BSL - KABANATA 32

 

KABANATA 32 Kapag Tag-ulan

Narrator

Maaga pa lang ay nagising na si Bernard at kaagad na nag-text kay Jessie. Ngayon ang araw na magri-resign na ito sa kanyang part time job. Gustuhin niya mang ihatid ito ay hindi siya nito pinayagan kaya nagkasya na lang siya sa araw na ito na hintayin ang kasintahan sa apartment na inuupahan. Makulimlim ang langit at nagbabadya ang pag-ulan. Malamang ay uulan na naman.

Napaupo siya sa kama at napaisip ng malalim.

Hindi niya lubos na aakalaing magmamahal siya sa kapwa lalaki. Unang kita pa lamang niya kay Jessie ay may naramdaman na kaagad siyang kakaiba na hindi niya mapaliwanag sa kanyang sarili, lalo na at napagkamalan niya pa itong babae.

Balingkinitan at maputi, kapag nakatalikod ay para itong babae dahil sa hugis ng katawan. Napagtanto niya lang na lalaki ito ng kanya na itong nakausap.

Mas lalo pa siyang nahumaling dito at naging interesado, mula ng araw na may nangyari sa kanila na nagpabago sa takbo ng kanyang buhay na hindi niya inaasahan. Hanggang nasundan pa ito at nasundan na naman nang paulit-ulit... at nasundan pa.

Hanggang sa nahulog na ang kanyang loob dito ng hindi niya namamalayan. Hindi niya aakalain na mas hihigit pa sa kaibigan at kasalo sa sarap ng pakikipagtalik ang mararamdaman niya kay Jessie. Kakaiba ang nabibigay na awra nito sa kanya. Talagang natutuwa siya kapag ito ay kanyang nakikita. Iba ang kanyang saya kapag ito ang kanyang kasama.

Babae ang turing niya rito kahit na hindi naman ito bakla kung kumilos. Katunayan, siya lang ang may alam na bakla ito at ang kanyang pinsan ng inamin niya na sila ay magkasintahan. Para sa kanya ay babae ito, at ito na talaga ang taong sa tingin niya ay pag-aalayan niya ng kanyang sarili at gugustuhing makasama sa habang buhay.

Pero totoo nga ba ang kanyang nararamdaman? O baka naman nabulag lamang siya sa kamunduhang pagnanasa kaya minahal niya ito?

Matapos mag-ehersisyo't magpapawis ay nagpahinga muna si Bernard at pagkatapos ay naligo na. Malamig ang tubig subalit hindi niya ito alintana. Sumisingaw pa ang kanyang katawan dahil na rin sa init ng temperatura nito ng magbuhos na siya ng tubig.

Nang matapos maligo ay nagpatuyo muna siya sa basa niyang buhok at nagpunas. Lumabas siya ng banyo na nakatapis lamang ng tuwalya at nag-agahan. Ayaw niyang manood ng telebisyon at talagang nabuburyo na siya sa pang araw-araw niyang routine.

Nawawala lamang ang pagkabagot niya kapag gumagala ang kanyang kasintahan sa kanyang apartment. Nakakatamad at nakakabagot na para sa kanya ang magtago. Itong apartment ang nagsilbi niyang bagong kulungan dahil hindi naman siya malayang makalalabas nang basta-basta.

Binuksan niya ang kanyang cell phone at hindi niya napigilang mapangiti dahil sa nakikita niyang mga imahe. Tuwang-tuwa siya habang tinitingnan ang mga larawan ng taong minamahal niya, lalo na ang mga panakaw o stolen shots nitong nakakatawa.

Ang seryoso nitong hitsura, ang mga ekspresyon nito na nagulat at naiinis. Ang maaliwalas nitong mukha. Ang mukha nitong ngumingiti, tumatawa nitong anyo at mga imahe nilang dalawa na magkasama.

Pati na rin ang seryoso nitong ayos at mahimbing nitong imahe habang natutulog ay nakuhanan niya. Talagang ang kanyang pagkaburyo ay napapalitan ng tuwa at pagkasabik sa taong minamahal kapag nakikita niya ito.

Kahit na halos araw-araw niya naman itong nakikita. Hindi niya alam sa kanyang sarili at palagi siyang nananabik dito. Palagi niya itong gustong yakapin at palagi niya itong nami-miss.

Gusto niya palagi itong niyayakap dahil sa kakaiba nitong bango. Iba ang nilalabas nitong natural na aroma. Para sa kanya ay ito ang pinakamabangong halimuyak na kanyang nasamyo. Nakakalulong, nakakapanabik, nakakabaliw at nakakahalina.

Gusto niya sanang sunduin si Jessie subalit hindi niya naman alam kung saan ito nagtratrabaho kaya tinext niya na lamang ito. Subalit hindi naman ito nagri-reply.

Hanggang sa malapit ng magtanghalian.

*Tok... Tok...Tok... Tok...*

Tunog ng may kumakatok sa pintuan.

Mabilis siyang nagtungo sa labas at dali-daling binuksan ang pinto sa pag-aakalang si Jessie ito. Subalit hindi pala ito ang kanyang kasintahan. Ibang tao ang bumungad sa kanyang harapan.

"Hi Kuya Bernard!"

Natigilan siya... mali ang kanyang inaakala.

"Is Kurt here?"

"Wala si Kurt dito... baka mamayang hapon pa yun darating." iwas niyang sabi habang nakikipag-usap.

"Ah... ganun ba kuya? I thought he's here."

"Wala pa." tipid naman niyang sagot.

Nabalot sila ng katahimikan. Tila nahihiya at naasiwa na magsalita si Oliver dahil sa ipinapakita ni Bernard. Pakiramdam niya ay may tensyon sa kanilang dalawa.

Nang bigla na lamang bumuhos ang napakalakas na ulan.

"Pasok ka sa loob, dali!" wala ng nagawa si Bernard, pinapasok na lang niya ang panauhin dahil bigla na lang bumagsak ang malakas na ulan.

Parang ang sama naman kasing tingnan kung hahayaan niya lang itong mabasa sa ulan sa labas ng pintuan. Kaya minabuti na lang niya na papasukin ito para naman hindi siya magmukhang masama. May malakas pa naman na ulan ngayon dahil na rin sa ibinalita sa weather forecast.

Nang makapasok na sila sa loob ay dito lang naalala ni Bernard na nakatapis lang pala siya ng tuwalya. Kaya kaagad siyang nagpunta sa kanyang silid at nagsuot ng damit.

Hindi siya komportable na hayagang ipakita ang kanyang katawan sa taong lihim niyang kinasusuklaman. Nang makababa na siya ay nakatayo pa rin sa may sala si Oliver. Kaya pinaupo niya na lang ito sa sofa.

"Kuya, may umbrella ka po ba? May dala kasi akong food eh. Naiwan ko kasi sa kotse na ipinarada ko sa kabilang side ng kalsada. Kukunin ko sana."

"Sandali lang."

Kumuha kaagad si Bernard ng payong at iniabot kay Oliver. Agad namang lumabas ito at pagbalik nito ay may dala-dala na itong mga kahon ng pizza at mga pagkain na binili nito sa isang fast food chain. Inilgay niya ang dala sa lamesa ng kusina.

"Kuya, I have food here oh... kuha ka na lang sa gusto mo." paanyaya nito.

"Salamat na lang... busog pa ako eh. Kakatanghalian ko lang." pagsisinungaling ni Bernard.

"Manood ka na lang ng tv. Akyat muna ako sa itaas. Matutulog muna ako. Sige..." patuloy pa nito at pumanhik na sa itaas para iwanan si Oliver ng hindi na binigyang tsansa pang magsalita. Dire-diretso siya sa taas at hindi na ito pinansin pa.

Pinilit ni Bernard na matulog subalit hindi talaga siya makatulog kahit anong gawin niya. Tinawagan niya si Jessie subalit out of coverage ito. Tingin niya ay battery empty ito kaya hindi makontak. Kahit na umuulan ay mainit pa rin ang kanyang silid. Sira rin ang electric fan niya kaya mainit talaga. Kaya napagpasyahan niyang bumaba na muna.

Dito na niya naabutan si Oliver na umiinom ng alak sa may sala. Nagulat pa ito ng makita siya nitong bumababa.

"Sorry kuya if I brought some liquor. Okay lang po ba na uminom ako rito? Hindi naman po ako maglalasing."

"Sige... pero linisin mo ang kalat mo kapag natapos ka na sa pag-iinom mo." at tumalikod na siya rito.

"Care for some drinks kuya? Wanna join me?" paanyaya ni Oliver.

"No thanks." sagot naman ni Bernard at dumiretso na siya sa kusina.

Naiwan na lang si Oliver sa sala at patuloy na nag-iinom.

Umiiwas talaga si Bernard kay Oliver hangga't maaari. Kumukulo and dugo niya rito dahil sa ginawa nito sa kanya ng wala siyang kaalam-alam. Kung pwede lang sana niyang ipagtabuyan ito ay ginawa na niya. Pero nagpakahinahon na lang siya.

Ayaw niyang magkagulo pa at baka masaktan pa ang kanyang pinsan na si Kurt kung malalaman nito ang nagawa ng kanyang kasintahang si Oliver sa kanya.

Dahil naiinitan siya sa kanyang silid ay minabuti na lamang niyang tumambay sa balkonahe. Ayaw niyang pakisamahan si Oliver kaya naisip niyang dito na lang maupo hanggang sa dumating na ang kanyang pinsan na si Kurt.

Mas mabuti rito sa may balkonahe dahil malamig ang hangin. Naglaro na lang siya ng games sa kanyang cell phone. Ito na lang ang ginawa niyang pamatay oras. Hindi niya kasi gugustuhing makihalubilo sa taong nasa sala. Kinasusuklaman niya ito.

Pagtingin ni Bernard sa kanyang relo ay mag-iisang oras na pala ang lumilipas. Medyo low bat na rin ang kanyang cell phone kaya bumababa na muna siya sa sala para kunin ang kanyang charger. Nang makita niya ito malapit sa may tv ay kinuha niya ito at agad-agad ding umalis. Subalit natigilan siya ng bigla na lang magsalita si Oliver.

"Kuya, iniiwasan mo ba ako?"

Dahan-dahan niya itong nilingon.

"Hindi, bakit naman kita iiwasan?" maang-maangan niyang sagot.

"Really? I don't think so... c'mon Kuya Bernard. I'm not dumb you know. I know na umiiwas ka sa'kin. Why? May nagawa ba akong masama?" wika nito na halatang may tama na ng alak.

Mag-isa nitong naubos ang isang matapang na alak sa kaunting panahon lamang kaya nawawala na rin ang hiya niya dahil sa espiritu ng alak na ininom.

Pagak na napatawa sandali si Bernard sa narinig.

"Ano sa tingin mo Oliver... may nagawa ka bang masama sa akin para dapat kitang iwasan? Huh?!" sagot naman nitong sarkastiko.

Medyo natigilan si Oliver sa narinig. Pero ilang sandali pa ay tumawa na lang ito ng sobrang sarkastiko.

"So galit ka nga sa'kin? You're mad about something... tell me! What is it kuya?! Tell me!" paghahamon nito na halatang medyo lasing na.

"Tama na yang pag-inom mo Olly. Lasing ka na." malamlam nitong sagot at tumalikod na.

Subalit nabigla na lang siya ng hilahin siya nito sa kanyang kamay.

"I said... tell me about it kuya! Tell me!" nagsisigaw na nitong sabi.

"Lasing ka na Olly... matulog ka na nga lang." sabay bawi ni Bernard sa kanyang kamay.

Sa totoo lang ay nabwebwesit na siya sa ginagawa ni Oliver. Tiim-bagang siyang nagtitimpi ng kanyang pasensya. Tatalikod na sana siya ulit ng hinila na naman nito ang kanyang balikat at nagsisigaw na parang nag-aamok. Dito na siya nawalan ng pasensya at mabilis niya itong naitulak na agad nitong ikinatumba.

"Ouch! My head... my head hurts!" at nagpagulong-gulong ito sa sahig.

"S-sorry Olly... ikaw naman kasi." taranta nitong wika.

Nagulat si Bernard sa nagawa kaya mabilis niya itong inalalayan at iniupo sa sofa. Napahawak pa si Oliver sa kanyang ulo sa likod dahil nabagok ito sa sahig.

"Okay ka lang ba Oliver?"

"Of course not! You just pushed me and I hit my head. Of course I'm not okay!"

"Ikaw naman kasi, bakit ba kasi hinihila mo 'ko. Yan tuloy naitulak kita. Pasensya na..."

"If you're really sorry... then drink with me." utos nitong naiinis.

Napabuntong-hininga na lang si Bernard. Wala na siyang nagawa kundi pagbigyan ito.

"Sige, pero konti lang... hindi ako maglalasing katulad ng ginagawa mo."

Napangiti si Oliver sa narinig kaya mabilis niyang tinagayan si Bernard.

Kahit na umiinom ay umiiwas pa rin si Bernard kay Oliver. Kahit anong gawing pakikipag-usap ni Oliver ay tipid lang ang isinasagot ni Bernard. Para silang hindi magkakilala sa ipinapakita nito sa kanya. Hanggang sa malapit ng maubos nilang dalawa ang inumin.

"Kuya, may ice ka ba d'yan sa ref? Paubos na kasi to oh."

"Kumuha ka dun sa freezer." utos naman nito.

Sumunod naman si Olliver sa iniutos sa kanya at nagpatuloy sila pag-inom ng makabalik na siya sa sala.

"Teka lang... iihi muna ako." at mabilis na nagtungo si Bernard sa banyo.

Pagbalik niya ay nakahanda na ang tagay na para sa kanya.

"Kuya... are you mad with me?" seryosong tanong ni Oliver.

"H-hindi."

"Alam ko na may mali kuya Bernard... alam ko na umiiwas ka sa'kin. Bakit ba?"

"Wala nga... wala lang ako sa mood. Yun lang... tsaka last shot ko na 'to. Ayokong maglasing." iwas niya sa kay Oliver.

"Ubusin na lang natin 'tong bote... malapit na rin namang maubos ito kuya eh. Lagpas na tayo sa kalahati. I'll stop na rin kapag naubos na natin ito." tumango na lang si Bernard.

Nang maubos nga ang kanilang iniinom ay parang nakaramdam ng sobrang init sa katawan si Bernard. Hindi siya mapakali at parang bumibilis ang kanyang paghinga. Tingin niya ay ito ang epekto ng matapang na alak na kanilang ininom. Pinagpapawisan siya at parang medyo umiikot ang kanyang paningin.

"Sige, akyat na a-ako sa taas. Matutulog na m-muna ako. Ikaw na ang magligpit ng kalat Oliver..." hinihingal niyang wika. Lumalalim ang kanyang paghinga.

"Not a problem kuya." sagot naman ni Oliver na abot tenga ang ngiti.

Pilit na umakyat si Bernard sa itaas. Hindi niya alam kung bakit pero umiikot ang kanyang paningin at parang hindi siya makahinga. Sa bawat panhik niya sa baitang ng hagdan ay para siyang lumulutang. Kahit na ang paningin niya rito ay para itong gumagalaw.

Pero pinilit niyang makaakyat hanggang sa nakaabot na nga siya sa itaas. Nang mabuksan niya ang pintuan ng kanyang silid ay hindi na niya namalayan ang sumunod na nangyari. Bumagsak na lamang siya sa sahig at nawalan ng malay.

Hindi niya napansin na nakasunod lang pala si Oliver sa kanya at nasa likuran niya lamang ito.

"Humanda ka Kuya Bernard... magbabayad ka ng mahal!" nakangisi nitong sambit.

NAGISING na lang si Bernard ng binuhusan ng tubig ang kanyang mukha. Pagdilat niya sa kanyang mga mata ay nakatali na siya sa upuan. Sa loob ng kanyang silid. Nagpupumiglas siya sa gulat at kalituhan kung bakit siya nakatali sa upuan.

"Oh, good afternoon Kuya Bernard... you're awake?" ang narinig niyang boses sa kanyang likod.

"O-Oliver!? Bakit ako nakatali... anong ginawa mo sa'kin?!" galit na galit niyang sabi.

"Oh relax will you? Why so over reactive Kuya Bernard? I haven't done anything yet." at malandi itong tumawa.

"Pakawalan mo 'ko Oliver! Tang ina ka! Pakawalan mo 'kong hayop ka!!!"

"At ako pa talaga ang hayop ngayon? Ang kapal naman ng mukha mo para sabihin sa akin yan kuya... if I am an animal... then you're way worst than I am... and I will ever be! Why? Dahil hindi ako mamamatay tao... hindi ako katulad sa'yo... killer!!!" singhal nito.

"Ano bang pinagsasabi mo Oliver?! Gago ka! Hindi ko pinatay ang asawa ko! Pakawalan mo na 'ko! Ipaliwanag mo 'tong kalokohang ginagawa mo. Pakawalan mo na 'ko ngayon din Oliver... hindi ako natutuwa sa joke mong 'to... kalagan mo na 'ko!" maawtoridad nitong utos.

"And why would I do that? You silly..." at humalakhak siya ng sarkastiko.

"Bakit mo ba 'to ginagawa Oliver? Ano bang problema mo huh?!" galit na galit na tanong ni Bernard.

"Problema? Ikaw ang problema ko kuya... ikaw ang problema ko! You son of a bitch!" at bigla na lang niyang sinampal si Bernard na siya nitong ikinagulat.

Natigilan siya sa ginawa ni Oliver sa kanya.

"After all these years... finally! I can have my revenge! I never thought that the person I have been looking for so long... the person I have been looking for my whole life was here all along and was a friend of mine... what a small world! How ironic." tiim-bagang na ani ni Oliver.

"Ano bang pinagsasabi mo Oliver? Hibang ka ba? Tigilan mo na itong kalokohang ito... kapag ako nakawala... humanda ka dahil hindi kita patatawarin!" sigaw na niya.

"Ako ang hindi mo patatawarin? Are you joking? 'Di ba ako dapat ang magsabi niyan sa'yo Kuya Bernard? Matapos mong patayin ang pamilya ko! Matapos mong ubusin sa isang iglap ang pamilya ko! Hayop ka Kuya Bernard! Hayop ka!!! You killed my family! You killed all of them!!!" galit na galit na usal ni Oliver at lumuluha na.

Litong-lito si Bernard sa narinig... hindi niya alam ang pinagsasabi ni Oliver sa kanya. Para itong baliw sa kanyang inaasal.

"Now you're acting like you're confused... seriously? Kinalimutan mo lang lahat ng ginawa mo? Ang sama mo kuya... ang sama-sama mooo!!!"

"Ano ba Oliver?! Ano bang pinagsasabi mo?!" gulong-gulo niyang tanong.

"Kinalimutan mo lang lahat-lahat... matapos mong patayin ang isang inosenteng pamilya na walang ginawa naman sa'yo... remember what you did ten years ago?"

Saglit na natigilan si Bernard. Nanlaki ang kanyang mga mata at mabilis na nagsibalikan sa kanya ang lahat ng nangyari sa mga panahong yun. Ang nangyari sa kanya noong nasa panahong nagbibinata pa lamang siya.

"Do you remember it now? Can't you see? I am adopted... hindi ako tunay na anak ng mga del Fuego. I am not their real son. Inampon lang nila ako. Ako yung batang naiwan ng trahedyang ginawa mo kuya na ikinasawi ng isang pamilya... na kasalanan mo!"

"O-Oliver..." tila nabusalan si Bernard. Wala siyang mahagilap na salita.

"I was twelve when that accident happened... Masaya kami nila Mama at Papa with my siblings while going to some fancy restaurant that I can't even remember now. We're not that rich, but they gave us everything... eveything!!! Kaka-promote lang ni Papa at that time so Mama decided for us to celebrate. Imbes na magsasaya sana kami... hindi ito natuloy dahil sa'yo! We never expected that with just a blink of an eye something terrible will happen. Some crazy lunatic drunk teenager was driving without giving a fuck of what might happen, then suddenly he hit our car... alam mo ba kung sino yun?"

Halos manginig si Bernad sa kanyang naalala. Wala siyang nahagilap na mga salitang sasabihin dahil sa trahedyang kanyang kinalimutan at inilibing na sa limot na naungkat. Nahihiya siya... nagsisisi siya... dahil sa ginawa.

"'Di ba ikaw yun... right Kuya Bernard? It was you!" galit na galit na singhal ni Oliver.

Napayuko na lang si Bernard dahil sa naalala.

"Binangga mo ang kotseng sinasakyan namin ng pamilya ko! Nahulog ang sinasakyan naming kotse sa bangin and miraculously... I survived! I tried to save Mama because she was still conscious. Pero mabigat siya... I can't carry her, kaya hindi ko siya nailabas. Inuna ko na lang muna ang bunso kong kapatid na lalaki at ng makalabas na kami ay saka naman sumabog ang kotse namin. The car exploded right before my eyes... and just that, my family died in an instant because of you... because of your irresponsible driving!!!" at malayang dumaloy na ang mga luha ni Oliver dahil sa pighati't galit na matagal na niyang kinikimkim sa kanyang puso.

"And what did you do sa panahong yun? 'Di ba nandoon ka lang sa taas ng kalsada nakatingin? Hindi mo kami tinulungan! Dahil nung nakaabot kami sa itaas ng kalsada ay wala ka na. Ibang tao ang tumulong sa amin at dinala kami ng kapatid ko sa ospital. But when we arrived. He's already dead." mangiyak-ngiyak na sabi ni Oliver.

"Dahil wala naman akong natitirang relative na kakilala ko at tumulong sa akin ay kinuha ako ng bahay amponan... hanggang sa ampunin ako ng mga magulang na kinikilala ko ngayon. My new family treated me like I'm their real son. Hindi nila pinadama sa akin na hindi nila ako anak. Hanggang mamatay si dad and mom remarried. I thought everything's gonna be okay... until I found out that my step-father was gay. He raped me, he took advantage of me! Pero hindi ko sinabi kay mom yun dahil mahal niya ang hinayupak kong step-father. I don't want mom to get hurt... she's all I have left."

"Kaya nung mamatay ang step-father ko with a terrible car accident along with your tito. Everything was okay again. Until I found out last week of who was the killer who killed my whole family!!! Kaya pala hindi na nag-abala na maghanap si mom at dad ng hustisya para sa akin dati pa dahil tinakot sila ng pamilya mo! Kinonsente ka ng pamilya mo sa karumal-dumal mong nagawa! 'Di porket hindi ka pa legal sa panahong yun ay inosente ka na! Ang kapal ng mukha mo! Matapos mong patayin ang pamilya ko hindi ka man lang humihingi ng tawad!" biglang sinampal ni Oliver si Bernard subalit nanahimik lamang ito. Hindi na ito nanlaban pa.

Parang tino-torture si Bernard sa naririnig. Naging sariwa na naman ang alaala na pilit niyang kinalimutan noon pa man. Ito ang kanyang lihim na pinakatago-tago. Sa tagal na ng panahon na nangyari yun ay napaniwala na niya ang sarili na hindi ito nangyari. Na pawang imahinasyon lamang yun lahat. Kinalimutan na niya ito at binaon sa hukay. Pero ngayon, muling bumalik sa kanyang alaala ang kasalanan ng kahapon na pinagsisisihan niya ng sobra. Muntik pa niyang kitilin ang sariling buhay noon dahil sa nagawa.

"Pinatay mo sila lahat kuya! Pinatay mo silang lahat! Talagang mapaglaro ang tadhana. Hindi ko alam at nasa malapit lang pala ang pumatay sa buong pamilya ko. Kaya ngayon... tatanungin kita.... sino ba sa ating dalawa ang mas masahol pa sa hayop? Sino?! Sumagot ka!!! Answer me!!!" nanginginig nitong sambit.

Dahan-dahang nagsalita si Bernard.

"Oliver... patawarin mo 'ko... hindi ko naman sinasadya ang nangyari. Oo mali ako nung mga panahong yun at habang buhay kong dadalhin ang kasalanan kong nagawa. Nagrebelde ako sa mga magulang ko sa mga panahong yun. Kaya palagi akong napapabarkada, palagi akong lasing at palagi akong lango sa ipinagbabawal na gamot. Lasing ako ng mga panahon na yun kaya hindi ako nakapagmaneho ng maayos." pag-amin ni Bernard.

"Putang ina ka! Bakit mo kami hindi tinulungan? Kung tinulungan mo lang sana kami sana buhay pa yung bunsong kapatid ko! Pero anong ginawa mo? You just ran away!" at sinampal na naman niya si Bernard.

Napapikit na lang si Bernard at inalala ang masalimuot na kahapon.

"Natakot ako... masyado akong na-shock sa nangyari Olly. Bata pa rin ako noong mga panahong yun. Natakot ako na kuyugin ako ng mga tao. Masyado akong nataranta sa nagawa ko... patawarin mo ako Oliver... patawarin mo ako sa kasalanang nagawa ko... handa akong pagbayaran ang kasalanan ko. Kung gusto mo... bukas na bukas susuko ako sa otoridad. Magpapakulong ako para mapagbayaran ang kasalanang nagawa ko sa'yo at sa pamilya mo. Alam kong mahirap para sa'yo na patawarin ako kaya susundin ko ang lahat ng gusto mo... para maibsan man lang ang sakit na nararamdaman mo Olly... sorry Oliver... sorry kung natakot ako... sorry talaga... hindi ko sinasadya..." hindi na nakapagpigil si Bernard at naluha na rin siya.

Sising-sisi siya sa nagawa. Hindi niya maisip gaano kahirap ang naranasan ni Oliver ng maulila ito at mawalan ng pamilya. Nagsisisi siya sa kasalanang nagawa. Naisip niya na baka kaya namatay ang kanyang asawa dahil ito ang kanyang karma. Ito ang kabayaran sa kanyang pagkakamaling nagawa.

"Anong susuko ang pinagsasasabi mo? Ano, makukulong ka lang? Tapos ganun na lang? Matapos mong patayin ang buong pamilya ko yun lang ang kabayaran na naiisip mo? That's not enough! Kulang na kulang kung makukulong ka lang! I want my revenge in full payment! Nothing less but I'll accept more! Hindi kita isusuko sa otoridad, hayop ka! Hinding-hindi ka susuko sa otoridad! Kuha mo?!"

"Oh sige... ano bang gusto mong gawin ko Oliver? Gagawin ko... gagawin ko lahat. Alam kong walang kapatawaran ang nagawa kong kasalanan kaya handa akong magbayad sa pagkakamali ko." malungkot na sabi ni Bernard.

Natawa si Oliver sa narinig pero hindi ito natutuwa.

"First and foremost... don't call me by my name. Wala kang karapatang bigkasin ang pangalang ibinigay ng mga magulang ko na pinatay mo!!! Call me boss!"

"Oh s-sige-sige boss..." at napangsi si Oliver dahil sa kanyang sinabi.

"Simula ngayon... alipin na kita... you're my slave. Lahat ng gusto ko dapat mong sundin! Kung gusto mo talagang makabayad. If you really wanna pay so badly... follow everthing I say! When I say it... you do it! Naintindihan mo?!"

"S-sige boss..."

Biglang sinampal ni Oliver si Bernard. Subalit nanahimik lamang siya.

"'Wag mo 'kong ma sige-sige lang. Magbigay galang ka! I'm your boss you idiot!" at muli na naman niyang sinampal si Bernard.

"O-opo... opo boss."

"Good! No one will know about this... this will be only between the two of us. Remember this... I own you! I own you!" tumango-tango na lamang si Bernard kahit labag ito sa kanyang kalooban.

"So for my first task for you... tell me honestly. Why are you ignoring me? Bakit umiiwas ka sa akin!?"

Nagdadalawaang-isip si Bernard kung sasabihin niya ang totoo. Natigilan siya. Hindi niya alam ang gagawin. Nagulat na lang siya ng dumapo na naman ang kamay ni Oliver ng walang pagpipigil sa kanyang pisngi.

"Sumagot ka! Tell me!!!"

Napabuntong-hininga siya.

"Umiiwas ako sa'yo dahil nalaman ko na pinagsamantalahan mo ako noong nasa bahay-bakasyunan tayo nila Kurt." umiwas siya ng tingin ng nagsalita.

"W-who told you? S-sinong nakakita sa ginawa ko... who found out?" natataranta nitong tanong.

"Wala... walang nakakita... naalala ko lang ng biglaan kaya umiiwas na ako sa'yo." pagsisinungaling niya.

Ayaw niyang sabihin ang katotohanan na nahuli sila ni Jessie. Ayaw niyang madamay pa ang kasintahan sa malaking kamaliang nagawa.

Napangiti si Oliver sa narinig.

"Good... so for starters... pahihirapan muna kita katulad ng hirap na dinanas ko! Where's your scissors?" dilat na dilat ang mata nitong nagsalita.

"Nasa lamesa lang, buksan mo na lang ang divider." ani ni Bernard.

Subalit bigla na naman siya nitong sinampal.

"What did I tell you? You call me boss right?"

"Sorry p-po boss..." nahihirapang ani ni Bernard.

Mabilis na kumuha ng gunting si Oliver at pinaggugupit nito ang kanyang t-shirt at shorts. Itinira lang niya ang boxers nito. Napangisi si Oliver nang makita ang kahubadan ni Bernard, para itong isang masarap na ulam na nakahain para lamang sa kanya. Matapos ay bumaba na lang siya sa ibaba at may dala ng wine glass na may lamang alak ng ito ay bumalik na sa silid.

"Drink it." utos ni Oliver at binuksan na lang din ni Bernard ang kanyang bibig at ininom ang alak.

Napangisi si Oliver ng maubos na ni Bernard ang alak na kanyang inilagay sa wine glass. Matapos lamang ng ilang minuto ay hindi na mapakali si Bernard. Pakiramdam niya ay sinisilaban siya ng buhay. Kakaiba ang init na pumapaso sa kanyang katawan.

Walang pasabi at bigla na lang tinapakan ni Oliver ang harapan ni Bernard gamit ang paa nito at malugod itong minasahe gamit ang kanyang talampakan.

"'Wag... please..." pagmamakaawa niya na hindi naman pinansin ni Oliver.

Alam ni Bernard ang sobrang galit na nararamdaman niya. Nakatatak sa kanyang isipan ang pandidiri sa kahayupang ginagawa sa kanya ni Oliver. Subalit iba ang idinidikta ng kanyang katawan.

Unti-unting tumigas ang kanyang harapan sa ginagawa ni Oliver hanggang sa naabot na nito ang rurok ng katigasan nito. Napangisi na lang si Oliver ng sobrang tigas na nagpupulso ang ari ni Bernard sa loob ng boxers nito, lalo na ng maglaway na ang burat nito.

"A-anong pinainom mo sa'kin? B-bakit ako nagkakaganito?" nanghihinang ani ni Bernard.

"I just drugged you!" at napahalakhak si Oliver.

"Tama na Oliver pleaseee... pakawalan mo na ako." subalit nagkibit-balikat lamang si Oliver.

Pinagpatuloy niya ang pagtapak sa ari ni Bernard na nagwawala na. Galit na galit itong nag-aalburoto sa ilalim ng kanyang boxer shorts.

"Oliver tama na please... maawa ka. Mali itong ginagawa mo sa'kin... paano si Kurt? Mahal mo siya 'di ba? Mahal na mahal ka rin niya..." nanghihinang naibulalas ni Bernard.

"Paano mo nalaman!?" sigaw ni Oliver.

Sandali siyang napatigil sa ginagawa.

"Umamin sa akin si Kurt na magkasintahan kayo... alam ko na mahal mo si Kurt at mahal ka rin niya Olly. Kaya itigil mo na ito... itigil mo na ito. Gusto mo bang masira ang relasyon niyong d-dalawa? Mahal ka niya... mahal na mahal ka ni Kurt."

Imbes na makonsensya ay mas nagalit pa si Oliver. Tinadyakan niya ang nanggagalaiting batuta ni Bernard kaya napahiyaw ito.

"UUUUUUUUUGGGHHHHHHHHH!!!"

"Pati si Kurt... trinaidor ako. I told him na dapat kami lang ang makakaalam. Talagang magpinsan kayo. Magsama kayong dalawa!" at muli niyang tinadyakan ang ari ni Bernard na ikinapalahaw nito.

"HAAAAAAAAAAAAAAAHHHHHHHHH!!!"

"'Wag mo akong pinagloloko kuya... ito ang kabayarang gusto ko! So you will pay the way I want you how to pay! That's what I want."

Walang nagawa si Bernard at nagpaubaya na lang. Kailangan niyang pagbayaran ang kanyang kasalanan gamit ang kanyang katawan.

Nagsimula namang mas naging mahalay pa si Oliver. Ginupit na rin niya ang boxers ni Bernard kaya lantaran na niyang nakikita ang napakalaking ari nito.

"Fuck! Your dick is really fucking huge! I still can't believe such thing exist." at mahalay niyang sinalsal ito.

Pilit na nagpipigil na mapaungol si Bernard sa kahalayang ginagawa sa kanya. Hindi niya maintindihan ang sariling katawan. Masyadong sensitibo ang himaymay ng kanyang laman. Ito na siguro ang sipa at epekto ng droga sa kanya. Dahil nangalay na rin si Oliver sa kanyang posisyon ay kumuha siya ng isa pang upuan at itinabi ito kay Bernard. Ngayon ay komportable na siyang nakaupo. Sinasalsal niya ang ari ni Bernard habang abala naman siya sa pagsipsip sa mga utong nito.

Nanghina si Bernard sa ginagawa sa kanya lalo pa at masyadong sensitibo ang kanyang katawan dahil sa droga. Nang magsawa na si Oliver sa kakasipsip sa kanyang mga utong ay nagsalita ito.

"Kiss me... kiss me passionately."

Subalit tahasang nagsalita si Bernard sa kanya.

"Hindi ako humahalik sa taong hindi ko mahal at mas lalong hindi ako humahalik sa kapwa ko lalaki." matigas nitong sabi at punong-puno ng otoridad.

Biglang nasindak si Oliver sa ekspresyon ng mukha ni Bernard. Nakakatakot ito at parang anumang sandali ay parang papatay ito ng tao. Kahit na nakatali ito ay tinablan siya ng takot lalo pa at nanlilisik ang mga mata nito.

Ngayon niya lang nakita ang ganitong galit sa mukha ni Bernard. Kakaiba ang awra nito na parang tinutupok siya sa apoy dahil sa kanyang mga titig. Nakaramdam siya ng kakaibang kaba.

"O-okay... no kissing." medyo nahintakutan niyang sabi.

Muli niyang sinalsal ang pagkalalaki nito at unti-unting nawala ang galit sa mukha ni Bernard. Napapikit na lang si Bernard at napatingala dahil sa pagjajakol ni Oliver sa kanya.

Walang kaalam-alam si Bernard na ito ang specialty ni Oliver. Kakaiba ito kung magpaligaya gamit ang mga malalambot nitong kamay. Mabagal at minsan ay mabilis subalit madiin. Tiyak na titirik ang iyong mga mata kapag si Oliver na ang maglalaro. Sa kanyang bawat haplos at galaw tiyak ikaw ay mapapalahaw.

Gustong labanan ni Bernard ang kanyang nadaramang libog. Nagpipigil siyang huwag mapaungol. Ayaw niyang ipakita na nasasarapan na siya, lalo pa at talagang mahusay itong maglaro. Subalit nahihirapan na siya.

Hanggang sa hindi na niya napansin at naglaon ang mga minuto ay nagkusa ng umulos ang kanyang katawan habang nakapikit. Bumibilis na rin ang paghinga niya.

Napangisi na lang si Oliver dahil nahulog na si Bernard sa kanyang mga kamay.

Talagang naulol na si Bernard at ito na mismo ang nagkusa na kantutin ang kanyang mga palad at walang hiya na itong nag-uungol. Pinasasabik niya sa Bernard sa pagjajakol niya sa napakalaking ari nito.

Kapag itinataas niya ang pagsasalsal at tila huhugutin ang kamay sa pagtataas-baba ay hinahabol naman ito ni Bernard upang kantutin, kaya nagulat siya sa ipinapakita nitong kalibugan. Napangisi siya lalo pa at lumalakas na ang mga ungol nitong nanginginig pa.

"Uuugghh... uuugghh... haah... haah... haah... aahh... aahh... aahh... hmmff..."

Pero ang mas ikinagulat ni Oliver ng may ibinigkas itong pangalan.

"J-Jess... ang sarap. Jessieee... sige pa... sige paaa... 'wag kang titigil loveee..."

Natawa si Oliver sa narinig.

"Sinasabi ko na nga ba... there's something about the two of you!"

Nagulat si Bernard sa sinabi ni Oliver. Naimulat niya ang kanyang mga mata at natauhan sa kanyang imahinasyon. Nakabalik siya sa reyalidad na iba ang nananamantala sa kanyang katawan. Walang iba kundi si Oliver.

"Well... well... same as before. When I sucked your huge dick before... you keep on calling his name. Wanna see the video?" nakangsing sabi ni Oliver.

Napalunok si Bernard ng laway at kinabahan. Inilabas na ni Oliver ang kanyang cell phone at ipinakita ang video na gugulantang sa kanyang buong pagkatao.

Kitang-kita ni Bernard ang kahalayang ginawa ni Oliver sa kanya. Halata na nakalagay ang cell phone nito sa lamesita ng sala dahil na rin sa anggulo nito. Nakikita niya ang sarili na nakaupo sa sofa at hubo't hubad. Tirik na tirik ang kanyang ari na labis niyang ipinagtataka. Wala siyang maalala sa gabi ng mangyari yun.

"In case your wondering why your dick was so hard... I put some viagra on your drink, that's why your really hard as a rock. It can't get hard because you were so drunk." pang-uuyam pa nito sa kanya na nakangisi.

"Sluurp... sluurp... sluurp... sluurp... uhmmp... uhmmp... uhmmp... uhmmn... uhmmn..." matunog na tsupa ni Oliver sa video.

Habang nakaupo lamang si Bernard sa sofa at tila ba sarap na sarap at maingay na nag-uungol dahil sa pagtsupa sa kanya.

"Sige pa Jesshie... hang sarap talaga ng tsupa mooo... hmmn... mababaliw ako sa'yong bata ka. Shige... tsupain mo lang yang titi ko... shaaraaap ng bunganga mooo..." at maingay na itong nag-uungol na lasing na lasing.

Kitang-kita na hindi maisagad ni Oliver ang buong kahabaan ni Bernard kaya jinakol na lamang ng kanyang mga kamay ang natitirang hindi naisusubo. Habang hinahayaan lang ni Bernard na halayin ni Oliver ang kanyang higanteng batuta. Halos sampung minuto rin ang video hanggang sa matapos na ito.

"I guess na dapat na wala akong pagsisihan sa ginawa ko sa'yo sa panahong yun. You deserve it anyway." ani ni Oliver at napangisi.

Nanlumo na lamang si Bernard. Nakita na niya ang iniyakan noon ni Jessie... kaya pala nag-iba ang turing nito sa kanya dahil sa nasaksihan nito. Subalit wala siyang naaalala sa nangyari.

"So now... I want to have a taste of this big thingy again." at padaskol at mahigpit niyang pinaglaruan ang sawa ni Bernard.

Wala ng nagawa si Bernard... napatikhim at napaungol na lang siya. Sandaling tumigil si Oliver sa pagsasalsal sa dambuhala niyang pagkalalaki at kaagad na pumwesto at lumuhod si Oliver sa kanyang harapan.

Gusto niyang makatakas at makawala subalit wala siyang magagawa. Ngayon magiging parausan na siya ni Oliver sa gusto niya man o hindi.

"Kurt's cock is my all time favorite... or should I say my one and only favorite. But yours is way bigger! So I want to taste this huge thing in my mouth!"

Hindi na nag-aksya si Oliver at nilantakan na niya si Bernard. Mariin niyang sinipsip ang burat nito na labis nitong ikinahina. Litong-lito si Bernard sa nararamdaman. Galit siya kay Oliver subalit iba ang galit ng kanyang sawa. Tila ba ay may sarili itong pag-iisip dahil maligalig itong nagpupulso sa sarap na ginagawa rito.

Taas-baba at talagang mabilis. Walang pakundangan sa pagtsupa si Oliver sa kanya hanggang sa sumabog na lang ang katas niya sa bunganga nito. Para namang uhaw na uhaw naman si Oliver dahil sinimot nito ang bawat patak sa krema niyang nilabas.

Nanginginig si Bernard dahil sa kanyang pagpapaputok subalit mas nanginig pa siya ng hindi pa rin tumigil si Oliver sa kakasipsip sa kanyang batuta. Sobrang sensitive pa nito kaya nangingilo siya.

Biglang sumagi sa kanyang isipan ang imahe ng kasintahan. Naalala niya ang pangako niya na hindi siya magtataksil. Naluha na lang siya.

"Jessie... Jessie... Jessie..." paulit-ulit niyang sambit.

"Shut up! I'm the one blowing you... you fucking moron!"

Dahil sa inis ni Oliver ay binusalan niya si Bernard at pagkatapos ay lumuhod ulit ito sa kanyang harapan. Mas naging marahas si Oliver sa kanya. Mariin nitong sinasalsal ang kanyang uten habang sinisipsip naman siya nito. Walang nagawa si Bernard kundi ang umungol na lang.

Para ng baliw si Oliver at wala na ito sa sarili paglipas ng ilang minuto. Tumitirik pa ang mga mata nito habang sinusubo ang napakalaking sawa ni Bernard. Wala na ito sa katinuan dahil naabot na nito ang ikapitong glorya. Higit sa lahat, lasing na lasing ito.

Pero ng iluwa sandali ni Oliver ang ari ni Bernard ay nagulat siya sa sinabi nito.

"Fuck... your cock is mine Kurt! You're cock is just for me right? All for me!" parang baliw at wala sa isip nitong sabi.

Malaswa pa nitong idinampi at ikiniskis sa kanyang pisngi ang napakatigas na ari ni Bernard. Para itong puta sa inaasal niya.

Muling nilantakan ni Oliver ang kanyang sawa at nawala na sarili. Nang iluwa ito uli ni Oliver ay nagsalita na naman ito na parang baliw. Wala ito sa tamang kaisipan lalo pa at marami itong nainom.

"Kurt why is your cock suddenly got bigger? I can't suck it whole... suddenly I can't deep throat your dick." ani nito na parang paslit na nagtatampo.

"I think it's way longer now... from 10.5 inches to 11 ish something... what happened to your dick Kurt?"

Wala na sa tamang pag-iisip si Oliver dahil napagkamalan niyang si Bernard ay si Kurt sa kanyang paningin. Si Kurt ang kanyang nakikita at niluluhuran.

"Fuck me later Kurt... fuck me later... I want Daddy Kurt's cock inside my belly... but I want it also in my mouth... so I'm gonna put it in my mouth... You like it daddy right? I'm gonna suck daddy's cock! I'm gonna suck it!" ani ni Oliver na wala sa katinuan at muling isinubo ang ari ni Bernard.

Nais sumigaw ni Bernard na itigil na ang gingawa sa kanya kaya nag-uungol siya. Hindi siya makapagsalita dahil nakabusal ang kanyang bibig.

Nang biglang bumukas ang pintuan.

Jessie's POV

Nanlilisik ang aking mga mata sa poot at galit sa nadatnan.

"Hayop ka Oliver! Hayop kang animal ka!!!" sigaw ko.

Mabilis ko siyang sinugod ng walang pag-aalinlangan at hinila ang kanyang buhok.

Hanggang sa unti-unting nagdilim ang aking mga paningin.

Nilukob na ako ng ibayong galit at nawala ako sa tamang pag-iisip. Nagdilim ang aking mga mata at nagdilim ang aking paningin. Mabilis kong sinugod si Oliver at hinila ang buhok nito.

Walang kaabog-abog kong hinila ang kanyang buhok ng hindi niya inaasahan kaya wala siyang nagawa ng sabunutan ko siya. Sa sobrang galit ko pa ay paulit-ulit kong naiuntog ang kanyang ulo sa pader ng walang pagpipigil.

"Jessie tama na! Tama na!" mabilis akong hinila ni Kurt upang pigilan ako subalit nagpupumiglas ako kaya nakawala ako sa kanya.

Mabilis kong itinulak si Kurt kaya nawalan ito ng balanse at natumba. Hindi ko na siya pinansin pa at hinila ko pa si Oliver hanggang sa makalabas kami sa silid. Sa sobrang galit at adrenaline rush ng aking katawan ay hindi ko man lang naramdaman ang bigat ni Oliver.

Kinaladkad ko siya at itinulak sa hagdan kaya nagpagulong-gulong siya rito. Hindi pa ako nakontento at sinugod ko pa siya. Hinang-hina siya at nahihilo dahil sa pag-umpog ko sa kanyang ulo sa pader.

Nang maabutan ko siya ay sinampal ko siya nang sinampal. Pinagsusuntok ko rin siya sa mukha at sa tiyan hanggang sa masuka siya.

"Stop it Jessie! I'm begging you please..." umiiyak niyang sabi.

Pero hindi ako nagpaawat at pinagsisipa ko pa siya na parang bola. Kahit na humihiyaw siya sakit ay hindi ako tumigil hanggang sa dumugo na ang kanyang ulo.

"Tama na Jessie! Tama na!" sigaw ni Kurt at ako ay pilit na pinigilan.

"Bitiwan mo ako Kurt!!! Papatayin ko tong hinayupak na to!!! Bitawan mo 'ko!!!" itinulak ko si Kurt subalit sa pagkakataong ito ay napigilan na niya ko.

"Bitawan mo 'ko sabi eh! Bitawan mo 'ko Kurt!" subalit natiiglan na lang ako ng mahigpit niya akong niyakap sa likod at humagulgol sa aking balikat.

"Tama na Jessie... tama na..." umiiyak niyang sabi.

Mabilis na tumakbo si Oliver ng makahanap ng pagkakataon. Nakalabas kaagad ito sa aparmetment at nakaalis.

NASA SALA na kami ngayong lahat at medyo humupa na ang tensyon. Ang hindi ko maintindihan ay parang walang ipinapakitang galit ang aking kasintahan sa nangyari na mas lalo ko pang ikinagalit. Malungkot lang siyang nakayuko at parang siya pa ang nagkasala.

"Puntahan natin yang Oliver na yan Kurt! Sugurin natin sa kanila!" sigaw ko.

"Tama na love..."

"Anong tama na? Matapos niyang gawin sa'yo yun? Ano, uupo na lang ba tayo at aakto na parang walang nangyari?! Pinagsamantalahan ka niya! O baka naman ginusto mo yung ginawa niya... ano, mas masarap ba siyang trumabaho kaysa sa akin?!" sigaw ko.

"Hindi ko ginusto ang ginawa niya! Love naman, hayaan mo muna akong magpaliwanag ng maayos."

"Tumahimik ka! Halatang sarap na sarap ka naman! Napakalibog mo talagang lalaki ka! Kahit sino pwede para sa'yo!" at naluha na ako dahil sa sobrang galit.

"At ikaw naman Kurt... parang wala lang ba sa'yo ang nangyari? Niloko ka niya Kurt! Niloko ka niya! Ano pa bang ginagawa natin? Dapat bugbugin na natin yung gagong yun!" bulyaw ko.

"Huminahon ka... tama na." ani ni Kuya Bernard.

"Tang ina! Bakit ako hihinahon? Talagang ginusto mo ang nangyari dahil parang wala lang sa'yo!" sabay duro ko sa kanya. "Parang wala lang sa'yo!" sigaw ko.

Lumuha na lang ako at hindi ko na siya nagawang lingunin pa. Pakiramdam ko ay parang wala lang sa kanya ang nangyari. Hindi ko na siya kinausap pa kahit na nagsasalita siya at nagtangkang kausapin ako upang magpaliwanag.

"Kasalanan ko ito lahat... ako dapat ang sisihin niyo." malungkot na sabi ni Kurt.

"Ano bang pinagsasabi mo Kurt? Ikaw ang niloko! Niloko ka niya!" bulyaw ko.

"Oo niloko niya ako... dahil niloko ko rin siya... Nambabae ako Jessie kaya siya nagkakaganyan. Gumaganti siya..." malungkot na sabi ni Kurt.

"Anong ibig mong sabihin Kurt?"

"Bigla na lang kasing sumulpot ang ex ko dati at ng nagpakita siya. Buntis na at ako ang ama. Gusto ng mommy ko na ipakasal na ako sa kanya. Hindi kasi papayag ang kanyang pamilya kung hindi ko siya pangangatawanan at pakakasalan. Mahirap din silang kalabanin dahil mas may impluwensiya sila. Naging babae ko siya kahit na kami na ni Oliver nun... pinagsabay ko silang dalawa ng hindi nila alam kaya nagkamali ako. Niloko ko si Oliver... pero umamin naman ako sa kanya. Kaya nagbalikan kami. Pero this week lang ng bigla na lang nagpakita ang babaeng yun kaya nagkagulo na. Kasalanan ko itong lahat." maluhaluha niyang sabi.

"Pero bakit sa dinami-dami ng pwedeng gamitin niya bakit ang pinsan mo pa Kurt? Bakit ang lalaking mahal ko pa?!" bulyaw ko.

"Dahil una niyang minahal si insan kaysa sa akin."

Halos manlaki ang aking mga mata sa narinig at halatang nagulat din si Kuya Bernard.

"Oo Jessie... minahal niya ng una si insan kaysa sa akin. Nabaling lang ang atensyon niya sa akin simula ng ikinasal na si insan." malungkot nitong ani.

Hindi makapaniwala ang aking kasintahan sa narinig.

"At may aaminin pa ako sa inyo... sana 'wag kayong magalit sa akin." tumigil siya saglit.

"Insan... pinagsamantalahan ka ni Oliver noon."

Parang sumabog ang aking tenga sa narinig kong pag-amin ni Kurt.

"Alam ko na yun insan... matagal na. Nakita ni Jessie na pinagsamantalahan ako ni Oliver dati. Pero inilihim na lang namin dahil ayaw naming masaktan ka. Pero ang nakakagalit lang bakit hindi mo sinabi sa akin? Alam mo na pala insan pero bakit hindi mo sinabi?" galit na sabi ni Kuya Bernard.

"Patawarin mo 'ko insan. Kasalanan ko rin naman kaya niya nagawa yun. Nalaman kasi niyang nagtaksil ako sa kanya noon kaya ka niya pinagsamantalahan. Gusto niya kasing magkagulo tayo para makaganti siya sa akin. Kaya nagsisisi ako sa pagtataksil ko sa kanya noon dahil ikaw ang ginamit niya upang pagselosen ako. Sorry insan at hindi ko sinabi... sorry Jessie." naluluha niyang pag-amin sa amin.

"Kaya niya ginagawa ito ngayon dahil sobrang nagalit siya sa akin. Hindi ko siya masisisi sa nagawa dahil ako ang unang nagloko. Ako ang unang nanakit sa kanya. Kahit na ginawa niya lahat para sa akin ay nagawa ko pa ring mangaliwa. Kaya ngayon hindi ko siya kayang kamuhian kahit sa pagtataksil niya rin sa akin. Ako ang puno't dulo ng gulong ito."

"Akala mo lang na ikaw ang puno't dulo ng lahat... pero sa akin nagsimula ang lahat Kurt." sabat naman ng aking kasintahan.

"Ako ang may kasalanan dahil napatay ko ang pamilya niya..."

HINDI KAMI makapaniwala ni Kurt sa kanyang sinabi. Para akong nanghina ng ikwenento niya ang kasalanang nagawa. Nang isiwalat niya ang trahedya na nangyari noong sa panahon ng kanyang kabataan. Kaya pala parang hindi siya nagalit sa nagawa ni Oliver dahil may napakalaking kasalanan pala siya rito. Siya ang dahilan kaya nawala ang sarili nitong pamilya.

"Gusto niyang pagbayaran ko ang kasalanang nagawa ko sa kanya sa paraang gusto niya. Wala akong magagawa... kasalalan ko rin ito lahat. Sorry love... patawarin mo sana ako." naluha na lang siya at nahihiya akong nilingon.

Hindi ko na rin napigilan ang maluha. Hindi ko na alam ang dapat kong mararamdaman ngayon. Nagagalit ako at naguguluhan kung sino ang sisisihin. Parang naawa ako kay Oliver na nagagalit. Niyakap ko na lang ang aking kasintahan at paulit-ulit siyang humingi ng kapatawaran.

Ilang araw na ang lumipas at hindi pa rin umuuwi si Kurt sa kanila. Ayaw niyang umuwi dahil naghihintay na sa kanya ang kanyang nabuntis sa kanilang pamamahay. Nag-aalala ako sa kanya dahil palagi itong lasing at palaging balisa.

Kahit ako ay namomroblema rin dahil natatakot ako na baka magsumbong si Oliver sa otoridad at isuplong ang aking kasintahan kaya hindi mawala ang aking pag-aalala. Pwede niya ring idamay si Kurt dahil na rin sa pagtulong nito.

"Tama na yan insan... tumigil ka na sa pag-inom. Lasing na lasing ka na." pigil ni Kuya Bernard kay Kurt.

"Tang ina! Hayaan mo na lang ako... hayaan mo ako insan! Bakit ba kasi nagmahal pa ako ng bakla! Tang ina wala naman silang puke! Wala naman silang puke!" sigaw nito.

Kaninang umaga pa ito umiinom at halos mag-gagabi na ay inom pa rin ito nang inom. Naiintindihan ko naman si Kurt dahil masyado itong nasaktan sa nangyari. Kahit anong pigil namin ay hindi ito nagpapaawat. Kaya hinayaan na lamang namin ito. Hanggang sa makatulog na ito dahil sa sobrang kalasingan.

"Uwi na muna ako love... baka kasi dumating na si Papa. Bantayan mo na lang yan si Kurt baka kasi kapag nagising yan ano pa ang gawin niyan."

"Sige love..." at humalik siya sa aking labi at nagpaalam na ako.

Nang makauwi ako ng bahay at dumating na si papa ay kaagad kaming naghapunan. Pasado alas dyes y media nang umakyat ako. Magpapahinga lang sana ako sa kama at babalik sa kabila subalit hindi ko namalayang nakatulog na pala ako dahil sa pagod.

Nagising na lang ako ng bigla na lang nag-ring ang aking cell phone. Pasado ala una na ng madaling araw at wala akong ideya kung sino ang tumatawag sa akin ng ganitong oras. Pagtingin ko sa cell phone ay nagulat ako. Si Kurt pala ito.

"Hello Kurt... napatawag ka?" sabi ko na medyo hindi pa gising ang buong diwa.

"Uhm... sir hindi po ako si Kurt... isa po akong nurse. Kaanu-ano niyo po ba ang nagmamay ari ng cell phone na 'to? Kasi po nadigrasya po kasi ho siya. Kasalukuyan po siyang inooperahan. Nabangga kasi po ang minamaneho niyang sasakyan." sabi ng babaeng nasa kabilang linya.

"ANO?!"

NAGTATAKBO AKO sa loob ng ospital kasama si Kuya Bernard. Mabilis naming nahanap kung nasaan si Kurt. Wala kaming nagawa kundi ang maghintay sa labas ng operating room. Ang alam lang namin ay nasa kritikal siyang kondisyon kaya hindi kami mapakali.

"Bakit ba kasi lumabas pa siya ng bahay eh. Gabing-gabi na! Tang ina naman 'tong si insan oh." ani ni Kuya Bernard na maluhaluha pa ang mga mata at sinuntok ang dingding.

"Huminahon ka love... magdasal na lang tayo. Hindi susuko si Kurt, alam kong hindi siya bibitaw."

Ilang oras pa kaming naghintay hanggang sa lumabas na ang doktor na nag-opera sa kanya.

"Doc... kamusta na ho siya?" kinakabahan kong tanong at natataranta.

"'Wag kayong mag-alala... ligtas na siya sa kapahamakan. Stable na ang kanyang kalagayan. Mabuti na lang at sa CT scan ay wala siyang kahit anumang internal bleeding. He has multiple lacerations sa kanyang tiyan kaya tinahi namin ito. Nabali rin ang kanan niyang braso kaya sinemento namin at medyo nabugbog talaga ang kanyang ulo. But no need to worry... antayin na lang natin kung kailan siya magkakamalay." ani ng matandang doktor na lalaki.

"Salamat po doc... salamat po talaga."

"You're very welcome... mauna na muna ako sa inyo at may gagawin pa ako."

"Sige po doc. Salamat po!"

Nang malipat na sa private room si Kurt ay nakabantay lang kami ni Kuya Bernard. Pero pagkalipas ng ilang minuto ay umalis na rin ang aking kasintahan dahil baka madatnan pa siya ng mommy ni Kurt. Ako na lamang ang nagbantay kay Kurt mag-isa.

Napagpasyahan ko na aalis na kapag dumating na ang kanyang pamilya. Kailangan ko rin kasing bumalik sa amin ng hindi pa sumisikat ang araw dahil baka malaman ni papa na umalis ako ng bahay.

Halos maiyak ako habang binabantayan ang aking kaibigan. Nakabenda ang ulo niya at maraming galos sa katawan. Sementado na ang isa niyang braso.

Paglipas ng isang oras ay dumating na nga ang mommy ni Kurt. Umiiyak ito at tarantang-taranta. Kaya minabuti ko na pakalmahin siya at nakipag-usap. Ang ina lang niya ang dumating kasama ang driver nito dahil nasa abroad ang kanyang ate.

"Thank you for being here Jessie... I am really thankful na may kaibigan siyang katulad mo." umiiyak na sabi ng kanyang ina.

"Wala pong anuman ho ma'am. Mabuti na lang ho at nadala kaagad si Kurt sa ospital."

"Oh, don't call me ma'am. Tita na lang." at tumango na lang ako nagpatuloy kami sa pag-uusap.

Magaan ang loob ko sa mommy ni Kurt. Mabait ito at kahit halatang mayaman ay hindi ito mata pobre kaya nakagaanan ko ito ng loob. Pagkalipas pa ng isang oras ay nagpaalam na ako dahil kailangan ko na ring umuwi.

Ihahatid pa sana ako ng driver nila subalit tumanggi na ako. Naghihintay lang kasi si Kuya Bernard sa labas ng ospital kaya sabay kaming uuwi.

Kinabukasan matapos mananghalian ay bumalik ako ng ospital at kasama ko pa rin si Kuya Bernard. May dala kaming mga prutas para kay Kurt. Ngunit minabuti na lamang ni Kuya Bernard na tumambay sa labas ng ospital. Sa may malapit na kainan siya nagtago upang doon na lang maghintay at makibalita. Delikado kasi at baka makita siya ng mommy ni Kurt.

Pagpasok ko sa room ni Kurt ay nandoon na ang kanyang ina at ang babaeng ipapakasal sa kanya. Maganda ang babae, maputi at kutis porselana. Mapagkakamalan pa ngang artista kung kikilatisin mo at maganda rin ang postura.

Kaso malaki na ang tiyan nito dahil buntis. Kaswal lang akong nakipag-usap sa kanila. Medyo nahihiya kasi ako lalo pa sa ex ni Kurt dahil medyo may pagkamaldita ang awra nito. Yung tipong parang spoiled brat.

Mabuti na lamang at nand'yan ang mommy ni Kurt. Ito na lang ang palagi kong kinakausap dahil makwento ito at palaging nakangiti. Nag-uusap kami nang bigla na lamang bumukas ang pintuan at bumungad nito ay si Oliver. Nang makita niya ako ay saglit siyang natigilan. Parehas kaming dalawa.

"Oh, Oliver you're back... come sit with us." ani ng ina ni Kurt.

Nagdadalawang-isip man ay umupo na rin siya na katabi ng babaeng karibal niya kay Kurt. Tingin ko ay walang alam ang babae sa relasyon nila. Halata ang mga pasa sa mukha ni Oliver dahil sa aking ginawa.

Nang magtagal ay lumabas na si Oliver at sinundan ko siya.

"Sandali!" ani ko ng maglakad siya papalayo sa hallway.

Lumingon siya sa akin at tila nahihiya.

"Jessie... I'm sorry sa ginawa ko kay Kuya Bernard. It's not what you think. Hindi mo alam ang lahat-lahat... and I'm really sorry for what happened to Kurt. Hindi ko ginusto ang nangyari. You can blame me all you want... tatanggapin ko. Ako ang may kasalanan kung bakit siya nagmaneho ng lasing... this is all my fault... all my fault." at naluha na siya sa aking harapan.

Naghihinagpis at napatukod na lang siya sa dingding at humagulgol.

Hindi ko alam subalit parang hindi ako nagagalit kay Oliver. Matapos kong malaman ang lahat ng nangyari at kung bakit niya nagawa yun kay Kuya Bernard ay hindi ko siya kayang kamuhian. Akala ko ay napakasama niyang tao subalit isa rin pala siyang biktima ng panahon.

Parang pinagtutulong-tulungan siyang apihin ng tadhana. Kung tutuusin si Kurt ang unang nagloko sa kanilang dalawa kaya niya nagawang pagsamantalahan si Kuya Bernard para gumanti.

"Alam ko na ang lahat kung bakit mo ginawa kay Kuya Bernard yun Olly. Dahil siya ang dahilan kaya nawala ang pamilya mo. Alam ko na rin na ninais mo lang gumanti dahil na rin sinaktan ka ni Kurt ng una. Inamin na nila lahat sa akin yun. Kaya naiintindihan kita. Naiintindihan kita Olly..."

Tumingin siya sa akin at nakita ko sa kanyang mukha ang isang batang lumuluha at ang batang naiwan. Nagsisisi siya sa nagawa. Sinisisi niya ang sarili sa nangyari kay Kurt at alam ko na pinagsisisihan niya ng gumanti siya.

Napaluhod siya sa aking harapan at napayuko at humingi ng tawad. Paulit-ulit siyang humingi ng kapatawaran sa akin.

"Tumayo ka Oliver... hindi mo kailangang magpakababa." hinila ko siya upang tumayo. Nanghihina siyang tumayo at nanginginig pa.

"Naiintindihan kita... hihingi rin sana ako ng sorry sa'yo dahil sa ginawa ko."

"No, you don't have to... kasalanan ko naman lahat Jessie eh. 'Wag kang humingi ng tawad sa akin."

Talagang naaawa ako sa kanya. Nang malaman ko ang nangyari sa kanyang buhay ay hindi ko siya masisisi. Dahil mahirap ang mawalan ng pamilya. Nang kumalma na si Oliver ay naupo kami sa mga stalls na nasa hallway at nag-usap.

"Totoo ba Olly... totoo ba na una mong inibig si Kuya Bernard?" nagulat siya sa aking sinabi. Hanggang sa nagsalita na siya.

"No... hindi totoo yun. I lied to Kurt. It was all a complete lie. Sinabi ko sa kanya na una kong minahal si Kuya Bernard para lang pagselosin siya. They're so close you know... gusto ko lang talaga na pagselosin siya. Kaya nga way back when we were in Batangas para akong linta kay Kuya Bernard dahil gusto ko siyang pagselosin... at that time we were on the rocks of our relationship. Hindi nga lang halata dahil, we ourselves denied that we are jealous when we have different acquaintances... sa totoo lang nagselos ako sa'yo dati. Palagi ka kasi niyang pinag-uukulan ng pansin."

"Huh?!" napanganga ako sa aking narinig.

"Yes... totoo Jessie. I was so jealous back then. I was so frustrated and was so insecure dahil sa'yo. The way he talks to you, the way he smiles at you, the way you made fun with each other. I was really jealous. Then, nalaman ko pa at that time that he was cheating on me... because I found out a sex video of him with another girl in his phone. So gumanti rin ako... Jessie, I have a confession to make. That time when we are in Batangas... I made a horrible thing..." sandali siyang tumigil.

"I took advantage of Kuya Bernard." pag-amin niya.

"I know... matagal ko ng alam. Nahuli kita na pinagsasamantalahan siya." kalmado kong sagot.

Nagulat siya sa aking sinabi.

"I'm really sorry Jessie... I'm really sorry for what I have done. I even took a video of it para lang ipakita kay Kurt na hindi lang siya ang may capability na manloko. Ipinakita ko na kaya ko ring gawin ang magtaksil. You can slap me right now for doing that to kuya if you want."

"Bayad ka na Olly, sobra-sobra na nga ang ginawa ko sa'yo eh. Wala rin naman akong karapatan na magalit dahil hindi pa naman kami nun. Tingnan mo nga yang labi mo. Pumutok talaga dahil sa ginawa ko."

"I deserve it naman... so okay lang." at napabungtong-hininga siya.

Saglit kaming tumahimik at parang inabsorba namin ang lahat ng nangyaring kaguluhan dahil sa mga rebelasyong naganap.

"Pero sana Oliver... sana 'wag mong isumbong si Kuya Bernard sa otoridad. Natatakot ako na mawala siya. Ako na lang ang hihingi ng tawad sa nagawa niya. Ako na lang ang gantihan mo... 'wag na siya. Ako na lang Oliver..." malungkot kong sabi na halos maluha na.

"Don't worry... hindi ako magsusumbong. You don't have to apologize, Jessie. Wala kang kasalanan. Gusto ko man siyang patawarin ay hindi ko kaya. I'm sorry... kahit na anong gawin niya ay hindi ko siya mapapatawad. Galit na galit ako sa kanya. Galit na galit ako. Hindi ko siya mapapatawad. What he did... is very unforgivable. Hindi ko siya papatawarin. Pero hindi ako magsusumbong sa mga pulis dahil sa'yo."

"Wala ka namang kasalanan eh. Alam kong mahal na mahal mo siya kaya hindi ko magagawang ipagkait siya sa'yo. After all what happened... I realized na hindi mabuti ang gumanti. Look what happened. Nadisgrasya si Kurt dahil sa ginawa ko sa kanya. I hurt his feelings... at idinamay ko pa ang lalaki na pumatay sa aking pamilya para na rin makaganti ako sa kanilang dalawa. But look at me now... am I happy?" nangilid ang luha sa kanyang mga mata. Nagpipigil siyang umiyak

"Kapag nagkamalay na si Kurt... aalis na ako ng Pilipinas. I'll start a new life, fresh and new. Lalayo na ako para wala ng gulo. I should be out of the picture. Magiging ama na siya at dapat na niyang harapin ang kanyang mga responsibilidad. Magkakapamilya na siya. He's going to marry that girl."

"Pero Oliver... mahal ka ni Kurt. Hahayaan mo na lang ba na mawala siya sa'yo?"

"Jessie... love is not enough to hold on things. Sometimes, we need to let go our other half if we really love them. If I hold on, may mapapala ba kami? Tatanggapin ba kami ng mga tao? Tatanggapin ba kami ng mga pamilya namin? Mahal ko siya... mahal ko si Kurt more than anyone. Pero mahal ba niya 'ko talaga? Kung mahal niya ako bakit niya ako niloko? Kung mahal niya ako bakit paulit-ulit niya akong niloko at sinaktan? Ako naman 'tong si tanga. I forgave him though he keeps cheating on me. Over and over again. Lalaki siya Jessie... at ang lalaki maghahanap yan ng babae no matter what. I'm not enough for him. He deseves someone better."

Dahil sa sinabi ni Oliver ay parang namulat ako sa aking kaisipan. Lahat ng kanyang sinabi ay may sense. Lahat ng sinabi niya ay pawang katotohan. Namulat ang aking mata sa reyalidad at katotohanan. Eh ako? Mahal nga ba ako ni Kuya Bernard... mahal nga ba niya akong talaga?

"I think we should go back." sumang-ayon ako.

Nang makabalik na kami sa room ni Kurt ay nagulat kaming dalawa ni Oliver. Parehong umiiyak ang kanyang ina at ang babaeng nabuntis niya na nagngangalang Trisha ng mabuksan namin ang pintuan. Mabilis na tumakbo sa amin ang ina ni Kurt na lumuluha.

"Tita, what's happening?" natatarantang tanong ni Oliver.

"Kurt can't recognize me! He doesn't know me at all Olly!" humahangos niyang sabi.

Paglingon ko sa nakahigang si Kurt ay meron na itong malay. Nakatingin lang siya sa may bintana na parang hindi alam ang nangyayari. Kaagad kaming lumapit sa kanya.

"Kurt?" tawag ni Oliver sa kanya.

Nang lumingon siya sa amin ay tila ba punong-puno siya ng pagtataka.

"Who are you... sino kayo?"

Nang marinig namin ito ay halos nawalan kami ng kakayahang magsalita. Hindi niya kami nakikilala.

Nang dumating na ang doktor ay nakatulog na ulit si Kurt. Ipinaliwanag ng doktor na nagkaroon ng amnesia si Kurt kaya hindi niya kami nakikilala. Halata sa mukha ni Oliver ang sakit habang nakikinig sa doktor dahil hindi na siya maalala pa ni Kurt.

Sabay kaming lumabas ni Oliver sa room. Nagpaalam kami sa ina ni Kurt na uuwi na muna kaming dalawa. Sumabay na lang din ako kay Oliver dahil pagod din ako.

Nang makalabas na kami ay sumiksik na lamang si Oliver sa sulok ng pasilyo at umiyak ng tahimik. Naawa ako sa kanya kaya kaagad ko siyang dinamayan.

"I think this is a sign na dapat na talaga akong lumayo Jessie. Hahayaan ko na lang siya. Kahit masakit para sa'kin na ikakasal siya sa iba ay tatanggapin ko na lang. This is for the best... pati tadhana ay tutol talaga sa aming dalawa. Siguro dapat na talaga akong umalis. Aalis na ako ng bansa mamaya."

"Huh?! Ba't ang bilis naman Oliver... aalis ka na kaagad mamaya? Parang ang bilis-bilis naman. Kailangan ka ni Kurt Olly... kailangan ka niya!"

"Hindi niya ako kailangan Jessie... I'm just a nuisance to be honest. Mas magiging payapa si Kurt na wala ako. Hinihintay na ako ni mommy Jessie... nagpaiwan lang ako sa Pilipinas dahil kay Kurt. Matagal ng gusto ni mommy na manirahan kami sa States. When my step father died umalis na siya dito para makalimutan ang lahat ng masasakit na nangyari. But I chose to stay because of Kurt. Pero ngayon hindi na niya ako naaalala..." saglit siyang natigilan at napapikit. "I think ito na ang tamang panahon para umalis na talaga ako. I'm leaving for good. This is for the best." halata na nasasaktan siya sa bawat salita na kanyang sinabi.

Niyakap ko siya at halos maiyak na rin ako. Ang lupit ng tadhana para sa kanya. Sa lahat ng dinanas niya ay ito pa ang kanyang aanihin. Sana dumating ang panahon na maghilom na ang lahat ng sugat sa kanyang puso at mapatawad na niya si Kuya Bernard. Sana ay mabigyan naman sana siya ng pagkakataong sumaya.

"I'm really glad na naging kaibigan kita Jessie... after all that has transpired I'm still really grateful na nakilala kita. I wish your happiness." pilit niyang pinasigla ang sarili.

"Hindi ka na ba talaga mapipigilan Oliver?" napabuntong-hininga siya at ngumiti ng pilit.

"I'll start a new life there Jessie... starting today. Babaguhin ko na lahat. Pati mga social media accounts ko ay idi-deactivate ko. I'll change my number and I'll change everything I must change. Thank you Jessie for being a friend. Hindi kita makakalimutan."

Niyakap namin ang isa't isa at nag-iyakan kaming dalawa.

Nang makaalis na si Oliver ay naisipan ko na puntahan na si Kuya Bernard sa karenderya na kanyang pinagtatambayan para balitaan siya sa kalagayan ni Kurt. Subalit ng makarating ako rito ay wala naman siya. Tatawagan ko na sana siya subalit nag-ring na ang aking cell phone dahil tumatawag siya.

"Hello love... asan ka ba? Bakit wala ka dito, saan ka na naman nagpunta?"

"Pasensya na love... parang may nagmamatyag sa akin d'yan eh. Kaya umalis ako kaagad. Sinusundan pa nga nila ako kanina kaya pinaharurot ko ang motor ko. Pero 'wag kang mag-alala. Nailigaw ko na sila. Pauwi na ako sa apartment ngayon. Hintayin na lang kita mamaya sa apartment. Sorry kung iniwan kita d'yan."

"Okay lang... naku. Mag-ingat ka... baka sumunod pa sila sa'yo? Love, mag-iingat ka." natatakot at labis na nag-aalala kong sabi.

"'Wag kang mag-aalala, nailigaw ko na sila... uwi ka na rin. Maghihintay ako sa apartment."

"O sige, magdadala na lang ako ng ulam para hindi na tayo magluto sa hapunan. Sige, ibaba mo na ang phone. Nagdra-drive ka pa naman."

"Oo na... ingat ka rin pag-uwi. I love you!"

"I love you too." at naputol na ang tawag.

Matagal akong nakauwi dahil na rin sa traffic. Nang makababa na ako sakay ang bus ay sumakay na naman ako ng traysikel para papasok sa looban. Malayo pa kasi ang lugar namin.

Huminto na lang ako sa may tindahan na pinakamalapit sa aming apartment para bumili ng litrong softdrink. Nagtataka ako dahil sirado ang tindahan kaya kinatok ko ito. Mabilis na binuksan ng may ari ang tindahan at halatang takot na takot ito.

"Hoy Jessie! Mga santong mahabagin... mabuti at nandito ka! Pasok sa loob! Dali, pasok ka sa loob! 'Wag ka munang umuwi sa inyo. May putukan kani-kanina lang d'yan sa apartment niyo. Tumawag na nga kami ng pulis dahil sa takot namin. May mga lalaking armado kanina-kanina lang na pumunta d'yan sa inyo!" natatarantang sabi ng ale sa tindahan.

"Manang sa apartment po ba namin ang may nagbarilan?!" kinakabahan kong sabi.

"Hindi sa mismo niyong apartment. Pasok ka muna dito sa loob, bilisan mo at baka nand'yan pa sila. Yung katabi niyo ang may nagbarilan. Halos magdadapa kami kanina ng may nagputukan dun. Kaya 'wag ka munang umuwi sa inyo. Hintayin na muna natin ang mga pulis. Nakakatakot talaga!"

"Si love!" sigaw ng aking isipan.

Lahat ng balahibo ko sa katawan ay nagsitayuan. Imbes na pumasok ako sa tindahan upang magtago ay wala sa isip-isip akong tumakbo sa apartment. Tinawag pa ako ni manang subalit wala na akong pakialam.

Nang nasa harap na ako ng apartment ng aking kasintahan ay bukas ang gate nito. Pagpasok ko pa lang sa loob ay nakita ko na ang motor niya na natumba sa lupa. Bukas din ang pintuan ng apartment at nakabukas ang ilaw sa loob. Kinutuban na kaagad ako ng hindi maganda. Mabilis akong pumasok sa loob.

Magulo at halatang may komosyon na nangyari rito. Pati bintana ay nabasag. Natataranta akong nilibot ang buong kabahayan pati likod nito subalit wala akong makitang ni anino ng aking kasintahan.

Nang umakyat ako sa taas ay ang siya kong ikinagimbal. Nakita ko ang cell phone ni Kuya Bernard na basag at nagkalat. Nanginginig na ako sa takot at kaba. Pagbukas ko ng ilaw sa kanyang silid ay ang halos kong ikinahimatay.

May nakita akong dugo na nagkalat sa sahig. Subalit wala ang minamahal ko.

Nagtatatakbo ako sa labas at nagsisisigaw sa kalsada.

"KUYA BERNAAARRDD!!! KUYA BERNAAARD!!! KUYA BERNAAARD!!! LOOVEEE!!! LOOVEEE!!! Asan ka?! LOOVEEE!!!"

Sigaw ako nang sigaw, wala akong pakialam kahit na mamaos ang aking boses at magasgas ang aking lalamunan. Kahit na pagdudahan pa ako ng mga tao. Wala akong pakialam kung ano ang sasabihin ng iba... ang importante ay mahanap ko siya.

Kumidlat at kumulog ang makulimlim na kalangitan. Bigla na lang bumuhos ang napakalakas na ulan. Tila sumasalamin ito sa sakit at bigat na aking nararamdaman ngayon. Hindi na ako nakapagpigil, dumaloy na ang aking mga luha na tinabunan at sinasabayan ng ulan.

Itutuloy...

Sige, iyak na tayo... huhuhu T_T

Feel free to Follow me and Comment!

(Sad Mode) :(