakas-loob niyang inagaw ang shoulder bag at hindi na nakapanlaban pa ang mga ito sa kanya. Lalo pa at matangkad siyang bata. Mapagkakamalang isa na siyang ganap na binata kahit na dose pa lamang ang edad niya.

Walang nagawa ang mga batang hamog na magnanakaw at kumaripas na lang ng takbo. Natatakot ang mga ito at baka makuyog pa sila ng mga tao. Ang mas malala pa ay baka mahuli pa sila ng mga pulis. Kaya naman nagsitakbuhan na lamang ang mga ito.

"Salamat, maraming salamat sa'yo." nakangiting saad ng dalaga ng maiabot na sa kanya ang kanyang shoulder bag.

"Walang anuman po ma'am." nahihiyang sagot naman ni William sa dalagang tinulungan.

Yumuko pa siya rito at madaling umatras dahil nahihiya siya at baka maamoy pa nito ang amoy niyang taong grasa. Nahihiya siyang lumapit dito at baka mabahuan ito sa kanya. Hindi pa naman siya presentableng tingnan.

Pero ang hindi niya maipaliwanag ay kumabog na lang bigla ang kanyang dibdib at nagwala na lang itong bigla ng hindi niya maintindihan. Nakaramdam siya ng kaba at hindi niya alam kung bakit ganito na lang ang pakiramdam niya.

"Maraming salamat talaga huh?" malumanay na ani ng dalaga.

"Wala po yun ma'am." sagot naman nitong hindi makatingin.

Nagpatango-tango na lang ang dalaga na nakangiti pa sa kanya. Abot langit ang pasasalamat nito sa pagtulong ng batang nasa lansangan na walang halong kapalit ang pagtulong na ginawa.

"Sige po." magalang niyang pagpapaalam dito.

Mabilis na lumayo si William sa dalaga at naglakad pabalik sa kanyang pwesto at umupo para manlimos. Ang hindi niya inaasahan ay sumunod pala ito sa kanya. Nagulat na lang siya ng pagtingala niya ay nasa harapan na niya ang dalaga.

Nagagalak siya nitong tinignan at wala lang para sa dalaga ang madungis niyang anyo.

Napayuko siya at nahihiya dahil na rin sa napakagandang dilag sa kanyang harapan. Tingin niya ay mas matanda ito sa kanya ng ilang taon. Halata rin sa kutis nito na isa ito at nabibilang sa mga alta sociedad. Pero wala sa itsura nito ang kahit kaunting pandidiri sa kanya.

Nagulat na lang siya ng may inihulog ang babaeng isang papel na pera sa nayupi niyang lata na gamit sa panlilimos. Halos malaglag ang kanyang panga sa sobrang laki ng ibinigay nito.

Hindi siya makapaniwala.

"S-salamat po ma'am... s-salamat po!" halos naiiyak niyang sambit at nanginginig na pinahid ang mga luhang namuo sa sulok ng kanyang mga mata.

Sa wakas, makakakain na rin siya sa buong linggo.

"Walang anuman." magiliw nitong tugon.

"Ilang taon ka na ba? Bakit ka nanlilimos dito sa kalsada?" pagpapatuloy nitong tanong na halatang nag-aalala.

"Dose p-po ma'am..." nahihiya niyang sagot.

"Talaga? Ang tangkad mo naman para sa edad mo." nakangiting sagot naman nito.

Ngumiti lang si William bilang sagot.

"Bakit ka nanlilimos dito? Asan ang pamilya mo?"

"Wala na po akong pamilya ma'am. Ako na lang pong mag-isa."

Sa narinig ay natahimik ang dalaga at sa isang iglap ay bumakas ang awa sa mukha nito.

Natigilan si William ng makita niya ang mga ngiti nito na tila tinangay ng hangin palayo. Para bang sobra itong nahabag sa kanya. Halata ito sa napakamaamo nitong mukha.

Pero kahit na bumakas ang lungkot sa mukha nito ay para itong isang anghel sa kanyang paningin. Larawan ng isang binibini na puro sa kabaitan at walang kapintasan. Napakaganda ng dalagang ito. Ngayon pa lang siya nakakita ng babaeng ganito kaganda.

Sa unang pagkakataon, nakaramdam ng pagkabog sa dibdib si William dahil sa isang babae na hindi niya mahinuha. Hindi niya napigilang mapangiti dahil na rin sa pagturing ng dalaga sa kanya.

"Pwede bang maupo?" sabay turo nito sa nakalatag at malaking karton na nasa tabi na kinauupuan ni William.

"Naku! Madumi po ito ma'am. Baka madumihan po ang suot niyo."

"Hindi naman madumi yan. Wala nga akong nakikitang putik at alikabok eh." nakangiti nitong sagot.

Hindi na nakasagot pa si William at natigilan na lang siyang napatitig sa taglay na kagandahan at kabaitan ng dalaga. Literal na natigilan siya sa pagtitig niya sa napakaganda nitong anyo.

Tumibok ang kanyang puso at nakaramdam ng labis na paghanga.

"Señorita!" sigaw ng isang matandang lalaking tumatakbo.

Sabay silang napabaling sa sumigaw. Hiningal pa ito at at napahawak sa mga tuhod ng tumigil ito sa harap ng babae.

"Oh, tatang Ambo!" natatawang sagot naman ng dalaga.

"Señorita, bigla ka na namang tumakas! Kabilin-bilinan pa naman ni Don Menandro na huwag na huwag kayong aalis sa tabi ko. Delikado pa naman dito sa Maynila at maraming magnanakaw!" hinihingal na saad ng matanda.

"Tang, naman... sabi ng huwag niyo na akong tatawaging señorita sa pampublikong lugar, lalo pa at nasa lungsod tayo."

"Hay naku Elaine! Oh siya, hali ka na at sumakay ka na ulit sa sasakyan. Nalingat lang ako sandali at bigla ka na lang nawala kaagad. Naku talaga, kapag may nangyari sa'yo ako talaga ang malalagot nito."

Natawa na lang ang dalaga sa sinabi ng matanda. Sandali nitong binalingan ng tingin ang batang lalaking nakaupo sa papel na kariton.

"Tara na Elaine." tawag ng matanda.

"Sandali lang tang. Gusto ko lang pasalamatan ang batang ito at tinulungan niya ako kanina." malumanay nitong saad.

"Maitanong ko lang... ano pa lang pangalan mo?" tanong ng dalaga ng bumaling sa batang nakaupo.

"W-William po m-ma'am." nahihiya nitong sagot at napayuko.

"Pwede ba kitang tawagin sa pangalan mo?" paalam nito.

"O-opo."

Nautal na lang siya sa pagsagot dahil sa hiya at kaba.

"Salamat William huh? Kung hindi mo ako tinulungan kanina... malamang wala na talaga itong bag ko. Salamat talaga. Siya nga pala, ako nga pala si Elaine. Huwag mo na akong tawaging ma'am."

"Walang anuman ho ma'am." tumango siya.

Natawa na lang ang dalaga sa sagot nito sa kanya.

"Ano bang nangyari kanina?" tanong ng matanda.

"Na-snatch po kasi ang bag ko kanina tang. Buti na lang at tinulungan ako ni William." mahinahon nitong sagot.

"Ano?!" gulat na gulat na bulalas ng matanda at halos hindi makahinga.

"Tang, relax lang po! Wala pong nangyari sa akin. Relax, hinga tang... hinga." pagpapakalma nito.

"Elaine naman! Mabuti na lang at walang masamang nangyari sa'yo. Sus maryusep!"

Pero imbes na mag-alala ay natawa na lang ang dalaga.

"Kaya nga labis ang pagpapasalamat ko sa kanya at tinulungan niya ako."

"Maraming salamat bata at tinulungan mo siya kanina." baling naman ng matanda sa binatilyo.

"Okay lang po." magalang nitong sagot.

Nagkatinginan ang matanda at dalaga. Kahit na walang lumalabas na salita sa kanilang mga bibig ay parang nagkakaintindihan na sila.

"William... sabi mo kanina na wala ka ng pamilya 'di ba?" saad ng dalaga.

"Opo, ako na lang pong mag-isa sa buhay ma'am." malungkot naman nitong sagot.

Sandaling lumingon ang dalaga sa matanda. Tumango-tango naman ito na parang naiintindihan ang nais ng dalaga.

"Gusto mo bang sumama sa amin para hindi ka na manlimos dito? Delikado rito sa lansangan. Sumama ka na lang sa amin para matulungan kita." baling ng dalaga.

Nanlaki ang mga mata ni William sa paanyaya ng dalagang ngayon niya lamang nakilala. Pagtingala niya ay matamis itong nakangiti habang inilahahad nito ang isa nitong kamay sa kanya. Natigilan siya at parang bumagal ang ikot ng kanyang mundo. Nahumaling siya sa mga ngiti nito.

Dahan-dahan niyang inabot ang kamay nito habang nakatingin sa maamo nitong pagmumukha. Ang mukha na kahit kailan man ay hindi mabubura sa kanyang mga alaala.

"TANG! Saan ko po ba ilalagay itong mga sako ng bigas?" sigaw ni William sa labas ng bahay para marinig ng matanda na nasa loob.

"Doon sa likod mo ilagay!"

"Sige po." sagot naman ni Wiliiam.

Walang kahirap-hirap na binuhat ni William ang isang sako ng bigas na nagmumula sa likod ng truck at dinala ito sa likod ng kanilang bahay. Nagpabalik-balik siya hanggang sa madala na niya lahat ang mga bigas sa loob ng kanilang tahanan.

Nakatira ngayon si William sa hacienda na pagmamay-ari ng mga maharlikang hacienderong Ortega. Isa sa pinakamayamang pamilya sa bansa. Nagmamay-ari sila ng iba't ibang mga negosyo sa loob at labas ng bansa. Lalo na sa bansang Espanya kung saan sila nagmula. Nabibilang din ang pangalan nila sa mga aristokratang pamilya sa bansang Espanya.

Hindi sila basta-basta dahil nananalaytay sa kanila ang dugong bughaw.

Sa sobrang yaman nga ng pamilyang ito ay kahit ang mga kilalang bilyonaryo ay nanghihingi ng tulong sa kanila. Maimpluwensya sila at napakamakapangyarihan. Subalit tahimik at kaunti lang ang nakakaalam kung gaano sila kayaman. Lalo pa at gusto ni Don Menandro ng tahimik na buhay. Ang ama ng unica hija na si Elaine Ortega.

Ang kaisa-isang tagapagmana at eredera sa lahat ng yaman nito.

Tatlong taon na ang lumipas at marami na ang nangyari. Marami ng nagbago sa buhay ni William. Masaya siyang namumuhay ngayon kasama ang tatay-tatayan niya na si Tatang Ambo na siyang umampon sa kanya at itinuring na siyang sariling anak.

Ito na rin ang naging tatay niya dahil wala naman siyang nakagisnang ama.

Wala na kasi itong pamilya simula ng mamatay ang asawa nito at mga anak mula sa malagim na aksidente. Nabangga kasi ang sinasakyan nilang jeep kaya naman sa isang iglap ay namatay ang kanyang asawa at dalawang dalagitang anak. Kahit na matanda na ito sa edad na singkwentay sais ay malakas pa rin naman ito.

Nang dalhin ni Tatang Ambo sa probinsiya si William kasama ang amo nito na si Elaine ay tuluyan niya na itong inampon. Ito rin kasi ang gusto ng dalagita.

Simula pagkabata ay ang asawa na nito ang nagbantay sa dalaga. Ang asawa niya ang nagsilbing yaya ni Elaine. Kaya naman sobrang napakamalapit ng loob nito sa kanya lalo pa at itinuring na rin niyang anak ito.

Malapit ang loob ni Elaine sa kanya at kahit ito man ay itinuturing na rin siyang sariling ama. Isa siya sa mga driver ng pamilya Ortega. Kaya naman natutukan niya ang paglaki ni Elaine simula pagkabata hanggang sa magdalaga na ito.

Simula pagkabata pa ay matulungin na talaga si Elaine at halos lahat ng nakikita nitong palaboy na wala ng pamilya ay dinadala niya sa kanilang hacienda at binibihisan. Ang iba ay binibigyan pa nito ng trabaho para mabuhay.

Siya na rin mismo ang nagpapaaral at tumutulong sa lahat ng mga palaboy na nakikita niya sa daan. Kasama na doon si Wiliiam. Kahit na nasa poder ito ni Tatang Ambo.

Sadyang napakamatulungin ng dalaga at busilak ang kalooban. Lumaking marangya subalit hindi lumalayo ang mga paa sa lupa. Mapagkumbaba ito at marunong makisama sa lahat ng tao.

Kaya naman, mahal na mahal siya ng mga trabahador at mga tagasilbi nila sa kanilang hacienda. Malaki ang pagmamahal nila sa dalaga. Simple lang kasi ito at hindi mapagmataas.

"Tang, 'di ba ngayon po ang balik ni Ate Elaine? Miss ko na po siya." malungkot na saad ni William.

"Oo ngayon yun uuwi. Ang tagal niya rin sa labas ng bansa kasama si Don. Ngayon din ang balik ni Don Menandro kaya umayos ka mamaya sa mansyon kapag pumunta na tayo doon. Huwag na huwag mong tatawagin si Elaine na ate kundi señorita."

"Alam ko naman po yun tang eh."

"Kaya mag-ingat ka d'yan sa pananalita mo. Buraskal ka pa naman."

Natawa na lang siya sa sinabi ng ama.

"Tang, 'di ba 22nd birthday na ni ate sa susunod na linggo? Siguradong enggrande na naman ang handaan. Marami na namang pupunta dito na mga mayayaman din."

"Sigurado yun. Syempre kaisa-isang anak yun ni Don Menandro eh."

"Ano kayang pwedeng iregalo ko sa kanya tang? Wala naman akong maibibigay sa kanya kasi nasa kanya na ang lahat."

"Sus, bigyan mo lang yun ng bulaklak. Masaya na yun. Alam mo namang hindi mapili yun." natatawa nitong sagot.

Napabuntong-hininga na lang siya.

"Oh, para saan yang buntong-hininga na yan?" saad ng matanda.

"Wala tang... wala kasi akong maisip na ibibigay sa kanya eh."

"Pumitas ka na nga lang ng bulaklak doon sa hardin at ibigay mo sa kanya. Matutuwa na yung ate Elaine mo dun."

"Eh wala naman tayong hardin tang eh?"

"Eh di sa hardin ka na lang nila pumitas! Marami namang bulaklak dun. Hindi naman binibilang ng mga katulong ang mga bulaklak. Ikaw pa nga nag-aalaga sa mga bulaklak nila eh."

"Tang naman! Puro ka biro eh. Baka mahuli ako ng mayordoma. Nakakatakot pa naman yung matandang yun." pagmamaktol niya.

"Palibhasa kasi hindi na nadidiligan yun."

"Eh di diligan mo tang."

"Sira ulo kang bata ka!"

Nagtawanan na lang sila sa kanilang pag-uusap.

ENGGRANDE at napakalaki ang ginanap na handa sa hacienda Ortega ng dumating na nga ang takdang araw na kaarawan ng nag-iisang tagapagmana at unica hija nila. Garboso ang piging at punong-puno ito ng mga panauhin na nabibilang sa mga mayayamang pamilya.

Buong araw ang kasiyahan. Hanggang sa gumabi na.

Nang matapos na ang selebrasyon ay nagsiuwian na ang lahat ng mga bisita ng bigla na lang nawala sa mansyon ang dalagita. Akala nila ay nasa silid na nito ito at nagpapahinga. Yun ang inaakala nila.

Dinala pala ito ng kanyang tiyuhin na kapatid ng kanyang mama sa isang libilib na lugar. Matapos nito itong painumin ng pampatulog kaya hindi na nito alam ang nangyari pa sa kanya.

Nagising na lang siyang ginagahasa na pala siya ng kanyang Tito Gaston sa sarili nitong kotse. Nanlaban siya at nagpumiglas, ipinagtanggol niya ang kanyang sarili. Hanggang sa makahanap siya ng pagkakataon at may nahawakan siyang isang matulis na bagay. Ito ang ginamit niya para saksakin ang tiyuhin sa mata. Na siya nitong ikinamatay kaagad.

Nanginginig at takot na takot siyang bumaba ng kotse na humahagulgol. Hindi siya makapaniwala na magagawa ito sa kanya ng sarili niyang tiyuhin. Higit sa lahat nakapatay siya ng hindi sinasadya.

Masakit ang kanyang katawan, lalo na ang maselang parte nito. Sa unang pagkakataon ay nakuha na ang kanyang pagkababae na labag sa kanyang kalooban. Dumudugo pa nga ito. Senyales na tuluyan ng nakuha ang kanyang pinakaingat-ingatan.

"Tulong! Tulong! Tulungan niyo ko!" garalgal niyang sigaw habang umiiyak.

Hindi niya alam kung nasaan siya ngayon. Madilim at walang anumang ilaw siyang nababanaag. Kundi ang ilaw na nagmumula lamang sa buwan sa kalangitan. Ang naaalala lang niya ay kasama niya ang tiyuhin kanina ng pumunta sila sa likod ng mansyon dahil may surpresa raw itong ipapakita sa kanya.

Subalit, nang magising ay nagulat na lang siyang hubo't hubad na pala siya at pinagsasamantalahan na ang kanyang pagkababae.

Gusot ang mga damit at naglandas pa ang dugo sa kanyang hita pababa. Nakasuot siya ng paldang gusot na gusot at damit na napunit pa. Binagtas niya ang madilim na daan at hindi niya alam kung saan siya tutungo.

Hanggang sa kalaunan ay napansin na niya ang mga ilaw sa malayo. Hinang-hina subalit lumaban siya para makarating sa mga ilaw na nababanaag ng kanyang mga mata. Sa katagalan ay nahinuha niya na nasa hacienda pa rin pala siya. Subalit dito ito sa liblib na bahagi nito.

Alam niya na ang daan at alam niya kung saan siya tutungo. Pupuntahan niya ang pinakamalapit na bahay na makikita niya. Yun ang bahay ng kanyang tatay-tatayan na si Tatang Ambo.

Nang malapit na siya sa bahay ay hindi niya napigilan ang mapahagulgol at mapabulahaw. Sumigaw siya nang sumigaw at humingi ng tulong. Mabilis namang lumabas ng bahay si William ng marinig ang mga sigaw at halos manigas ito ng makita ang anyo niyang hinang-hina.

"Liam... tulong." hikbi niya.

Tawag niya rito na kanyang nakasanayan. Ang pangalang "Liam" na siya lang ang kaisa-isang tumatawag kay William ng ganito.

Kaagad siyang napaupo sa kalsada at halatang wala na itong lakas.

Mabilis na tumakbo si William sa kanya at litong-lito sa nakita. Mabilis niya itong inalalayan. Hindi niya lubos maintindihan kung bakit nandito ito sa labas at wala sa mansyon.

"Ate Elaine... anong nangyari? Anong nangyari sa'yo? Bakit nandito ka sa labas?" gulong-gulo nitong tanong.

"Liam... ginahasa ako ni Tito Gaston. Ginahasa niya ako doon sa liblib na kalsada. Hindi ko sinasadya. Napatay ko siya Liam! Napatay ko si tito habang pinagsasamantalahan niya ako. Liam..." at humagulgol na ito.

Halos pagsakluban ng langit at lupa si William sa narinig. Mabilis na dumaloy ang luha sa kanyang mga mata at niyakap na lang niya ang dalaga na nanginginig pa sa takot.

Niyakap niya ang babaeng hinahangaan niya. Ang babaeng pinapangarap niya. Ang babaeng pinakatangi-tangi ng kanyang puso. Higit sa lahat, ang babaeng mahal na mahal niya.

Napasigaw na lang siya sa sobrang galit.

"Hayop siya! Hayop siiyaaa!!!"

Hindi niya mapapatawad ang lalaking gumahasa kay Elaine. Hindi niya matatanggap na ginahasa ang babaeng pinakamahalaga sa kanya. Hindi niya mapapatawad kahit na ang magiging bunga pa sa tiyan ng babaeng mahal mula sa panghahalay. Kahit na wala namang magiging kinalaman ito sa malaking pagkakamali.

MAY TENGA ANG LUPA at may pakpak ang balita. Subalit hindi nakalabas ang masalimuot at nakakatakot na katotohanan sa hacienda ng mga Ortega. Kahit mga tauhan nila at ang mga taong nandoon na naninirahan sa masaganang probinsiya ay hindi nalaman kung sino ang pumatay kay Gaston. Itinago nila ang katotohanan sa madla at inilihim sa lahat ang tunay na nangyari.

Hinayaan nilang mamatay ang isyu hanggang sa katagalan. Hanggang sa tuluyan na ngang kumalma at naanod ito sa paglipas ng bawat araw. Pero habang tumatagal at lumilipas ang panahon. Unti-unting lumaki ang tiyan ni Elaine. Nabuntis ito at nagbunga ang panghahalay sa kanya ng sariling tiyuhin.

Ang batas ni Don Menandro ang pinairal sa buong hacienda. Isang principalia at nagmumula sa aristokratang pamilya. Siya ang masusunod, siya lang at wala ng iba pa.

Nang sa kalaunan ng malaman niyang nabuntis ang kaisa-isa niyang anak ng sariling kapatid ng asawa, ay kaagad na ninais niyang ipalaglag ang sanggol dahil kahihiyan ito sa kanilang pamilya. Isa itong dungis sa kanilang napakamalinis na pangalan. Kaya napagdesisyunan niyang ipapalaglag na lang ang sanggol na nasa sinapupunan ng anak.

Subalit hindi payag dito si Elaine. Hindi ito payag na ipalaglag ang walang kasalanang sanggol na biktima lamang ng panahon at kapusukan ng isang masamang tao. Hindi niya hinayaan ang gusto ng ama. Habang wala namang boses ang ina nito na si Señora Elisa. Lalo na at kasalanan ito ng nakababatang kapatid.

Ito ang gumahasa sa sarili nitong anak na siya namang ikinasawi nito ng mapatay ito mismo ni Elaine. Wala siyang karapatang magsalita dahil kahit man siya ay sumusunod lamang sa desisyon ng asawa, dahil ito ang batas sa kanyang dominyon na nasasakupan at wala ng iba pa.

Habang tumatagal ang panahon ay mas lumalaki ang tiyan ng dalaga. Halata na ito at ang ibang mga tauhan nila ay nakakapansin na. Subalit tahimik lamang sila dahil na rin sa takot at sa hagupit ni Don Menandro.

Tutol si Elaine na ipalaglag ang bata kahit anong pangungumbinse sa kanya ng ama. Kahit na pinipilit na siya nito. Binantaan pa siya ng sariling ama na kahit sa ayaw niya man at sa gusto ay wala siyang magagawa. Ipapalaglag nila ang bata at ito ang gusto nitong mangyari.

Subalit natutong lumaban ang dalaga at lumabag sa utos ng sariling ama. Pero hindi pa rin siya umubra. Itinakda na ang buhay ng sanggol at ipapalaglag ito ni Don Menandro. May nakuha na itong mga doktor at mga nars na siyang magsasagawa ng operasyon para maipalaglag ang bata.

Kaya naman lumayas si Elaine sa poder ng pamilya. Subalit hindi siya nag-iisa. Kasama niyang umalis at nag-alsabalutan sina William at Tatang Ambo na tunay na nagmamahal sa kanya. Umalis sila sa Hacienda Ortega na lingid sa kaalaman ng sariling ama.

NAMUHAY si Elaine ng simple habang hinihintay na lumabas ang anak sa sinapupunan. Kasama at kaagapay niya ang mag-ama na siyang nag-aalaga sa kanya. Kahit na nakatira lang sila sa isang paupahang bahay ay sobrang maligaya siya. Tahimik silang nanirahan sa isang liblib na lugar at nagtago sa mata ng kanyang pamilya.

Naturingan siyang isang prinsesa pero iniwan niya lahat ang karangyaan na meron siya para mabuhay lamang ang anak na mahal na mahal niya. Wala siyang ibang hinihiling noon pa man sa kabila ng marangyang buhay. Simple lang ang pangarap niya. Ang maging isang mabuting ina lang ang pinangarap niya at walang ng iba pa.

Hanggang sa dumating na nga ang araw ng kanyang panganganak. Dinala siya ng dalawa sa isang maliit na ospital at doon hinintay kung kailan niya iluluwal ang sanggol sa sinapupunan. Halos ilang araw ng naantala ang sanggol at hindi pa rin siya nanganganak. Kaya naman naghintay na lamang sila kung kailan siya magluluwal.

Tahimik na nakaagapay si William sa kanyang tabi habang nakahiga siya sa kama. Binabantayan siya nito at hindi ito napapagod na libangin siya para hindi siya maburyo. Pansamantalang umuwi muna kasi si Tatang Ambo sa kanilang tahanan.

"Ate Elaine..." tawag ni William.

"Ano yun Liam?"

Hindi ito makatingin sa kanya at halatang may gusto itong sabihin.

"Ano kasi ate... uhmm... a-ano..." pautal-utal nitong sagot.

"Ano yun?"

"Ano kasi ate... p-pwede bang ako na lang ang maging ama ng sanggol sa sinapupunan mo?" nahihiya nitong sagot.

Natawa lang si Elaine sa sinabi ni Wiliiam sa kanya.

"Ano ba yang pinagsasabi mo Liam. Ikaw talaga, nagbibiro ka na naman."

"Pero ate... seryoso ako. Alam ko na hindi pa wasto ang edad ko at bata pa ako sa paningin mo. Pero handa akong saluhin ang responsibilidad para maging isang magulang. Gusto kong maging katuwang sa pagmamalaki mo sa anak mo." seryoso nitong sagot.

Natigilan si Elaine sa narinig. Halatang seryoso si William sa kanyang sinabi. Hindi ito nagbibiro at nagpapaligoy-ligoy.

"William, kakaibang biro na 'to." sagot niyang seryoso na rin.

"Hindi ako nagbibiro ate. Seryoso ako... seryosong-seryoso ako. Alam ko na hindi ako karapatdapat para sa'yo at bata pa ako. Pero magsisikap ako para magustuhan mo ako kahit konti. Alam ko na medyo magkalayo ang edad natin pero hintayin mo lang ako ate. Bigyan mo lang ako ng pagkakataon na lumaki-laki pa at maging ganap na binata na at magsisikap ako para mapatunayan ang sarili ko." sagot nitong humugot ng lakas ng loob.

Nagulat si Elaine sa narinig. Hindi niya aakalain na magsasalita si William ng ganito sa kanya. Para na kasi niya itong nakababatang kapatid. Mahal niya naman ito. Mahal na mahal pero hanggang sa kapatid lang talaga ang pagturing niya rito.

"Bakit mo yan sinasabi sa akin William... anong ibig mong sabihin?"

"Kasi ate... g-gusto kita ate Elaine." sagot nitong hindi makatingin sa kanyang mga mata.

Natigilan siya sa narinig at hindi makapaniwala.

"Hindi lang gusto. Mahal na kita ate. Hindi ko lang masabi sa'yo kasi natatakot ako na baka lumayo ang loob mo sa akin. Natatakot ako na umiwas ka. Sana hindi ka galit sa akin ate." garalgal nitong sagot.

Napabuntong-hininga si Elaine.

"William..." tawag nito.

Unti-unting hinarap siya ni William at bakas sa mukha nito ang lungkot.

"Liam, bata ka pa. Dala lang yan ng pagbibinata mo. Normal lang naman na magkagusto lalo pa at nagbibinata ka pa lang naman. Normal lang yang nararamdaman mo. Huwag kang mag-alala, hindi naman ako galit sa'yo. Pero Liam, marami pang mga babaeng nararapat para sa'yo. Sobrang bata mo pa at marami ka pang pagdadaanan. Marami pang mangyayari sa buhay mo. Ang magmahal at ang masaktan ay normal lang. Pagdating ng tamang panahon ay mahahanap mo rin ang taong mamahalin mo." sandali itong tumahimik.

Hinawakan niya ang pisngi ni William at hinaplos ito ng malumanay. Napapikit na lang ito at naluha ng hindi nito napigilan ang sarili.

"Alam mo Liam, mahal na mahal naman kita. Pero bilang isang kapatid lang talaga. Hindi na yun hihigit pa dun. Kaya patawarin mo ako kung ito lang ang pwedeng maibabalik ko at hindi na hihigit pa ang mararamdaman ko. Ayaw ko namang paasahin ka. Ayaw kong paasahin ka sa wala."

"Ayaw mo ba sa akin ate kasi mahirap lang ako?" naluha nitong sagot.

"Hindi naman sa ganun. Mahal na mahal ka ng ate."

"Pero bakit ayaw mo sa akin? Dahil ba bata pa lang ako? Tatlong taon na lang ate at tutong-tong na ako sa wastong edad. Magiging ganap na binata na ako. Hintayin mo lang ako at patutunayan ko ang sarili ko para sa'yo." umiiyak nitong sagot.

"Liam, tandaan mo 'to. Mahal na mahal ka ng Ate Elaine mo. Mahal na mahal kita. Pero hanggang bilang kapatid lang talaga." nalulungkot nitong sagot.

"Bakit ate? Bakit hanggang dun lang?"

"Liam, may mahal na kasi akong iba."

Parang nilamukos ang puso ng batang si William sa narinig. Sa unang pagkakataon ay ngayon lang siya nakaramdam ng sakit na ganito. Naluha na lang siya at napayuko. Labis siyang nasaktan.

Pinahid ni Elaine ang mga luha niya at pinakalma siya nito. Talagang bata pa lamang siya.

"Tama na Liam... huwag ka ng umiyak. Mawawala rin yang nararamdaman mo sa akin. Bata ka pa kasi kaya nagiging padalos-dalos ka. Marami ka pang mararananasan at marami ka pang dapat na malaman." pagpapalakas nito ng loob sa nasaktang si Wiliiam.

"Huwag ka ng umiyak. Ang gwapo-gwapo mo kaya. Kahit si Tatang Ambo walang panama sa'yo. Panis na panis yun sa'yo." biro nito na siya niyang ikinangiti.

"Darating ang araw na mawawala rin yang nararamdaman mo. Darating ang araw na mahahanap mo rin ang taong mamahalin mo higit pa sa sarili mo. Magtiwala ka lang at manalangin. May nakalaan para sa ating lahat. Kaya, huwag ka ng malungkot Liam huh?" at hinaplos-haplos nito ang kanyang pisngi.

Napangiti na lang ang batang si William.

Nang mas gumabi pa ay nagulat at nagising na lang si Willam ng mapansin niyang hirap na hirap si Elaine. Manganganak na pala ito. Taranta siyang tumawag ng nars para mabigyan ng kaukulang atensyon ang manganganak.

Kaagad na dinala si Elaine sa delivery room at wala siyang nagawa kundi ang maghintay na lamang sa labas ng silid. Naghihintay din siya sa pagbalik ni Mang Ambo. May inaasikaso pa kasi ito at abalang naghahanap ng perang pang tustos sa pagpapaospital kay Elaine.

Halos ilang oras din ang dumaan bago narinig ang isang iyak ng sanggol mula sa silid kung saan si Elaine. Sa wakas, natapos na rin ito sa panganganak. Inilipat ito sa isang pribadong silid kasama ang sanggol na nasa kanyang tabi.

Nang makapasok na si Wiliiam sa loob ng silid ay kitang-kita niya ang hinang-hinang si Elaine at katabi nitong nakahiga ang sanggol nito.

Bakas sa mukha nito ang saya at hirap dahil sa pinagdaanan.

"Ate." tawag niya rito at lumapit sa kanyang tabi.

"William, isinilang na rin siya. Maayos at malusog ang baby ko." naluluha nitong ani.

Maingat niyang hinaplos ang anak at maluhaluhang tininignan ito.

"Jessie... Jessie ang magiging pangalan ng anghel ko."

Napatango-tango si William habang pinagmamasdan ang sanggol. Halatang kahawig nito ang ina. Napangiti siya.

Ilang sandali lang ay parang lumalalim ang paghinga ni Elaine. Napansin niyang parang biglang nahihirapan ito sa paghinga,

"Ate... okay ka lang ba?"

"Liam, nahihirapan akong huminga." hingal nitong saad.

Sa narinig ay kinabahan kaagad si William. Natataranta at nagmamadali siyang aalis na sana para tumawag ng doktor. Subalit kaagad na nahawakan siya sa kamay ni Elaine at napigilan.

"Ate, tatawag ako ng doktor!"

"Liam, sandali..."

"Ate tatawag tayo ng doktor. Hintayin mo na lang ako rito."

"Liam... makinig ka."

Natigilan si William sa kanyang sinabi.

"Alagaan mo siya Liam... ilayo mo siya kay Papa. Buhayin mo siya... huwag mong hahayaang makuha ni Papa ang munting anghel ko. Ipangako mo... ipangako mo sa akin Liam." nanghihina nitong wika.

"Ate... ano b-ba yang pinagsasabi mo? Huwag kang magsalita ng ganyan!" hindi mapakali niyang sagot dito.

Parang namamaalam ito kaya nakaramdam siya ng takot sa mga sinasabi nito.

"Liam, ipangako mo sa akin. Si Jessie... ang anghel ko. Itakbo niyo siya ni tatang. Buhayin niyo siya Liam." naluha na ito at humigpit ang kapit nito sa kanyang palapulsuhan

Naghihintay ito ng sagot sa natigilang si William. Hindi ito nakasagot kaagad dahil sa nararamdamang kaba na hindi niya maipaliwanag.

"Liam..." mahinang tawag nito.

"Oo ate, ilalayo ko siya kina Don Menandro. Ilalayo namin siya ni tatang. Pero kasama ka. Kasama ka dahil sabay-sabay nating palalakihin si Jessie." nakangiti nitong sagot na halos maluluha na.

"Salamat Liam." nakangiti nitong sagot na lumuluha na.

"Tatawag muna ako ng doktor ate. Sandali lang."

Mabilis na tumakbo palabas sa silid si William at naghanap ng nars o doktor. Nang makakita siya ng nars ay kaagad niya itong dinala sa silid ni Elaine. Subalit ng marating na nila ang silid ay hindi na ito gumagalaw at hindi na humihinga.

Sinubukan pang i-revive siya ng doktor at mga nars. Subalit tuluyan na itong namaalam. Walang nagawa si William kundi ang maglupasay na lamang. Humagulgol siyang napayakap sa babaeng minamahal, ng tuluyan ng tumigil na ang mga nars sa pagsubok na buhayin pa ito. Payapa itong umalis, dala ang pangako ni William na bubuhayin ang anak.

Nang makarating si Tatang Ambo sa ospital ay kaagad itong niyakap ni William na humahagulgol. Walang ideya ang matanda sa nangyari kaya nagulat na lang ito ng malaman na patay na pala si Elaine. Naiyak na lamang ito at hindi makapaniwala sa nangyari.

Humahagulgol ang dalawa habang dinadala ang bangkay ni Elaine sa morgue. Wala na silang magagawa kundi ang tanggapiin ang masakit na katotohanan na tuluyan ng pumanaw ang pinakamamahal nila.

Pero ang lungkot at siphayo ng kanilang mga damdamin ay napalitan ng ibayong takot ng makita nila ang dating amo na si Don Menandro. Sampu ng mga bodyguards nito. Sa tagal ng paghahanap nito sa nag-iisang anak ay sa wakas. Natunton na rin niya ito. Subalit huli na ang lahat. Isa na kasi itong malamig na bangkay.

Mabilis na nagtago at umiwas sila William dala ang sanggol. Alam nila na kapag nakita ni Don Menandro ito ay siguradong ipapapatay niya ang sariling apo.

Kaya naman hindi na sila tuluyang nakapagluksa at mabilis nilang nilisan ang ospital para mailayo ang sanggol dito. Karga-karga ni William ang sanggol habang nakasakay ito sa truck kasama ang ama nitong si Tatang Ambo.

Akala nila ay makakatakas sila. Subalit nagkakamali ang dalawa. Nasundan pala sila ng mga tauhan ni Don Menandro kaya naman pilit nila itong inililigaw. Kinakabahan si William sa pwedeng mangyari. Baka kasi sila ay patayin na rin ni Don Menandro dahil sa pagtulong nilang makalayas ang dalaga sa hacienda Ortega.

Maraming alam na pasikot-sikot na mga daan si Tatang Ambo kaya naman naisipan niyang iligaw ang mga sumusunod sa kanila sa pamamagitan ng pagdaan sa isang liblib na kalsada.

Matagumpay na sana nilang maililigaw ang mga sumusunod. Pero hindi nila ito tuluyang nailigaw ng mapansin ng matanda na paubos na pala ang gas ng kanilang truck.

Halos maiyak na ito sa kakaisip kung paano nila maililigtas ang sanggol habang nagmamaneho. Hanggang sa umabot siya sa isang konklusyon.

"Anak, malapit ng maubos ang gas natin. Kailangan mong ilayo ang anak ni Elaine para hindi siya tuluyang makuha ni Don. Ako ng bahalang humarap sa kanila. Ipangako mo lang na mag-iingat ka."

"Tang anong ibig niyong sabihin?" naluluha ng sambit ni William.

"Anak, kapag naubos na ang gas. Madali kang bumaba at itago mo ang anak ni Elaine. Wala na tayong magagawa. Ito na lang ang naiisip kong paraan para mailigtas ang bata." naluluhang saad ng matanda.

"Tang..."

Naluha na lang si William sa mga naiisip na pwedeng mangyari. Wala na silang magagawa.

Hangang sa tuluyan na ngang huminto ang truck dahil naubos na ang gasolina nito.

"Dali William! Dali! Magtago kayo!" utos ng matanda.

Mabilis na bumaba si William at halos patakbong nagtago paakyat sa lupang matarik at doon nagtago sa mga matataas na damo. Kitang-kita niya ang amang nakatayo lamang sa ibaba. Hinihintay na lang nito na maabutan siya ng mga tauhan ni Don Menandro.

Pagkalipas lamang ng ilang sandali ay dumating na nga ang mga tauhan ni Don Menandro. Apat na sasakyan ang huminto. Malapit sa truck ni Tatang Ambo na nakaparada. Ang mas nakakagulat pa ay pati si Don Menandro ay kasama pala ng mga ito.

Mabilis itong nakababa sa magarang sasakyan at walang pasabi-sabing sinuntok nito ang matanda na siya nitong ikinatumba sa kalsada.

"Hayop ka Ambo! Putang ina ka! Kung hinayaan mo na lang sana at hindi ka na nakialam pa. Buhay pa sana si Elaine ngayon!" sigaw nito sabay tadyak sa matanda.

"Walang kasalanan ang bata Don! Huwag mong idamay ang sanggol. Apo mo siya! Anak siya ni Elaine!"

"Nasaan ang sanggol? Nasaan?!" singhal nito.

"Hindi mo na sila pa makikita pa Don Menandro. Nakaalis na sila at papunta na ng piyer. Hindi mo na sila pa makikita." nang-iinsulto nitong sagot.

Sa narinig ay mas lalong nagalit ang huli.

Walang awa niyang pinagtatadyakan ang matandang nakahiga sa malamig na kalsada. Hindi niya ito tinigilan hangga't hindi siya nakokontento.

Wala namang nagawa si William kundi ang tahimik na mapaluha karga-karga ang sanggol na mahimbing na natutulog. Nakamasid lamang siya mula sa itaas at walang nagawa para sa ama-amahan.

Paggapang na lumayo ang matanda para sa sarili nitong buhay. Subalit napatigil ito at namaluktot ng sipain itong muli sa tiyan.

"Saang piyer ang sinasabi mo Ambo? Saan?!" sigaw nito.

"Bakit ba ganun na lang ang galit mo sa sanggol? Apo mo iyon Don Menandro. Apo mo iyon!"

"Tumahimik ka! Dumi siya sa pangalan ng mga Ortega!" nanlilisik nitong saad.

"Pagbibigyan kita ng tsansa para mabuhay. Pero ituro mo sa akin ang anak ni Gaston para hahayaan kitang mabuhay. Saan sila pupunta?"

Napangiti na lang ang matanda.

"Hindi ako natatakot sa mangyayari. Patayin mo ako kung iyan ang gusto mo. Pero hindi ako magsasalita."

Sa isang iglap ay hinablot ni Don Menandro ang baril ng bodyguard nito at mabilis na binaril ang walang kalaban-laban na si Tatang Ambo sa dibdib. Kaagad na bumulagta ang matanda at napasuka ng dugo.

Walang malakas na ingay na nagmumula sa baril. Sapagkat naka-silencer ito kaya hindi ito nakagawa ng malakas na ingay sa tahimik na gabi.

Hindi pa nakontento si Don Menandro at binaril pa niyang muli ang matanda ng dalawang beses. Bago ito pinabayaan. Mabilis na umalis ang grupo nila Don Menandro at iniwan na lamang na parang isang hayop ang matanda. Wala itong pakialam.

"Tang! Taaang!!!"

Mabilis at patakbong lumapit si William sa matanda. Humahagulgol habang karga ang sanggol. Sandali niyang inilagay ang sanggol na nababalutan ng makapal na tela sa may kalsada. Inihiga niya ang matanda sa kanyang hita at lumuluhang niyakap ito.

"William anak..." tawag nitong nag-aagaw buhay.

"Dalhin mo ang anak ni Elaine at magtago kayo. Palakihin mo ang bata na parang sarili mong anak. Sa dulo ng daanan na ito ay makikita mo ang maliit na nayon. Kaunti lang ang mga tao subalit mababait. Dalhin mo ang bata doon."

"Tang! Maghahanap ako ng mga dadaang sasakyan! Dadalhin kita sa ospital!" humahangos na pagluha ni William.

"Hanggang dito na lang ako anak. Alam kong hindi na ako aabot pa ng ospital. Hindi na ako magtatagal. Kaya bago ako umalis... ipangako mo na aalagaan mo ang sarili mo. Buhayin mo ang anak ni Elaine. Palakihin mo siya..." at umubo ito ng dugo.

"Tang! Tang!"

Unti-unting nagdilim ang paningin ng matanda. Hanggang sa tuluyan na nga itong pumanaw.

"TAAAAANNNNGGG!!!"

Humahagulgol si William na nakayakap sa matanda. Naiwan na naman siyang mag-isa at nawala na naman ang mga pinakamahalagang tao sa kanyang buhay. Ang masaklap pa ay sabay na nawala ang pinakamahalagang tao sa buhay niya. Unang nawala ang babaeng mahal. Ngayon naman ay ang kanyang ama.

WALA SA SARILING naglakad si William dala ang isang sanggol hanggang sa marating niya ang isang maliit na nayon na sinabi sa kanya ni Tatang Ambo. Dito siya nagsimula ulit at dito niya pinalaki ang sanggol na dahilan ng kanyang mga paghihirap.

Sa tuwing nakikita niya ang bata ay naaalala niya ang mukha ng pinakamamahal na dalaga at ang namatay na ama sa pagsasakripisyo niito sa sariling buhay, mabigyan lamang ng pagkakataon na mabuhay ang sanggol.

Kaya naman ng mas lumalaki na ito ay mas nagsilakbo ang poot niya rito. Lahat ng hirap ay naranasan niya maitaguyod lamang ang sanggol na dahilan kaya muli siyang naulila.

Madalas niya itong sinasaktan at ibinubunton ang lahat ng galit niya rito. Kamukhang-kamukha kasi nito ang ina. Ang babaeng pinakaibig-ibig niya.

Sinaktan niya ang bata, inabuso, pinaramdam ang lahat ng naranasan niya. Pinagkait ang pagmamahal ng isang magulang.

Hanggang sa magbago ang lahat ng galit niya rito ng dumating ang araw na hindi niya inaasahan.

End of Flasback

Sa nalaman ko sa mga gunita ni papa ay nakaramdam ako ng ibayong gulat sa mga rebelasyong nalaman. Hindi ko maintindihan ang aking nararamdaman sa aking puso. Nahihirapan ako ng lubos na tanggapin kaagad ang lahat ng mga sinabi niya.

Isa akong ampon at hindi ko kadugo ang kinagisnan kong ama. Hindi kami magkaano-ano. Hindi ko siya ama... hindi niya ako anak.

Isa akong hamak na bunga mula sa isang pagkakamali. Isang bastardo mula sa panggagahasa sa aking ina. Isa akong bunga ng isang napakalaking kasalanan.

"Patawarin mo ako Jessie kung inilihim ko sa'yo. Patawarin mo ako. Patawarin mo ako sa lahat-lahat 'nak." lumuluha niyang ani at mabilis akong niyakap ng napakahigpit.

Sa sobrang bilis ng mga pangyayari at pagragasa ng mga alaala na sinabi niya sa akin ay hindi ko alam kung ano ang aking itutugon. Napahagulgol na lang akong yumakap sa kanya. Niyakap ko siya ng ubod ng higpit.

Niyakap ko ang lalaking nagpalaki sa akin. Ang lalaking gumising sa aking pagkatao. Bumuhay at itinaguyod ako. Ang lalaking sinisigaw ng aking puso. Ang lalaking mahal na mahal ko. Mahal na mahal.

"Papa... Papa ko..." humahagulgol kong tawag sa kanya.

"Mahal na mahal kita Jessie... mahal na mahal kita." anas niyang lumuluha.

"Mahal din kita Pa... mahal na mahal kita."

Hinarap ko siya at kapwa kami lumuluha. Pero bakas sa aming mukha ang kaligayahan dahil sa paglaya sa katotohanang naibaon na sa limot.
Nangungusap ang kanyang mga mata sa pagsusumamo sa akin.

Nagtama ang aming mga mata hanggang sa kusang naglapit at inangkin niya ang aking mga labi. Malamyos niya akong hinagkan at ipinaramdam ang pagmamahal niya sa akin.

Lahat ng mga agam-agam ay biglang nawala sa akin.

Mahal ko siya... mahal na mahal.

"I love you Jessie... mahal na mahal kita." saad niya ng maglayo na ang aming mga labi.

Nagdikit ang aming noo at hindi napawi ang aming mga ngiti.

Nang kumalma na ang aming mga damdaming sumisigaw ay inihiga niya ako sa kanyang tabi. Nakatagilid kaming humiga sa kama at magkaharap kami. Yakap ang isa't isa. Walang nagsasalita at hinayaan naming muling maramdaman ang init ng katawan ng bawat isa.

Minsan ay bigla na lang niya akong hinahalikan at pinupupog ng malamyos na halik sa aking mga pisngi, sa aking mga mata, sa aking noo at sa aking mga kamay. Kinukurot ang aking ilong at bigla akong hahalikan sa labi. Nilalambing niya ako sa kanyang piling. Habang nakangiti niya akong tinitignan.

Tahimik lang akong nakangiti rin sa kanya. Kapansin-pansin na nabawasan ang kanyang timbang at lumalim ang kanyang mga mata.

"Papa medyo pumayat ka." nag-aalala kong wika.

"Hindi kasi ako makakain ng maayos baby boy eh. Palagi kasi kitang iniisip."

Nalungkot ako sa aking narinig.

"Sorry Pa... sorry kong sobrang nadala ako sa mga emosyon ko. Sorry kong pinagtabuyan kita palayo. Nagselos kasi ako kahit wala naman akong karapatan na maramdaman yun. Ang sakit kasi nung nakita kitang kasama yung babaeng yun." at nag-crack ang aking boses.

Tuluyan na akong umamin sa tunay kong nararamdaman. Nilunok ko ang aking pagmamataas. Hindi ko napigilang maiyak.

"Sshhh... 'wag kang umiyak. Wala kang kasalanan." at hinalikan niya ang aking mga mata at pinahid ang mga luha na dumaloy.

"Wala bang nangyari sa inyo? Wala ba? Sabihin mo ang totoo." humihikbi kong tanong.

"Wala, alam kong walang nangyari sa amin. Sigurado ako dun baby ko. Kaya 'wag mo ng iisipin ang babaeng yun. Walang nangyari sa amin at hindi na siya makakalapit pa sa atin."

Yumakap ako sa kanya at sumiksik sa kanyang dibdib.

"Pa, mag-promise ka. Mangako tayong dalawa."

Seryoso kong saad.

"Ano yun?"

"Mangako tayo na hindi na tayo magsisinungaling sa isa't isa. Magiging tapat tayo at sabay nating haharapin ang lahat ng magkasama. Promise me Pa..." naluluha kong saad.

"Oo, simula ngayon hindi na ako maghahanap pa ng iba. Magiging tapat ako sa'yo at sabay nating haharapin ang lahat. Kahit sa saya at lumbay ay magkasama tayo. Hindi tayo maghihiwalay. Hinding-hindi na. Pangako ko yan sa'yo."

Tumingala ako sa kanya at nakangiti siyang nakatingin sa akin.

"Pero mangako ka rin sa akin Jessie... mangako ka."

"Ano yun Pa?"

"Ipangako mong ako lang ang mamahalin mo. Ako lang ang magiging lalaki sa buhay mo. Ako lang at wala ng iba."

Tumango ako.

"Ikaw lang ang mamahalin ko. Tayong dalawa lang." panunumpa ko.

"Natatandaan mo pa ba ang palaging sinasabi ko sa'yo dati pa? Akin ka lang... akin na akin ka lang at sa'yong-sa'yo. Sa'yong-sayo lang ako." seryoso niyang sagot.

Hindi ko napigilan ang sobrang kaligayahan sa aking sarili. May pinanghahawakan kaming mga sumpaan. Sumpaan na para lang sa aming dalawa.

Nahiya ako at sumiksik ako sa kanyang dibdib at nagtago. Ayokong makita niyang kinikilig ako.

"Oy, kinikilig." panunukso niya.

"Heh! Hindi ako kinilig!"

Natawa siya sa aking sinabi.

Hinila niya ako at mabilis na hinalikan ang aking pisngi at inamoy-amoy ako na parang sanggol. Nakikiliti ako lalo pa at tumatama ang kanyang balbas sa aking balat. Pero hinayaan ko na lang siya sa kanyang paglalambing.

Sinulit namin ang pagkakataong nawala ng ilang linggong umalis siya ng bahay. Talagang nangulila ako sa kanya ng lubos. Hindi ko napigilan na samyuhin ang kanyang aroma. Mabango at amoy barako.

Nag-usap kami at nagtawanan. Nagkaayos na kaming dalawa. Masaya kaming nag-uusap ng bigla na lang nagbago ang ihip ng hangin ng maging seryoso siya. May gusto siyang sabihin.

"Baby boy... may sasabihin din ako sa'yo. May sasabihin pa ako sa'yo na kailangan mong malaman."

Sandali akong natigilan.

"Ano yun Pa?"

"Ano... t-tungkol kay Lester. Ano kasi... kuwan... umm..." paligoy-ligoy niyang ani.

Mabilis na nagbago ang aking mukha. Kaagad na nabura ang ngiti sa aking mga labi ng marinig ko ang pangalan na kanyang sinambit. Ang pangalan na kinasusuklaman ko.

"Pa, tungkol ba 'to sa ginawa niya sa'yo... tungkol ba 'to sa pang-aabuso niya sa katawan mo?" nagpupuyos kong ani.

Nanlaki ang kanyang mga mata at hindi siya nakapagsalita. Natigilan siya.

"Pa, alam ko na... bago ko lang nalaman. Hayop siya. Magbabayad siya!" galit na galit kong sabi.

"Paano mo nalaman?" naguguluhan niyang tanong sa akin.

Kaya naman ipinaliwanag ko sa kanya ang lahat. Ang lahat kung bakit ko alam ang ginawa ni Lester sa kanya.

Umamin ako kay papa sa lahat at sa simula ng mga nadiskubre kong kahayupang ginawa ni Lester. Pati na rin ang ginawa niya kay Roland at sa iba pa niyang mga biktima.

Sa mga ginawa ko para matulungan ko ang aking kaibigan hanggang sa pagkuha ko ng mga videos sa kanyang computer. Pati sa pagkakadiskubre ko sa basement nila. Lahat ng napag-alaman ko ay sinabi ko kay papa upang malaman niya rin ang lahat.

Napagtagpi-tagpi ko ang mga bagay at ang mga koneksyon. Hindi makapaniwala si papa sa aking nalaman.

Pero ang hindi ko alam ay kung paano ni Lester nakuha ang kopya ng mga videos namin ni papa. Hindi ko alam kung paano niya nakuha yun. Kaya naman tinanong ko si papa kung saan nagsimula ang lahat ng pang-aalipin ni Lester sa kanya.

"Baby boy, naaalala mo pa ba ng nag-seminar ako sa Ilocos?"

Tumango-tango ako.

"Doon niya nakuha ang mga videos nating dalawa. Hindi ko pa man nabubura yun ay nakakuha na siya. Palihim niyang binuksan ang cell phone ko dahil nalaman niya ang aking password. Kaya nakakuha siya ng kopya."

"Doon din siya sa akin umamin na may gusto siya sa'yo. Nung nandoon pa kami ay umamin siya sa akin na gustong-gusto ka niya. Kaya naman talagang nagbago ang pakikitungo ko sa kanya. Hindi ko kasi nagustuhan yun. Natatakot ako na may magiging kaagaw ako sa'yo baby boy ko."

Nanlaki ang aking mga mata sa narinig.

"Pero kahit na ganun pa man ay naging mahinahon ako. Iginalang ko pa rin siya subalit hindi na tulad sa dati ang lahat. Alam ko naman na napapansin niya ang pag-iwas ko sa kanya. Alam niyang hangga't maari ay iniiwasan ko siya."

"Sa kanya ka ba humingi ng tulong para sa operasyon ko?"

"Noong nagkasakit ka baby ko, hindi ako humingi ng tulong sa kanya. Natatakot ako na magkaroon ng utang na loob. Kaya naman nangutang ako sa isang lending business para may ipangtustos ako sa operasyon mo. Pero nagulat na lang ako nung nalaman ko na binayaran na pala niya ang utang ko dun. Ang kapalit na gusto niya ay hayaan ko raw siyang manligaw sa'yo."

"Huh?!"

"Oo 'nak... yun ang kondisyon niya sa pagbayad niya sa utang ko. Gusto niyang mapasakanya ka. Pero hindi ako pumayag. Hinding-hindi ako papayag."

Naguguluhan ako sa sinabi ni papa.

"Pero bakit ka niya dinamay Pa? Bakit ka niya inabuso kung ako naman pala ang gusto niya?" nagtitimpi kong tanong dahil sa sobrang galit ko.

"Dahil gusto niya rin ako. Gusto ka niya... pero mas gusto niya ako 'nak."

Natigilan ako sa aking nalaman. Nagpupuyos kong pinigilan ang aking sarili. Talagang mapapatay ko si Lester 'pag nagkataon.

"May alam na siya na may nangyayari sa atin. Pero hindi niya sinabi na may alam na siya. Hindi niya rin sinabi na may gusto siya sa akin at hindi niya ginamit kaagad ang nalalaman niya para mapasunod ako sa kanya. Gusto niya kasing maglaro na muna at paglaruan tayong dalawa. Kaya nung nabagot na siya sa paglalaro ay tinakot na niya ako. Tinakot niya ako na ikakalat ang mga videos ko na nagma-masturbate."

"Anong video Pa? Alin dun?"

"'Nak, hindi ko sinasabi sa'yo pero nagawa kong maglikot sa internet noon. May regular akong naka-chat na babae dati. Nagsasalsal ako sa harap ng camera at mapusok ko siyang inaakit. Gumawa ako ng kalokohan. Hindi naman kasi siya pinay, foreigner siya at kampante ako na hindi niya ako mahahanap kasi wala naman akong mga social media. Kaso 'nak... hindi ko alam na si Lester pala ang may pakana ng lahat ng yun. May kaibigan siyang foreigner at yun ang inuutusan niya na maka-chat ko."

"Naging kampante ako kasi ipinapakita niya rin ang maselang parte ng kanyang katawan kaya tabla kami. Kaya hindi na rin ako nagdalawang-isip at natakot kasi pwede ko ring ikalat ang video niya kung tatakutin niya ako. Ang gago ko kasi eh. Kaya 'nak... ginawa rin Lester sa akin ang ginawa niya kay Roland. Biniktima niya rin ako."

Napanganga ako sa aking nalaman. Bumagsak ang aking panga.

Dati ay nahuli ko si papa na may kalandiang ka-chat. Habang nagsasalsal pa sa harap ng computer. Ito na siguro ang sinasabi niya.

"Tinakot niya ako na ikakalat ang mga videos ko kung hindi ako susunod sa gusto niya. Akala ko ay ang ibig niyang sabihin ay ang tungkol sa'yo. Na kung hindi kita ibibigay sa kanya ay ikakalat niya ang videos ko. Pero hindi naman pala yun ang tinutukoy niya. Ang gusto niya pala ay ang maangkin ako. Tinakot niya ako at gusto niyang may mangyari sa amin at gusto niyang pagsilbihan ko siya at magpapaalipin ako sa kanya."

Ramdam ko ang galit sa bawat salita ni papa. Kinasusuklaman niya ng labis si Lester.

"Hayop siya 'nak... napakahayup niya! Nung nalaman niyang pinalayas mo ako sa bahay ay dun na niya ako ginipit. Dun na niya ako pinagbantaan pero hindi ako natakot na ikakalat niya yung mga videos ko. Pero ng malaman ko na hindi naman pala yung videos ko ang ikakalat niya kundi ang sa ating dalawa pala ay wala na akong nagawa. Wala akong mapapagpilian kundi sundin ang lahat ng gusto niya."

"Napilitan akong gawin yun para maprotektahan kita. Bahala na kung ikakalat niya yung videos ko na nagloloko ako mag-isa sa pakikipag-chat ko sa babaeng binayaran niya. Pati na rin ang mga videos na pinahihirapan at inaabuso niya ako. Wala na akong pakialam dun. Ang mahalaga lang para sa akin ay hindi ka niya idadamay. Ang mahalaga ay hindi ka niya maipapahiya sa mga tao."

Hinaplos-haplos niya ang aking pisngi at hindi ko napigilang maluha uli. Niyakap ko siya ng napakahigpit. Sinakripisyo niya ang kanyang sarili para lang maprotektahan ako. Puro ako at ang kapakanan ko lang ang inisip niya.

"Sorry Papa!" napahagulgol ako.

"Hindi mo kasalanan 'nak. Sa simula pa lang ay kasalanan ko na lahat. Kung hindi na sana kita pinilit pa na kunan ang mga pagtatalik natin ay sana hindi niya ako napasunod. Ang laki ko kasing tanga at pinilit kita sa mga bagay na labag sa gusto mo. Sorry baby huh? Hindi ako nag-iingat."

"Papa naman... kasalanan ko 'to. Kung hindi mo lang sana ako prinotektahan hindi ka na sana napagsamantalahan ni Lester. Ang selfish ko kasi. Sobrang selfish ko at ako na lang palagi ang inuuna mo tapos nagawa pa kitang paalisin."

Tinakpan ko ang aking mga mata habang humahagulgol. Galit na galit ako sa sarili ko at sinisisi ko ang aking sarili kaya nakahanap ng pagkakataon si Lester na babuyin ang lalaking mahal na mahal ko.

"Gagawin ko ang lahat para sa'yo. Lahat-lahat maprotektahan lang kita."

Niyakap niya ako at ikinulong sa kanyang mga bisig. Inalo at pinakalma niya ako hanggang tuluyan akong nanumbalik sa aking sarili.

"Humanda siya pagbalik niya ng Pilipinas. May nakalap na akong ebidensya Pa. Sisiguraduhin ko na mabubulok siya sa kulungan. Magbabayad siya sa ginawa niya. Magbabayad siya ng malaki!"

"Sabay nating haharapin yang si Lester. Magtutulungan tayo 'nak. Humanda siya dahil sa pagbabanta niyang idadamay ka. Hinding-hindi ko siya mapapatawad!"

Humihikbi ako at hinayaan ko lang na mahimlay ang aking ulo sa kanyang braso. Bakas ang galit sa mukha niya. Alam kong galit na galit si papa.

"Pa..." tawag ko sa kanya.

"Hmm...?"

"Uwi na tayo sa bahay... umuwi na tayo sa bahay natin. Umuwi na tayo Pa..."

Dahan-dahang nawala ang galit sa kanyang mukha. Tinitigan niya ako ng nakangiti.

"Sige, uwi na tayo baby ko. Uwi na tayo." at hinagkan niya ako sa aking mga labi.

ILANG araw na ang lumipas at nakauwi na kami sa aming tahanan. Balik sa dati ang lahat. Parang walang nangyari na away sa aming dalawa. Subalit wala pa ring nangyayari sa amin dahil ayaw ni papa.

Gusto niyang ipahinga ko na lang ang sarili ko para hindi ako mapano. Natatakot pa rin siya na baka mabinat ang aking katawan dahil sa operasyon ko dati sa aking ulo. Naiintindihan ko naman ito kaya hindi ako nagpupumilit pa.

Nagkasya na lang ako sa pagpapaluwag at pagpapaligaya sa aking sarili sa tuwing naliligo ako. Nangangati ang aking butas at naghahanap na ito sa paborito nitong tubo. Kating-kati na ako at gustong-gusto ko ng maranasan ang bagsik ng aking ama.

Gusto kong bayuhin niya ako. Gusto ko ng gahasain niya ako nang gahasain hangga't gusto niya. Gusto kong maranasan ang kanyang bangis sa kama. Matagal na akong nabakante at talagang nasasabik na ako sa kanya.

Pero ang isa sa mga dahilan kaya ayaw ni papa na may mangyari sa amin ay baka magwala siya kapag nagsimula na kaming magtalik. Matagal na rin kasing walang nangyari sa amin at alam kong tigang na tigang na siya.

Nagpipigil siya at umiiwas kapag nakikita niya ang aking katawan. Nahuhuli ko pa siyang napapalunok palagi ng laway sa tuwing lumalabas ako ng banyo kapag natapos ako sa paliligo. Parehas lang kaming sabik na sabik na.

Subalit nagpigil pa rin ako sa aking sarili at nakontento ako na walang nangyayari sa amin.

Kahit na sa tuwing naglalapat ang aming balat at sa tuwing naamoy ko ang mapang-akit niyang aroma ay pinapatay ko kaagad ang init na unti-unting nagsisilakbo sa akin.

Ngayong nakauwi na siya sa amin ay gabi-gabi na lang ay nagigising siya at binabangungot. Ito ang dahilan kaya rin lumalim ang kanyang mga mata. Noong umalis siya sa bahay ay hindi na siya nakatulog pa ng maayos dahil sa pananamantala ni Lester sa kanya. Napapanaginipan niya ang kahalayang ginawa sa kanya ni Lester palagi.

Ito ang masamang epekto ni Lester sa kanya. Para siyang nagka-trauma. Kapag natutulog na kami ay nagigising palagi si papa sa hating gabi dahil palagi siyang binabangungot sa napakamasalimuot na dinanas niya mula sa mga kamay ni Lester.

Gusto ko sanang komonsulta na kami sa isang psychiatrist. Subalit ayaw naman niya. Kahit anong pilit na gawin ko ay hindi ko siya mapapayag. Ang katwiran niya ay mawawala lang naman daw ito sa katagalan.

Subalit hanggang kailan? Hindi ko naaatim na nakikita siyang gabi-gabi na lang ay pinagpapawisang hinihingal dahil sa bangungot. Nahihirapan ako at naaawa para sa kanya. Kaya naman hindi ako tumigil sa pagkumbinse na magpatulong na sa isang eksperto. Pero sa huli ay hindi ko pa rin siya napapayag.

"Pa, akin na yung mga damit mo sa taas at lalabhan ko." tawag ko sa kanya habang palabas sa likod ng bahay para maglaba.

"Baby, ako na lang ang maglalaba dun."

"Ako na, konti lang naman 'tong mga labahin eh."

Aayaw pa sana siya subalit sa huli ay pumayag na lang din.

Nang magsimula kong labhan ang mga damit ng aking ama ay may napansin ako sa kanyang bulsa na parang patpat. Kinuha ko ito sa kanyang bulsa at nakita ko na isa pala itong stick na metal. Mahaba ito at parang barbecue stick sa taba at medyo nabaliko ang isang dulo nito. Pero tingin ko ay sinadya ito para mabaliko ng konti.

Parang isa itong pako na malaki kung tutuusin dahil yari ito sa metal. Makintab din ito at hindi magaspang. Pero hindi ko alam kung para saan ito.

Nabutas pa nga ang kanyang bulsa dahil dito. Pinagkibit-balikat ko na lang ang nakuha sa kanyang bulsa. Pero naisip ko na itanong sa kanya kung ano ito.

Bumalik ako sa sala at tinawag ko ang aking ama.

"Pa, ano po ba itong metal na stick na 'to? Parang metal rod." ani ko na may bula pa ang mga kamay dahil sa sabon.

"Asan mo nakuha yan?" tanong niya na nanlaki ang mga mata.

Parang nagulat siya ng makita ang hawak-hawak ko.

"Sa bulsa niyo po. Ano po ba 'to?

"Ano, ano yan... w-wala yan."

"Lagay ko na lang dito sa divider Pa."

"Sige."

Hindi ko alam at parang kinabahan si papa ng makita niya ang metal rod. Pero hindi ko na pinansin pa ito.

Habang naglalaba ako ay hindi ko napigilan ang sariling mapaisip. Nag-aalala ako sa nangyayari sa kanya gabi-gabi. Hanggang sa sa isang araw ay hindi ko inaasahan ng may naisip si papa na suhestiyon kung paano niya makakalimutan ang bangungot na nangyari sa kanya.

Isang hapon habang nanonood kami ng palabas sa sala ay bigla na lang siyang nagsalita at nagulat ako sa kanyang sinabi.

"Baby boy..." ani niya.

Nakasandal ako sa kanyang balikat habang nakaupo kami sa sofa. Nilingon ko siya.

"Ano yun Pa?"

"'Nak, may naisip akong paraan para makalimutan ko na ang ginawa sa akin ni Lester."

Natigilan ako.

"Ano yun Pa?" buong atensyon kong tanong sa kanya.

"Ano, baby boy... pwede gawin mo rin yung ginawa sa akin ni Lester? Para ikaw na lang ang maaalala ko sa bangungot na yun at para makalimutan ko na ang kahayupan niya sa akin."

Hindi ako makapaniwala sa nasabi ni papa. Natigilan ako sandali.

"Ano ba yang pinagsasabi mo Pa? Gusto mo bang saktan din kita? Hindi ko yun magagawa sa'yo. Nung sinaktan kita dati ay nagkasakit ka pa nga eh. Wala rin namang guarantee na kung gagawin ko rin sa'yo ang ginawa niya ay makakalimutan mo ang pagmamaltrato niya sa'yo. Kaya pa, komunsulta na lang tayo sa may alam. Sa mga eksperto, para maging okay ka na." nag-aalala kong sagot.

"Ayoko, gagastos na naman tayo. Sige na baby ko... subukan natin. Pakiramdam ko kasi ito lang ang paraan para makalimutan ko yung ginawa niya."

"Pa, makakalimutan mo rin naman yung ginawa niya kapag tumagal na. Hintayin na lang natin na makabalik si Lester ng Pilipinas at kakasuhan natin siya. Siguradong makakatulog tayong lahat ng mahimbing kapag nakulong na yung hayop na yun."

"Pero baby... subukan lang natin. Gusto ko ring maranasan sa'yo ang ginawa niya." seryoso niyang sagot.

Natigilan ako sandali.

"Bakit ba gusto mong gawin ko rin sa'yo ang ginawa niya Pa? Hindi kita maintindihan."

"'Nak, gusto ko lang kasing bawiin ang pride ko. Gusto ko kasing maramdaman sa'yo mismo ang mga bagay na yun dahil hindi ko matanggap-tanggap na may ibang gumawa sa akin ng ganun. Gusto ko kasi na sa'yo ko lang maranasan ang mga ganoong bagay. Alam mo namang hindi ko nagustuhan yung pangbababoy niya sa katawan ko. Alam mong sukang-suka at diring-diri ako sa nangyari. Gusto ko lang kasi na gawin mo yung ginawa niya sa akin para matabunan mo ang alaala na yun. Ang bangungot na yun."

Hindi ako nakapagsalita.

"Baby boy ko... gusto kong palitan ang bangungot na sinapit ko. Gusto ko na gawin mo rin sa akin yung ginawa niya. Dahil kung gagawin mo yung pananakit sa katawan ko ay hindi bangungot ang mararamdanam ko. Kundi sarap... sarap dahil ikaw ang kasama ko at umaangkin sa aking katawan. Baby boy... alam mo naman 'di ba? Jessie... akin ka lang. Akin na akin ka lang at sa'yong-sayo... sa'yong-sa'yo lang ako."

Napaisip ako sa sinabi ni papa.

Subalit umayaw ako. Hindi ako pumayag sa kanyang gusto at baka matulad na naman dati. Na nagkasakit siya dahil sa pang-aabuso ko noon sa kanya ng wala siya sa kanyang kamalayan.

Nang lumipas pa ang isang araw ay parang mas naging malala ang kanyang bangungot. Dahil nahihirapan siyang matulog sa gabi ay natutulog siya sa hapon. Akala ko ay gabi lang siya kung binabangungot. Pero pati sa araw ay binabangungot na rin siya.

Nadatnan ko pa siya ng isang beses na pawis na pawis ng magising siya sa pagkakatulog sa sofa matapos magpahinga ng nakapagtanghalian kami. Medyo namumutla siya habang umiinom ng tubig.

Dito na ako nag-alala nang sobra-sobra. Hindi na ako mapakali kung ano ang dapat kong gawin para matulungan siya.

Parang mas tumatagal ay mas lumalala siya. Kaya naman napaisip ako.

Sinubukan kong sundin ang kanyang suhestiyon. Kahit na alam kong labis akong masasaktan sa gagawin ko ay sinubukan ko.

Nang walang kaalam-alam si papa na nanonood sa sala ay pasimple akong pumasok sa aking silid at pinaandaar ang aking laptop.

Isinaksak ko ang flash drive kung saan nakuha ko ang mga videos sa computer ni Lester. Naglakas-loob akong tingnan ang kabuuan ng video kung paano hinalay ni Lester ang aking ama. Kung paano niya ito pinagsamantalagan at inabuso.

Alam kong masasaktan ako. Subalit naglakas-loob akong panoorin kung ano ang ginawa niya sa aking ama.

Halos masuka at mahilo ako sa sobrang galit ng makita ko na at natapos ang lahat ng videos ng pananamantala niya kay papa. Masyado itong malupit at talagang hindi niya kinaawaan ang aking ama. Naluha ako at napahagulgol sa panonood ko. Nanikip ang aking dibdib at hindi ako makahinga. Talagang isang demonyo si Lester. Isa siyang kampon ni satanas.

Hindi ko rin matanggal sa aking alaala ang ang isang bagay na ngayon ko lang nakita. Hindi mabura-bura sa aking isipan ang ginawa ni Lester kay papa. Sa kanya pala ang metal na stick na nakuha ko sa bulsa ni papa. Kaya naman pala ganun na lang ang reaksyon ni papa dahil ginamit pala ito ni Lester na pagpapahirap sa kanya.

Nanginginig ako at malalim ang aking paghinga. Sobrang galit na galit ako.

Nang kumalma, bumaba ako sa sala at naabutan ko si papa na nanonood ng basketball. Mabilis akong lumapit sa kanya at umupo sa kanyang kandungan at walang sinayang na sandali at niyakap ko siya ng mahigpit.

Awang-awa ako sa kanya ng makita ko ang naranasan niya kay Lester.

"Papa, I love you. Mahal na mahal kita." sabi ko habang sumisikksik sa kanyang dibdib at nagtago.

"Aba, ang lambing yata ng baby ko ngayon? May pabor yatang gusto. Gusto mo bang bumili ako ng ice cream?" magiliw niyang wika.

Napangiti ako. Tumango tango na lang ako sa kanya.

Pero nang iniharap niya ako sa kanya ay nagulat siya.

"Baby, umiyak ka ba?"

"Hindi... nakatulog kasi ako sa taas eh." pagsisinungaling ko.

"Ah, kaya naman pala." napangiti siya uli.

Hinagkan niya ako sa labi at niyakap ng mahigpit.

Nang gumabi na at nakapaghapunan na kami ay naisipan naming matulog na at magpahinga ng maaga. Mabilis na nakatulog si papa dahil na rin sa pagod siya. Kulang na kulang kasi ang kanyang tulog.

Pero halos isang oras lang ang lumipas ng makatulog ako ay bigla na lang akong naalimpungatan ng binangungot na naman siya. Mabilis ko siyang ginising habang hingal na napabangon sa kama. Napahawak siya sa kanyang ulo at namumutla habang pawis na pawis pa.

Kaagad akong bumaba at kumuha ng tubig na maiinom at pinainom ito kay papa. Nang mailagay ko na ang baso sa lamesa ay bigla na lang niya akong niyakap ng sobrang higpit at alalang-alala. Bakas sa mukha niya ang takot.

"Hindi ka niya masasaktan hindi ako makakapayag." saad niya.

Yumakap na lang din ako sa kanya at isinandal ko siya sa aking dibdib.

Nang lumipas ang mga minuto ay tahimik lang kaming nahiga sa kama. Hindi na kami nakatulog pa ulit. Nakayakap ako sa kanya habang siya ay nakatihayang nakahiga at nakaunanan ako sa kanyang braso. Nakatingin lang siya sa kisame at sobrang napakalalim ng kanyang iniisip.

"Pa..." pagbasag ko sa katahimikan.

"Ano yun baby ko?"

"Pa... gusto mo bang gawin ko sa'yo ang ginawa ni Lester?"

Gulat na gulat siyang napalingon sa akin. Hindi kaagad siya nakapagsalita.

"Gusto mo bang gawin ko yun Pa? Gusto mo ba?"

"Oo, gusto kong maranasan sa mga kamay mo ang ginawa niya. Gusto kong maranasan... J-Jessie."

Bakas sa mukha niya ang kasabikan at antisipasyon. Kaya naman pumayag na ako.

"Sige, pagbibigyan kita... hintayin mo ako rito. Maghanda ka."

Hindi siya nakapagsalita at naiwan siyang natigilan hanggang sa makalabas ako sa silid. Mabilis kong kinuha ang mga lubid na nasa kusina at mga kadena. Lahat ng ginawa ni Lester ay gagayahin ko. Hindi ko lang basta gagayahin. Hihigitan ko pa ito!

Kinuha ko rin pati ang metal na stick na nailagay ko sa divider. Gagamitin ko rin ito tulad ng ginawa ni Lester sa aking ama.

Nang maihanda ko na ang lahat ng gagamitin ay bumalik na ako sa itaas. Pagbukas ko pa lang ng pinto ay bumungad na sa akin ang kaakit-akit at katakam-takam na anyo ng lalaking paparusahan ko.

Nakaupo siya sa isang bangko na suot lamang ang kanyang puting brief habang nakapiring na ang mga mata. Nakabukaka siya at nasa likod na ang kanyang mga kamay. Habang agaw atensyon naman ang parang mapupunit na harapan ng kanyang brief dahil sa pagtirik na ng kanyang sandata sa loob.

Nanggagalaiti ito at handa ng makipagtuos sa isang nagbabagang laban.

Naglakad ako palapit sa kanya habang maingay na tumutunog ang kadenang nakasayad sa sahig habang hila-hila ko ito.

"Baby ko... Jessie..." paungol niyang sambit.

Huminto ako sa kanyang harap at tinignan ko ang kanyang kaanyuan.

"Baby b—"

Hindi na niya natapos ang sasabihin ng sampalin ko siya sa mukha.

"Wala kang ibang kasama ngayon kundi ang master mo. 'Wag kang magtawag ng wala dito!" maotoridad kong ani.

Inilapit ko ang aking bibig sa kanyang tenga at bumulong.

"Gusto mo bang parusahan ka ng tunay mong master? Gusto mo ba?"

"Opo... gusto ko master. Parusahan mo ako... master." malibog naman niyang sambit.

Tumayo ako ng diretso at inapakan ko ang tent na nasa kanyang harapan at madiin itong inipit sa aking talampakan.

"Aaaahhh..." napaungol siya.

"Gusto mong parusahan ko 'to?"

Mas madiin kong tinapakan sa aking talampakan ang napakatigas niyang armas kaya naman walang habas itong pumulso-pulso.

"Opo m-master... punish me."

"Sige, humanda ka ngayon. Sisiguraduhin kong magmamakaawa ka sa master mong aso ka!"

"Yes master! Yes!" nasasabik niyang sagot.

"Magsisimula na tayo sa paglalaro. Paparusahan na kita..."

Napakagat-labi siya at napangisi na parang ulol na aso. Sabik na sabik siya sa parusa na sisiguraduhin kong hahanap-hanapin niya.

Itutuloy...

Who's down for some kinky stuff y'all?

Oh yeaah it's gonna be rough. \(*Q*)/

Feel free to Follow my Blog and Comment! :D